Nic do stracenia 3: Najładniejsza dziewczyna na świecie (Jak wytresować smoka/Jak wytresować smoka 2)

            Astrid miała serdecznie dość; była tak wściekła, że najchętniej urżnęła by łeb smokowi. Albo dwóm. Trzem. Jak najwięcej! Byle tylko wyplewić tą przeklętą zarazę! Ostatnie dwa tygodnie pracowała razem z rodzicami, by odbudować piętro domu. Przybyła tyle gwoździ, że nawet nie potrafiła zliczyć. Kilka dni temu cały ich trud poszedł na marne, gdy rozpalony Koszmar Ponocnik zwalił się na ich dach. Nie zdołali ugasić pożaru przed długie godziny.

            Z samego rana pobiegła do lasu ze starym toporem. Ojciec od dawna go nie używał, sprawił sobie nowy, a broń rdzewiała w zapomnianym kącie stodoły. Zwinęła go i odnowiła, dodała nawet miękką skórę na rękojeści. Potrafiła godzinami nic wymachiwać, wyobrażając sobie, że naprawdę jest w akcji. Nawet gdy ręce mdlały jej z wyczerpania, zagryzała zęby i po raz kolejny podnosiła topór.

            Nigdy się nie poddawała.

            Odpuściła dopiero, gdy omal nie wypuściła topora na stopę. Usiadła na starym korzeniu, skrzyżowała ręce, założyła nogę na nogę i odpoczywała, wdychając wilgotne leśne powietrze. Pot powoli wysychał, a ona odzyskała siły - już miała wrócić do ćwiczeń, gdy usłyszała trzask łamanej gałęzi.

            Gwałtownie otworzyła oczy i chwyciła topór.

            Ktoś z wioski? Dzikie zwierzę? Smok? Obcy?

            - Kto tam?! – wrzasnęła. Nawet jeśli to jakiś zwierzak, może uda jej się go przepłoszyć. Wycelowała topór w drzewo i czekała.

            Zza pnia wychylił się chudy, niski chłopak z brązowym futrze i skórzanych spodniach. Astrid zmarszczyła brwi, ale nie opuściła topora – nigdy wcześniej go tu nie widziała. Uśmiechnął się głupkowato i uniósł rękę na przywitanie.

            - C-cześć – bąknął rozbrajająco.

            - Ktoś ty?! – warknęła, podtykając mu pod nos ostrze. Zbladł i cofnął się kilka kroków.

            - Czkawka! Tylko przechodziłem! Spokojnie! Usłyszałem, że ćwiczysz… Bez nerwów – wyciągnął rękę, jakby próbował uspokoić dzikie zwierzę.

            Astrid zmierzyła wzrokiem cienkie nogi, chude ramiona i dużą głowę. Nie mógł stanowić zagrożenia. Opuściła topór.

            - Czego tu?

            - Podróżuje – wypalił Czkawka, choć Astrid miała dziwne wrażenie, że wymyślił to przed chwilą.

            - Szukasz wioski Berk? – spytała ostro.

            - Tak! – twarz chłopca rozjaśnił szeroki uśmiech. – Zaprowadzisz mnie?

            Czkawka czuł się jak kretyn od chwili, gdy wychylił się zza drzewa. Cała rozmowa – podczas której czuł się jak na przesłuchaniu – była kompletną porażką. Zrobił z siebie idiotę, a anioł – który nawet nie raczył podać mu swojego imienia – traktował go najpierw jak wroga, a potem jak przybłędę, kulę u nogi.

            - Niech ci będzie – burknęła. – I tak już wracałam. Czego szukasz w Berk?

            Czkawka rozpaczliwie szukał jakiegoś dobrego powodu.

            - Chce się uczyć! – skłamał w końcu. – Uczyć. Tak.

            Anioł uniósł brew.

            - Dobrze się składa, bo Pyskacz szuka czeladnika. Przydasz się.

            - Ach tak – Czkawka podrapał się nerwowo w kark. Nie miał pojęcia, o czym rozmawiają normalni ludzie, tacy, którzy nie spędzają całych dni w towarzystwie gigantycznych bestii ziejących ogniem. Może zapytać ją, czy potrafi latać na smoku? Może lepiej nie… Niektórzy trochę się ich bali, a nie chciał zniechęcać do siebie najładniejszej dziewczyny na świecie. Nieważne, że była dla niego trochę nie miła – urodą zniewalała.

            Wcisnął ręce w kieszenie, by nie machać nimi bezmyślnie. Matka często zwracała mu uwagę, że to niegrzeczne, a chciał zrobić dobre wrażenie – póki co zdecydowanie mu nie szło.

            Przynajmniej znajdował jeden plus – powoli docierał do jakiejś małej społeczności, do ludzi, przed którymi tak broniła go matka. Nigdy nie rozumiał, czego się tak obawiała – jego anioł wydawał się całkiem niegroźny, pod warunkiem, że nie machał toporem.

            - Oto Berk! – anioł zatrzymał się nad urwiskiem i wskazał dłonią szeroką wioskę. Czkawka podążył za jej ręką i ujrzał osadę z wysokimi, drewnianymi budynkami, okrągłą studnią na środku, kilkoma brukowanymi uliczkami, zagrodami z owcami i licznymi mniejszymi chatami na obrzeżach. Z kominów unosił się dym, a wszędzie krzątali się wikingowie w hełmach i skórach. Kilka, czy kilkanaście domów miało nadpalone dachy i zrujnowane ganki, ale Czkawka nie zwrócił na to uwagi.

            Poczuł się jak w domu.

___________________________________

Kończą mi się ferie :c To smutne T,T
Rozleniwiłam się przez te dwa tygodnie, a teraz będę musiała się porządnie wziąć do roboty. Bo średnia potrzebna, żeby pasek był i w ogóle :c Mam nadzieję, że rozdział Wam się podobał.