Zmywanie (one-shot, Huntik, Zhante)

         Gdyby ktoś ułożył listę rzeczy, których Zhalia Moon nienawidziła najbardziej na świecie, na pierwszym miejscu wylądowałoby zmywanie. Stając przed wmontowanym w blat zlewem wypełnionym ogromną ilością kubków, filiżanek, talerzy i sztućców, zaczęła odczuwać gwałtowną potrzebę wymordowania całego nędznego świata. Nie potrafiła się nawet zmotywować, by dotknąć płynu, stała i patrzyła z mieszaniną obrzydzenia i niechęci, zastanawiając się, czy zna jakieś zaklęcie, które wyczyściłoby naczynia albo przynajmniej nie zniszczyło.  Wzięła w końcu gąbkę i płyn do mycia, oblała wszystko zielono-niebieską, lepką cieszą i westchnęła ponuro, prawie że teatralnie.

         Musiała znosić cholerną rudą Scarlett Byrne przez cały dzień, musiała znosić narzekania Sophie, musiała znosić paplaninę Loka, musiała znosić cały ten radosny harmider panujący w drużynie, a na koniec dnia pani Lambert poprosiła ją o zmywanie. Mogła robić wszystko. Odkurzać, wycierać, prać, zamiatać, nawet gotować, chociaż pewnie by wszystkim potruła, ale nie zmywać.

         - Pomóc?

         Dante Vale stał w drzwiach kuchni, uśmiechając się zadziornie. W odpowiedzi tylko zmarszczyła brwi. Nie miała najmniejszej ochoty patrzeć na jego idiotyczny uśmieszek, zwłaszcza, gdy przed nią roztaczała się wizja dotykania tych obrzydliwych, brudnych naczyń.  

         - Poradzę sobie.

         - Czy ty zawsze musisz radzisz sobie sama?

         - Czy ty zawsze musisz się narzucać?        

         - Ponawiam pytanie. Pomóc ci?

         - Ponawiam odpowiedzieć. Nie.

         Dante miał zamiar nonszalancko założyć nogę na nogę, skrzyżować ręce na piersi i patrzeć na nią spojrzeniem, od którego kobiety wilgotnieją. Ku jego zdumieniu, blat okazał się mokry i nawet nie usiadł dobrze, a już podskoczył z mokrą plamą na spodniach.

         - Dlaczego?

         - Bo ja nie jestem panną z Casterwillów, która nie potrafi wykonać najprostszych prac domowych - wyjaśniła.

         Milczał. Kątem oka obserwował jak powoli rozprowadza pianę po talerzy, potem spłukuje i sięga po kolejne naczynie. Nagle jakaś część jego duszy, która pozostała mu z dzieciństwa, część złośliwego figlarza, podsunęła mu myśl.

         - Zhalio - powiedział przymilnie. - Spójrz na mnie.

         Gdy odwróciła twarz w jego stronę, obrzucając go znudzonym, a może trochę zirytowanym spojrzeniem, wziął na dłoń trochę piani i rzucił jej prosto w twarz. Zamarła, oblepiona białą, intensywnie pachnącą mazią i przez chwilę w ogóle się nie ruszała. Rozdziawiła usta i mrugała, próbując ogarnąć gwałtowną złość, która ogarniała ją z każdą sekundą. Dante Vale natychmiast pożałował nierozsądnego czynu.

         - Popełniłeś duży błąd, V a l e – syknęła przez zaciśnięte zęby i chociaż brzmiała złowrogo, nie mógł się jej bać, gdy miała brodę z piany niczym święty Mikołaj. - Bardzo duży błąd.

         Złapała jeden z kubków wypełnionych wodą z płynem i wylała mu na koszulkę. Odskoczył, ale i tak miał już brudną i mokrą górę stroju. Ciecz spływała mu po bluzce i spodniach, skapując na podłogę.

         - Nie powinnaś była tego robić, M o o n - powiedział powoli, starając się, by słowa zabrzmiały groźnie. Przez tłumiony śmiech wcale nie wyszło.

         Zanim zdążył odwdzięczyć za plamę na koszulce i spodniach, ona już ochlapała go pianą. Nie pozostawał jej dłużny, błyskawicznie zabrał miskę i wylał jej cały płyn i wodę na głowę. Aż się zatrzęsła ze złości, wzięła garść piany i wrzuciła mu za koszulkę. Spróbował ja uchwycić, ale się wywinęła, omal nie poślizgując się na mokrej podłodze.

         Zhalia niespodziewania złapała go za nadgarstek i pociągnęła w dół. Nieprzygotowany na atak, pochylił się, a wtedy ona puściła jego rękę i złapała kark. Drugą ręką schwyciła butelkę z płynem i wylała mu całą zawartość na włosy. Krzyczał jak panienka i próbował się wyrwać, ale ona tylko śmiała się triumfująco. Mimo całej sytuacji, Dante Vale wciąż myślał, że nigdy nie słyszał równie pięknego śmiechu.

         Gdy go puściła, porwał butelkę z wodą truskawką i wylał jej na ubrania. Pisnęła, bo woda była bardzo zimna i natarła na niego. Zanim zdążyła się rzucić z pięściami, przejechała się na kałuży i poleciała na niego.

         Zdyszani, mokrzy i pokryci pianą dłuższą chwile leżeli na kuchennych płytkach.

         - Kto wygrał? - szepnęła między jednym głębokim oddechem a drugim.

         - Nie wiem. - przewrócił się na bok, uniósł, wsparł na łokciu i spojrzał na jej roześmianą, czerwoną od zmęczenia twarz.

         - Kiedy dogrywka? - spytała prowokująco.

         - Tego też nie wiem - przyznała.

         Nie mogąc powstrzymać nagłej pokusy pochylił się i złożył na jej czerwonych ustach krótki pocałunek. Delikatny, szybki, niepełny, taki jak cała ich zabawa, pieszczotliwy i zabawny. Gdy się odsunął, miała minę podobną do tej. gdy ochlapał ją pianą. Zastanawiał się, czy da mu w twarz, czy tylko wygranie. Milczenie stało się bardzo uciążliwe.

         - Co jest? Żadnych uwag, złośliwych komentarzy? - spytał niepewnie. - Żadnych obraz?

         - Fatalnie całujesz - powiedziała beznamiętnie. - To chciałeś usłyszeć?

         - Nie wiem.

         - A ja wiem, że nie.

         Jednym sprawnym ruchem zmusiła go do położenia się płasko na plecach i sama usiadła koło niego, pochylając się i mocno całując. Był dużo dłuższy od poprzedniego, namiętny i spragniony. Szukając w ustach drugiej osoby spełnienia, ukojenia i rozkoszy, trwali tak, skupieni i zakochani.

         - Wreszcie - mruknęła usatysfakcjonowana Zhalia.

         - Co "wreszcie"?

         - Wreszcie mnie pocałowałeś.

         - Moja kuchnia! – Pani Lambert spojrzała na nich zdumiona, z wrażenia aż zasłoniła dłonią usta. I wcale nie chodziło o to, że leżeli na sobie, ale o szafki pokryte pianą, o morką podłogę i płyn wylany na blacie.