Flame Alchemist cz.7: Czerwcowe smutki (FullMetal Alchemist, royai)

         Tydzień jest taki krótki, pomyślała Riza, zajadając się truskawkowymi ciastkami. Siedziała na fotelu przy oknie, czytając jedną z książek pożyczonych od starszej siostry Roya, Joany. Dużo więcej uwagi poświęciła smakołykom przyniesionym przez jedną ze służących, widokom za oknem i sufitowi niż przygodom egzaltowanej, narcystycznej bohaterki.

         Minęły już trzy dni jej pobytu u Madame Mustang. Miała wrażenie, jakby otworzył się przed nią nowy, piękniejszy świat, pełen marmurowych rzeźb w ogrodach, pikników w altanach, falbaniastych sukienek i wyśmienitych przyjęć. Już pierwszego dnia zobaczyła połowę miasta, spędziła wspaniały wieczór w towarzystwie Joany i Angeliny, a zaraz potem Madame zabrała wszystkich do opery. Chociaż z początku Riza czuła się trochę dziwnie w granatowej sukience pożyczonej od sióstr Roya, potykała się o własne nogi, nieprzyzwyczajona do obcasów, nie wiedziała, co mówić, z czasem dopasowała się do wielkomiejskiego stylu. Nagle poczuła się na miejscu, zupełnie jakby Joana i Angelina były jej przyjaciółkami od lat.

         Drugiego dnia całą czwórką pojechali bryczką nad jezioro oddalone od rezydencji o kilkanaście mil. Madame Mustang, wywinąwszy się od wyjazdu obowiązkami w pracy, obiecała, że gdy wrócą będzie na nich czekać pyszny obiad. Pogroziła Royowi palcem, mówiąc, że jeśli chociaż spróbuje ochlapać Joanę, to może sobie pomarzyć o deserze. Dochodziło południe, gdy wreszcie dotarli nad niewielkie jeziorko otoczone laskiem. Tuż nad brzegiem zieleniła się miękka trawa, a trochę dalej rosła rozłożysta lipa, dająca chociaż trochę chłodu w czerwcowy dzień. Ktoś wybudował niestabilny, drewniany pomost, sięgający kilka metrów w głąb jeziora.

         Roy niemal od razu rzucił do wody, pobiegł po pomoście i skończył na bombę, śmiejąc się głośno. Riza popatrzyła na niego, a potem na dziewczęta, które nie zdradzały żadnej ochoty kąpieli, jeszcze raz na niego, i znów na nie. Westchnęła i pobiegła zaraz za nim, skacząc prosto do zimnej wody. Joana za nic w świecie nie chciała wejść do wody, wrzeszczała i wyrywała się jak opętana, gdy Roy próbował ją wrzucić.

         - Roy, puszczaj mnie, do cholery jasnej! Ja nie chcę~! – krzyczała, kopiąc i uderzając na oślep. Ani razu nie trafiła, a uścisk Roya był pewny i silny. – Roy, do czorta, wydłubie ci oczy, jeśli mnie nie puścisz! Powiem ciotce!

         - Och, siostrzyczko, woda jest cudowna, spróbuj – zachichotał Roy w odpowiedzi. Niewiele robił sobie z pisków starszej siostry.

         - Roy – jęknęła żałośnie. Roy doskonale znał ten ton, wiedział, że jeśli nie odpuści, Joana wybuchnie szlochem. Takim paskudnym, nieopanowanym szlochem, od którego mężczyźni wariują. Sami nie wiedzą, co zrobić, by kobieta się uspokoiła, więc zaczynają na zmianę krzyczeć i pocieszać, a ona nadal zawodzi, rzucając się w drgawkach.

         - Dobra – westchnął, stawiając ją na pomoście. Już miała wilgotne oczy, ale dumnie zadarła nos, cała czerwona na twarzy, i odeszła, tupiąc najgłośniej jak umiała. Podejrzewał, że nie będzie się do niego odzywać przez najbliższą godzinę, a potem zapomni, że cokolwiek takiego się stało. Dosłyszał jeszcze, jak go wyklinała, ale niewiele sobie z tego robił.

         Angelina pluskała się tuż przy brzegu, wzięła ze sobą swoje ulubione lalki, których imiona wszyscy domownicy znali na pamięć. Wśród kilkudziesięciu panienek, tylko dwie były zabierane wszędzie – na każde przyjęcie, na każdy wyjazd, na każdą wycieczkę. Rudowłosa, rozczochrana Selka w zielonej sukience należała do Joany, a z czasem przeszła na młodszą z sióstr. Łysiała w niektórych miejscach, a jedna rączkę miała pękniętą, a mimo to miała więcej uroku niż nowe i nieużywane. Druga, blada jak ściana Marta, zawsze nosiła kapelusz, by ukryć rzadkie, jasne pasma. Miała ładną buzię, niewinną i wesołą, a Angelina spała z nią każdej nocy. Tego dnia także miała ze sobą dwie lalki, ubrane w niedawno uszyte, letnie sukienki w kwiaty. Bawiła się nimi, siedząc na płyciźnie i tylko od czasu do czasu unosiła wzrok, by przyjrzeć się Royowi i Rizie, którzy dokazywali w najlepsze.

         Roy od wieków nie bawił się tak dobrze. Miał przy sobie dwie siostry, najbliższe towarzyszki od wielu lat, i chociaż zdążyli się pokłócić już w pierwszych minutach od jego przyjazdu, to cieszył się, że są teraz z nim. Na dodatek była jeszcze Riza, dzięki której dało się znieść ich ciągle marudzenie. Gdyby nie ona, byłyby skazany na samotne kąpiele, które przecież były takie nudne, towarzystwo obrażonej Joany albo zabawę lalkami razem z Angeliną.

         Trzeciego dnia poszli do ogrodów w centrum miasta, pełnych altan i fontann. Riza nie mogła się napatrzeć na marmurowego lwa, który przygniótł jakąś sarnę. Pluł z pyska wodą, podobnie jak jego ofiara. Albo aniołki – nadzy chłopcy ze skrzydełkami, a z ich trąbek wytryskiwały lśniące strumienie. Wszystko to było nowe, niesamowite i ciekawe. Po powrocie do końca dnia ganiali po całej posiadłości Madame Mustang i bawili w chowanego do upadłego. Angelina prawie zasłabła, gdy Roy schował się i wyskoczył na nią, przebrany za ducha. Białe prześcieradło wyglądało tak upiornie, że biedna dziewczyna pisnęła i rozpłakała się i Madame Mustang nie mogła jej uspokoić żadnymi uściskami, obietnicami i prośbami.

         Dzisiaj było jakoś inaczej. Joana wraz z kilkoma przyjaciółkami pojechali do kawiarni na małe, damskie pogaduszki. Chociaż proponowała Rizie, by pojechała razem z nimi, odmówiła. Nie znała tych dziewcząt, nie rozumiała ich żartów, nie miała z nimi wspólnych wspomnień, tylko by się nudziła. Angelina siedziała w swoim pokoju, pochłonięta rysowaniem. Kredki poszły w ruch z samego rana i od tamtej pory naprodukowała już kilkanaście prac.

         A Roy... Roy był jakiś dziwny – od rana chodził przygnębiony i osowiały, niewiele się odzywał, a na śniadanie prawie nic nie zjadł. A jeśli on nie miał apetytu, to coś musiało być bardzo nie tak. Z początku Riza myślała, że może jest chory, ale szybko odkryła, że przyczyna jest jakaś bardziej skomplikowana.

         Westchnęła ciężko i odłożyła książkę na bok, znudzona i niezadowolona. Chciała jeszcze więcej wrażeń, chciała zabawy, chciała śmiechu i rozrywki. Tymczasem ten dzień – był jakiś taki kiepski. Miała wrażenie, że marnuje ten czas cennych wakacji, a do końca pozostało tak niewiele. Tylko trzy krótkie dni.

         - Riza.

         Uniosła wzrok i spojrzała na Roya stojącego w drzwiach pokoju. Miał na sobie zmiętą koszulę i wyglądał na człowieka, który bardzo cierpi. Twarz miał smutną i nieszczęśliwa, jakby działa mu się jakaś wielka krzywda.

         - Cześć – uśmiechnęła się niemrawo. – Co jest?

         - Słuchaj – Roy podrapał się po karku i westchnął ciężko. – Nie poszłabyś ze mną na cmentarz, co? Nie chcę ciągnąć ciotki, a wolałbym nie iść sam.

         W innej sytuacji Riza wybuchnęłaby serdecznym śmiechem, przezwałaby go „bojuchem” i do końca nabijała się z jego strachów, ale dziś nie potrafiła mu nawet wytknąć słabości, po prostu uśmiechnęła się ciepło, tak, jak uśmiechają się matki, gdy ich dziecko zedrze sobie łokieć w czasie zabawy i pokiwała głową.

         - Dobrze.

         Droga biegła koło ruchliwych sklepów, przez centrum miasta, a potem koło kaplicy. Gdzieś tam, na wzgórzu, znajdował się niewielki cmentarz, trochę zaniedbany, pełen starych lip i szarych, ciężkich płyt. Z daleka nie było go prawie wcale widać, nie wzbudzał zainteresowania na tle głośnego miasta pełnego wyjątkowych ludzi. Roy wybrał inną trasę; być może chciał odpocząć od szumu, pomyśleć w spokoju.

         Szli wąską ścieżką biegnącą między młodymi brzózkami, krętą i niewygodną. Riza co chwila czuła wpadające do butów kamyczki. Zatrzymywała się, wysypywała piach z pantofli, ale zaraz znów były pełne, co doprowadzało ją do szewskiej pasji. Kopała leżące na ziemi gałązki, wzniecając tumany drogowego kurzu, zrywała maki rosnące niedaleko i mówiła mnóstwo głupich rzeczy – zupełnie jakby chciała słowami zamaskować swoje nerwy i zakłopotanie. Roy nie odzywał się wcale i to martwiło ją najbardziej, więc paplała o pogodzie, o ciastkach, o książkach, o ojcu.

         Brama cmentarna była stalowa i wysoka, rzucała smutne cienie na jasną, wysuszoną słońcem trawę. Uchylona była na tyle, żeby Roy mógł przejść bokiem, nie brudząc rdzą marynarki kupionej kilka dni temu przez Madame Mustang specjalnie na jego przyjazd. Riza zaczepiła falbanką czerwonej sukienki o ostre wykończenie. Syknęła wściekle i kopnęła bramę, zupełnie jakby chciała jej oddać.

         Roy zaczekał na nią przy skręcie alejki, garbił się i pochylał do przodu, a na dodatek nie odzywał się ani słowem. Ręce wepchnął w kieszeń i tylko od czasu do czasu kopał zagubione szyszki, brnąc w piasek cmentarnych ścieżyn. Złapała go za rękę, tak mocno, że prawie się skrzywił i pozwoliła się poprowadzić między kamiennym płytami. Minęli krzak dzikich róż i dopiero wtedy zatrzymał się nad niewielkim nagrobkiem, trochę zaniedbanym, trochę starym, trochę smutny. Jeden gliniany, odkryty znicz już dawno się wypalił, a grot zwinął się w czarną kulkę oblepiony w całości woskiem. Ktoś kilka dni temu zostawił bukiet żółtych różyczek.

         - To tutaj – sapnął Roy, klękając przed nagrobkiem. Zgarnął z płyty kilka listków i resztki kurzu, przetarł dłonią po nazwiskach rodziców i wypuścił ze świstem powietrze, a brzmiało to tak, jakby coś stało mu w gardle wielką gulą i nie mógł odetchnąć w pełni.

         Riza po raz pierwszy zobaczyła, że to tylko chłopiec. Co z tego, że stale podrywał jej najbliższą przyjaciółkę, co z tego, że sprawiał wrażenie takiego wolnego ducha, co z tego, że dokuczał siostrze jak tylko mógł, skoro w głębi siebie był t y l k o dzieckiem, które zbyt wcześnie straciło rodziców. Przykucnęła obok niego i położyła dłoń na ramieniu, zdając sobie sprawę, że trochę się trzęsie – z zimna czy z niepokoju? Wydawało jej się, ze jej dziwnie chłodno jak na czerwcowy dzień.

         - Tęsknię za nimi, wiesz? – mruknął pod nosem. Czarne włosy opadły mu na czoło, zasłaniając oczy, ale była pewna, że gdyby na nią spojrzał, zobaczyłaby łzy. Najprawdziwsze łzy żalu, a nie takie, które wywoływał na zawołanie, gdy usiłował wyłudzić u zbyt uprzejmej sprzedawczyni jeszcze kilka darmowych cukierków.

         - Wiem – uśmiechnęła się nerwowo, trochę zakłopotana i trochę onieśmielona jego szczerością.

         - I jeszcze pada deszcz– dodał cierpko. Riza zdumiona spojrzała w niebo – było bezchmurne i przyjemnie niebieskie, słońce ogrzało cały cmentarz promieniami, trawa była ciepła i świeża. Jeszcze raz zerknęła na Roya, próbując coś zrozumieć i przez moment myślała, że może oszalał i widzi coś, czego ona zobaczyć nie może.

         - Nie pada – pokręciła energicznie głową. Uniósł głowę i wpatrywał się w jej twarz wielkimi, wilgotnymi oczami. Nigdy nie widziała, żeby jakiś chłopak płakał tak otwarcie, bo to przecież takie dziewczęce i miękkie. Zrozumiała.

         - Powiedziałem: d e s z c z – powtórzył ponuro.