Światło 17: Woda w człowieku (Avatar: Legenda Aanga)

            Nie wiem, kiedy zdecydowałam, że popłynę z Zuko. Możliwe, że od początku, odkąd dowiedziałam się o jego szalonej wyprawie, wiedziałam, że i tak go nie opuszczę. Mimo, że stryj Iroh próbował mnie odsunąć, nie wyobrażałam sobie, jak miałoby wyglądać moje życie… bez Zuko. Wreszcie, bo sześciu latach, opuszczałam Naród Ognia. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, co Zuko zamierza, ale wiedziałam jedno – to był krok do przodu.

            Stryj Iroh podziwiał, jak oddaną jestem przyjaciółką. Ale prawda była znacznie przykra: samolubnie liczyłam, że uda mi się w ten sposób przedostać do domu, a przynajmniej dać znać, że żyje.

            Nie obchodziło mnie, czy Zuko chce mnie na swoim okręcie, czy nie. Wyruszałam razem z nim.

            Długo nic nie mówiłam Hamie; po części dlatego, że bałam się jej reakcji, ale również czułam, że w pewnym sensie ją zdradzam. Byłyśmy rodziną, krwią z jednej krwi. Nauczyła mnie wszystkiego o naszym dziedzictwie, o naszej tradycji. Dzięki niej potrafiłam dzisiaj walczyć, bronić się i leczyć. Gdyby nie ona, byłabym nikim. Wychowała mnie na maga, ale nie była tylko mistrzynią – była też przyszywaną babcią. I mimo całej mojej wdzięczności i głębokiej więzi, porzucałam ją.

            Hama porzuciła nadzieję na powrót do domu. Żyła tutaj, z dnia na dzień, starając się nie wzbudzać podejrzeń. Nigdy nie powiedziała mi, jak udało jej się uciec z więzienia i jak zachowywała anonimowość przez tyle lat. Chciała tylko przetrwać, bez wychylania się i bez emocji. Ja tak nie potrafiłam; nie pogodziłam się, że resztę życia spędzę w Narodzie Ognia.

            Pakowałam się dyskretnie, tak, żeby nie wzbudzić jej podejrzeń. I tak nie miałam niczego cennego; kilka książek od Zuko, ubrania, bukłak. Jedyną cenną pamiątką, jaka mi została, był naszyjnik mamy. Nosiłam go zawsze przy sobie. W kieszeni fartucha albo na szyi, gdy miałam wysoki kołnierz. Niebieski medalik na wysłużonej tasiemce był dla mnie cenniejszy niż wszystkie pałacowe skarby.

            - Muszę cię ostrzec, Kataro. Wiem, że chcesz towarzyszyć Zuko, ale musisz zdać sobie sprawę, że to będzie trudne dla was obojga. Nigdy wcześniej nie byłaś mu tak potrzebna jak teraz, ale Zuko będzie cię ranił – powiedział mi któregoś wieczoru Stryj Iroh. Ostatnie wydarzenia bardzo odbiły się na jego zdrowiu; posiwiał jeszcze bardziej, a broda mu się przerzedziła.     - Tak bardzo mnie boli, że on po prostu… nie pozwala sobie pomóc.

            Czułam, jakbym traciła przyjaciela. Nie mogłam się z nim w żaden sposób porozumieć, bo nie wpuszczano mnie do komnat. Zresztą, i tak chyba nie odważyłabym się z nim porozmawiać – nie po tym, jak potraktował mnie ostatnio. Stryj Iroh opowiadał mi, że rany się goją, że gorączka spadła, że Zuko powoli zdrowieje…

            A ja wiedziałam, że z moją pomocą wylizałby się z dnia na dzień!

            Gdyby tylko nie był taki głupi i uparty!

            Słuchając wywodów medyków, i ja i Iroh wiedzieliśmy, że nie mówią nam czegoś bardzo ważnego. Nie wspominali o tym, co Zuko przeżywał w środku – o ranach można zapomnieć, o tym, co zrobił mu ojciec, nigdy.

            Poprosiłam stryja Iroh by oznajmił mu – nie zapytał, czy mogę, ale oznajmił – że będę mu towarzyszyć na wyprawie.

            - A podobno kobieta na pokładzie przynosi pecha! – zażartował Stryj, ale żadnemu z nas nie było do śmiechu. To były czarne dni w Pałacu, tak samo, jak po odejściu Królowej Ursy i po śmierci Lu Tena.

            Na dzień przed wyruszeniem zebrałam się w końcu na odwagę. Z każdym dniem było mi trudniej zacząć rozmowę; im bardziej zbliżał się wyjazd, tym bardziej unikałam tematu. Podejrzewałam, że Hama będzie chciała mnie odwieźć i przekonać, żebym została tutaj.

            Siedziałyśmy, starym zwyczajem, w głównej izbie. Udawałam, że przeglądam starą książkę pożyczoną od Zuko wiele lat temu, a Hama w ciszy pochylała się nad robótką, cerowała sobie starą, zszarzałą spódnicę. Dwa razy nabrałam powietrza, chcąc się odezwać i dwa razy tylko wbiłam wzrok w jej stare dłonie, oddychając głęboko.

            - Hamo… Ja… - zaczęłam cicho. – Hamo, ja odchodzę. Jutro wyruszam z Zuko na jego wyprawę.

            Hama zaskoczona wbiła sobie igłę w palec. Zamrugała i spojrzała na mnie ciemnymi oczami.

            - Dopiero teraz mi to mówisz? – zakrztusiła się. Teraz to ja się zdumiałam; nie oburzyła się, że w ogóle ją zostawiam, tylko, że tak późno jej o tym mówię. – Nie zamierzałaś dokończyć swojego treningu na maga wody?

            - Myślałam, że umiem już wszystko… - zająknęłam się.

            Hama dopadła okna i zapatrzyła się w niebo. Niebo było bezchmurne i skrzyło się milionem gwiazd; nad Pałacem górowała jasna tarcza księżyca, oblewając wieże i mury mlecznym, delikatnym blaskiem. Zastanawiałam się, czy Zuko śpi.

            - Dzisiaj nauczysz się wszystkiego – powiedziała Hama i z jakiegoś powodu zabrzmiało to jak groźba. – Wyjdźmy, teraz mi wszystko opowiesz.

            Hama wzięła mnie pod ramię i wyprowadziła na dziedziniec. Noc była przyjemnie chłodna. Czasem zastanawiałam się, czy nie odzwyczaiłam się od mrozów panujących w domu; tutaj śniegu nie było prawie nigdy.

            - Zuko został wygnany – westchnęłam cichutko. Nie wiedziałam, od czego mam zacząć ani ile Hama już wie z Pałacowych plotek. – Wyrusza, żeby odzyskać swój honor…

            - Absurdalne!

            Wolałam rzucić takim frazesem niż podać prawdziwy cel wyprawy Zuko. To wcale nie była wycieczka krajoznawcza, to było polowanie na Avatara. Wyruszając z nim, przyłączałam się w jakiś sposób do wojny i to po niewłaściwej stronie. Jeśli Avatar był jedyną nadzieją dla świata, to powodzenie Zuko miało przesądzić losy wojny. Nie potrafiłam poukładać sobie tego w głowie.

            - A ja… chcę wrócić do domu, Hamo.

            - Naprawdę wierzysz, że ci się uda? – Hama pokręciła głową zdegustowana. – Dobrze wiesz, tak samo jak i ja, że to niemożliwe.

            - Muszę spróbować – szepnęłam. – Hamo, muszę przynajmniej spróbować.

            Hama przymknęła oczy. Poczułam, że naprawdę mnie kochała. Przywiązałyśmy się do siebie przez te kilka wspólnych lat w Narodzie Ognia.

            - Dla mnie jest już za późno, ale będę modliła się do duchów księżyca, żeby ci sprzyjały.

            Szłyśmy w zupełnej ciszy, przytulone do siebie.

            - I jeśli… jeśli rzeczywiście wrócisz, to ucałuj swoją babcię. Kochana Kana! Była wspaniałą przyjaciółką… I powiedz im, że ja… że się nie dałam, dobrze?

            Ścisnęłam ramię Hamy.

            - Wszystko im powiem, Hamo, będziesz bohaterką w wiosce!

            Hama uśmiechnęła się nieśmiało.

            - Ale najważniejsze, Kataro, musisz nauczyć przyszłe pokolenia magów wody tego, czego ja ciebie dzisiaj.

            Przełknęłam ślinę podekscytowana. Schowałyśmy się na tyłach domów służby, gdzie rzadko kiedy ktoś przychodził. Wśród stert starych śmieci buszowało kilka bezpańskich kotów, tak samo brzydkich, jak śmierdzących.

            - Nie ma drugiej tak uniwersalnej magii jak magia wody – zaczęła Hama. – Woda jest źródłem życia, otacza nas i jest wszędzie. Uczyłam cię już, że możesz wyciągnąć ją z roślin i czerpać z powietrza.

            W odpowiedzi machnęłam palcami, a na opuszkach osiadło mi kilka kropelek. Powietrze było tego wieczora bardzo suche.

            - Chodzi tutaj o otwarty umysł, Kataro. Zapamiętaj: woda jest wszędzie. Dzisiaj wreszcie powiem ci, jak udało mi się uciec z Narodu Ognia.

            Przełknęłam ślinę. Usiadłyśmy na starej wannie, którą ktoś wyrzucił sto lat temu. Ujęłam pomarszczone dłonie Hamy w swoje ręce; zdawałam sobie sprawę, jak ciężkie będzie dla niej to wyznanie.

            - Trzymali nas w klatkach, zakutych w kajdany, traktowali jak zwierzęta. Wodę dostawaliśmy rzadko, prosto do ust. Wtedy wiązali nam dłonie i stopy, żeby nikt nie zdołał tkać. Wystarczył jeden fałszywy ruch, a czekała okrutna kara – Hama aż wzdrygnęła się na to wspomnienie. – Była bezradna, dopóki nie wyczułam, że raz w miesiącu – w czasie pełni – mam więcej sił i więcej energii. Wiedziałam, że musi mi się udać uciec. Bez wody nie mogłam walczyć, ale nie mogłam też żyć. Woda jest kluczem do życia, ona je daje. Wszystko, co żyje, ma w sobie wodę. W każdym żywym organizmie płynie woda!

            Hama mówiła coraz szybciej, a jej oczy niebezpiecznie błyszczały.

            - Zaczęłam od szczura, który dłubał w łańcuchach klatki. Pod jego skórą płynęła woda, którą mogłam wykorzystać. Nauczyłam się tkać płyny w obcym ciele, w każdym żywym organizmie. Potrzebowałam lat, zanim szczur był mi w pełni posłuszny, ale Kataro, nie ma potężniejszej magii niż ta. Magia Krwi. Pozwala narzucić innym swoją wolę, możesz rządzić wszystkim… Możesz rządzić każdym.

            Puściłam dłonie Hamy, zasłaniając rękami usta. Przeraziłam się i – jakoś wbrew sobie – odsunęłam się jak najdalej. Poczułam, że naprawdę się boję i chce jak najszybciej stąd odejść.

            - Uczyłam się na szczurach, ale z człowiekiem jest tak samo. W czasie pełni księżyca zmusiłam go, żeby otworzył cele i mnie wypuścił. Z tą techniką można panować nad każdym. Kataro, o to pełnia twojego dziedzictwa. Najpotężniejsza magia. Magia krwi.

            - Hamo… Ja… Ja chyba nie potrafię – wzdrygnęłam się. Spojrzałam jeszcze raz na księżyc, tym razem z obawą. – Nie potrzebuję takiej mocy, Hamo. Umiem dość by się bronić i przetrwać. Nie chcę nikim sterować.

            Hama najeżyła się i chwyciła mnie za ramiona, potrząsając mną z całych sił.

            - Wyruszasz do świata ogarniętego wojną! Z wrogiem! Musisz wykorzystać każdy sposób, żeby zakończyć to piekło, Kataro! To twój obowiązek, twoje dziedzictwo. Musisz! Nikogo nie interesuje, czego ty chcesz. To diabły, Kataro! Pamiętasz, że latami napadali na twoją wioskę? Że mordowali nas, magów wody? Że ciebie porwali od rodziny?! To sposób zemsty.

            - Hamo! Nie będę! – wyrwałam się jej i cofnęłam przerażona. – Nigdy nie użyję magii krwi! To potworne…

            - Spójrz tylko, jakie to łatwe.

            Hama machnęła dłonią, wyprostowując chude palce. Kot myszkujący w śmieciach kwiknął żałośnie, wyprężając ogon i stanął na tylnich łapach. Zrobił kilka kroków i aż nim zarzuciło, w lewo, potem znów w prawo. Miauczał przeraźliwie, spanikowany i bezwładny.

            To samo działo się z człowiekiem.

            - Hamo! Przestań! – ryknęłam. Odwróciłam się, pragnąc jak najszybciej stąd uciekać, ale w tej samej chwili, poczułam, że całe moje ciało sztywnieje. Jakbym była marionetką, zatrzymałam się sparaliżowana. Nie mogłam nawet unieść ręki. Wrzasnęłam, ale to na nic – Hama trzymała mnie w żelaznym uścisku.

            - Jesteś chora! – krzyczałam, uwięziona we własnym ciele. Czułam, jak cała się pocę i drżę.

            - Kontroluje wszystkie żyły i wszystkie mięśnie twojego ciała – Hama zarzuciła mną jak szmacianą lalką, a mi łzy stanęli w oczach. Odebrano mi własne ciało, nie miałam nad niczym władzy. – Jesteś bezradna.

            Umysł wciąż miałam wolny. Czując na sobie światło księżyca, skupiłam całą energię w sobie. Wyobraziłam sobie kajdany, w jakie zakuła mnie Hama, a potem, jak pękają. Księżyc był moim sprzymierzeńcem od zawsze – musiałam go wykorzystać.

            Zacisnęłam oczy, a z mojego gardła wydobył się dziwny warkot. Z olbrzymią energią wypchnęłam władzę Hamy ze swojego ciała, aż ją odrzuciło.

            - Brawo, brawo…

            - Nie chcę cię więcej widzieć! – krzyknęłam z płaczem i chciałam zniknąć. Już niemal odbiegłam, gdy przede mną wyrosły olbrzymie ściany lodu. Hama wyciągnęła wodę z roślin i zagrodziła mi drogę. Odwróciłam się wściekła.

            - Przestań!

            - Jest tylko jeden sposób, żebym pozwoliła ci odejść…

            - NIE!

            Prawą ręką narysowałam krąg w powietrzu, krusząc ściany muru. Woda otoczyła moje ręce, tworząc macki. Hama była szybsza. Zanim ja zdążyłam ją zaatakować, ona przechwyciła moją wodę i przeciągnęła ją na swoją stronę; w moim kierunku poleciały ostre sople. Przekoziołkowałam, cudem unikając śmierci.

            Nawet nie zdążyłam złapać tchu, bo mur za moimi plecami nagle stopniał i runęła na mnie fala lodowatej wody, która momentalnie skostniała zamieniając się w lód. Kopnęłam na ślepo, próbując się wydostać, ale Hama była ode mnie potężniejsza.

            - Mogę tak do rana – zaśmiała się upiornie.

            Targnęłam się do tyłu, krusząc lód. Przełknęłam ślinę i zrobiłam coś, czego miałam żałować do końca życia. Wystarczyła chwila, a poczułam, ile wody płynie w Hamie – w dłoni, którą sterowała soplami, w nogach, całe jej ciało było do wykorzystania.

            Zacisnęłam pięść, a Hama pisnęła przerażona, czując, jak traci władzę. Chyba nigdy nie przyszło jej do głowy, jak obrzydliwym doświadczeniem jest jej magia krwi. Czułam jej panikę i bezradność; unieruchomiłam ją jednym ruchem. Hama pluła śliną, ale zanim spróbowała się wyrwać, sama ją puściłam.

            Opadła bezwładnie na kolana.

            - Nigdy. Więcej. Się. Do. Mnie. Nie. Zbliżaj – wycedziłam przez zęby i uciekłam. Resztki lodu po naszej walce topniały na tylnim dziedzińcu. Nie obejrzałam się za siebie ani razu; biegłam i płakałam z obrzydzenia do samej siebie.

            Byłam teraz gorsza od Najeźdźców z Pólnocy, którzy zabrali mnie z domu. Może byłam gorsza od Ozaia.

            Wślizgnęłam się do Pałacu i na ślepo poszłam dobrze znaną drogą do komnaty Zuko. To było instynktowne, nawet nie zastanawiałam się, czy mnie przyjmie – podświadomie szukałam u niego ratunku, pocieszenia.

            Przed drzwiami zatrzymałam się i odetchnęłam. Teraz oboje byliśmy tragicznie nieszczęśliwi. Weszłam cicho.

            - Czego tu chcesz? – usłyszałam zaskoczony, ale ostry głos Zuko. Nie spał. Siedział na łóżku, lecz teraz odwrócił się tyłem. Nie chciał, bym widziała jego twarz. – Po co tu przyszłaś?

            Poczułam, że dla mnie to za dużo. Rozpłakałam się na dobre. Stałam na środku pokoju i zawodziłam, głośno i bez opamiętania.

            Zuko jakby otrzeźwiał, bo doskoczył do mnie w jedną chwilę. Złapał mnie mocno i przytulił, obejmując silnymi ramionami. Pocałował mnie w czoło i głaskał po plecach. Nie potrzebowaliśmy o niczym mówić; Zuko pociągnął mnie za sobą na łóżko i położył przy sobie. Leżeliśmy w zupełnej ciszy i oddychaliśmy głęboko.

            Nie chciał mówić ani o pojedynku, ani o wygnaniu. Dwie najgorsze tajemnice chciał zachować tylko dla siebie.

            Nie chciałam mówić o magii krwi. To miała być moja najstraszliwsza tajemnica na całe lata.

            Dotknęłam palcami bandaża Zuko. Może mogłam jeszcze cokolwiek zrobić…

            - Chyba potrafiłabym…

            - Przestań.

            - Tęsknię za moim przyjacielem, Zuko – powiedziałam wreszcie. – Pozwól sobie pomóc.

            - Pomóż mi schwytać Avatara – prychnął. – Co ty zresztą możesz wiedzieć! Nic nie rozumiesz… Głupia wieśniara.

            - Mówisz jak Azula! – oburzyłam się. Gdzieś w głębi serca wiedziałam, że mówi tak tylko dlatego, żeby mnie zranić i od siebie odsunąć, ale i tak bolało. – Zuko, chcę ci pomóc…

            - Bądź już cicho – zarządził twardo i zamknął oczy. Wiedziałam, że nie będzie mógł zasnąć tej nocy, tak samo, jak ja, ale wolał udawać niż ze mną rozmawiać.

            Czułam się taka samotna jak zaraz po przybyciu do Pałacu.

            Nagle za oknem pojawił się księżyc. Mdłe, srebrne światło wpadło do komnaty, oświetlając twarz Zuko. Nigdy nie zapomnę chwili, gdy po raz pierwszy zobaczyłam bliznę – czerwona, spuchnięta skóra przysłaniała napęczniałe oko. Połowa jego twarz była pomarszczona i wysuszona; wyglądał potwornie.

            Zacisnęłam zęby i pogłaskałam go po policzku.

            Musiałam być silna dla niego. Wszystko inne było teraz nieważne. Obiecałam Królowej Ursie, że zaopiekuję się jej synem. Przyszła pora na rozliczenie.