"...żeby z Tobą być" cz. 23 (Ben 10, gwevin)

            Ben wpatrywał się tempo w ciemne, kosmiczne statki zawieszone nad Bellwood. Minęły lata odkąd Ziemi groziło tak wielkie i tak bliskie niebezpieczeństwo. Omnitrix – najpotężniejsza broń na Ziemi ukryta w zielonym zegarku na jego nadgarstku – zaczął mu nagle ciażyć.

            Ramiona Gwendolyn trzęsły się, jakby płakała. Oczy miała szeroko otwarte, ale nie potrafiła wykrztusić słowa.

            Odkąd Czarodziejka ją oszukała, spodziewała się końca świata każdego dnia. Nadszedł. Przeklinała siebie samą, że zaufała tej podłej, sprytnej manipulantce i dała się wykorzystać. Ukryła twarz w dłoniach, nie znajdując dla siebie żadnego usprawiedliwienia. Popełniła błąd, tak wielki, że przyjdzie jej zapłacić najwyższą cenę – śmierć, nie swoją, ale także wszystkich Ziemian.

            Verdona zmarszczyła brwi z niesmakiem.

            - Wyjdź, chłopcze – powiedziała spokojnie. – Za taki idiotyzm i nieposłuszeństwo powinieneś dostać dożywotni szlaban, ale kto pamięta o karach, gdy mamy koniec świata.

            Ku zdumieniu wszystkich, z otwartej przegrody bagażnika pokazała się zawstydzona twarz Devlina.

            - Poszedłeś z nami? – przeraziła się Gwendolyn. Musiał się ukryć za siedzeniem kierowcy i cały czas czekać w samochodzie!

            Chłopiec ze skruchą pokiwał głową, wbijając wzrok w czubki czarnych tenisówek.

            - Chciałem wiedzieć, co z babcią. I martwiłem się o babcię.

            Ben bezradnie spojrzał na Gwendolyn. Nie potrzebowali niańczenia Devlina do listy problemów, jakie trzeba było rozwiązać w trybie natychmiastowym. Nie miał planu, jak dostać się na zabójczy statek Ragnaroka i ocalić świat, a co gorsza – wyglądało na to, że Gwendolyn też nie. Nie mógł liczyć na dziadka Maxa ani Kevina Levina, a pomoc Verdony średnio mu pasowała.

            - Nie powinieneś, Devlin. Z twoją babcią wszystko w porządku – powiedziała cicho Gwendolyn, wyciągając ku niemu rękę.

            - Devlin – powiedział, próbując naśladować surowy ton Julii, gdy beształa chłopaków za bójki. – To było niepoważne i nierozsądne. – My byśmy to załatwili. Jesteśmy dorośli.

            Ledwo skończył mówić, a już zorientował się, że jego słowa brzmiały wyjątkowo idiotyczne. Devlin uniósł brew, a Verdona wybuchnęła śmiechem, skutecznie podburzając jego autorytet.

            - Dobrze, że rosądny i grzeczny Ben 10 pozwolił dorosłym zająć się inwazją Vilgaxa. Albo Agregorem. Albo..

            - Verdono! – Ben obrzucił ją wściekłym spojrzeniem, a Gwendolyn już miała się wtrącić, ale kobieta klasnęła w dłonie.

            - Nie czas na to.

            Otoczyła ich gęsta, różowa mgła, która – choć pojawiła się tylko na chwilę – zdezorientowała i rozkojarzyła wszystkich. Devlin poczuł, jak serca zaczyna mu bić szybciej, gdy tylko wyczuł słodki, upajający zapach anodyckiej many.

            - VERDONO! – ryknął Ben, lądując ciężko na plecach.

            Zamiast znajomego wnętrza samochodu, otaczały ich metalowe ściany dusznego korytarza statku kosmicznego. W pół mroku ledwo dostrzegał twarze swoich towarzyszy, ale był pewien, że są równie zaskoczeni jak on.

            - Co się stało…? – Devlin rozejrzał się, mrugając szybko.

            - Jesteś na statku Ragnaroka – wydusiła Gwendolyn, rozglądając się dookoła. – Jak to zrobiłaś…? Czarodziejka nałożyła tyle barier! Tyle zaklęć!

            - Umiałabyś to, gdybyś przyjęła moją propozycje, gdy miałaś piętnaście lat – prychnęła Verdona. – Żałuj!

            Gwendolyn zapatrzyła się w śliczne, pomalowane oczy babci. Czaiło się w nich coś mrocznego i kosmicznego, czego próżno szukać u zwyczajnych, ziemskich dziewczyn. Kim byłaby teraz, gdyby zgodziła się porzucić swoje życie człowieka, które dla Verdony było nudą, a dla niej – jedynym sensem. Być może byłoby znacznie prostsze, pozbawione jej największego nieszczęścia i największego szczęścia – Kevina.

            - Verdona! – krzyknął rozjuszony Ben. Zacisnął pięści, mając ochotę udusić babcię gołymi rękami. – Nie masz prawa…! Nie możesz! Ty tu NIE dowodzisz! Nie jesteśmy przygotowani, nie możesz po prosty… - bełkotał, a jego oczy miotały błyskawice.

            - Oczywiście, że mogę! – zachichotała Verdona. – Och, już nie pamiętam jak to jest ratować świat. Zabawmy się trochę!

            Ben i Gwendolyn popatrzyli na siebie porozumiewawczo, nie podzielając jej optymizmu.

            - Ona nas wykończy.

            Gwendolyn skinęła głową i odwróciła się, by powiedzieć Devlinowi, żeby schował się i czekał na ich powrót, nie robiąc niczego głupiego. Chłopaka nigdzie nie było.

            - Gdzie jest Devlin!? – krzyknęła.

            - Poszedł sobie – wyjaśniła krótko Verdona i ruszyła do przodu, jakby doskonale znała mapę krętych włazów i korytarzyków. Otaczała ją różowawa mgiełka ekscytacji, której brakowało Benowi i Gwendolyn.

            - Nie ma go – wydusił Ben. – Znajdź go tymi swoimi sztuczkami!

            Gwendolyn zamknęła oczy i poszukała obecności chłopaka, ale wszystko spowijała gęsta, różowa mgła zaklęć Czarodziejki. Poczuła nawet zapach jej perfum – tak intensywny, że aż zakręciło jej się w głowie.

            - Nie widzę go – szepnęła. – Wszystko jest takie mgliste przez jej czary. Verdono!

            Nie mając wyjścia, ruszyli za babcią, która już pięła się korytarzem w górę.

            - Jak to „poszedł”? – warknęła Gwendolyn, zrównując się z kobietą.

            - Po prostu „poszedł”. Nie słuchał waszego marudzenia, tylko poszedł – Verdona wzruszyła rezolutnie ramionami.

            - Gdzie?!

            - Przecież on mi się nie spowiada! – Verdona strzepnęła rękami, jakby miała już serdecznie dość zadawania jej głupich pytań.

            Zatrzymała się przed potężną, metalowa przegrodą, która aż wibrowała od nadmiaru zaklęć blokujących. Przyłożyła do niej dłonie i po raz pierwszy napotkała przeszkodzę zabezpieczoną tak bardzo, że nie mogła sobie z nią poradzić od razu.

            - Ładownia – oznajmiła. – Zwykle nie jest aż tak chroniona, nie uważacie?

            - Verdona, Devlin…

            - Później! – ucięła, gładząc powoli metal. – Przecież dzieciak sobie poradzi.

            - On ma dwanaście lat! Natychmiast go znajdź!

            - Nie ma szans – odparła rezolutnie Verdona. – Nie słyszałeś, co mówi Twoja kuzynka? Ta wasza Czarodziejka nałożyła na statek tyle zaklęć, że łatwo zgubić każdy ślad. Ale jest cały i zdrowy, po prostu kretyńsko się popisuje. Całkiem jak jego ojciec.

            - Skąd możesz wiedzieć, że nic mu nie jest?! – naskoczyła na nią Gwendolyn. Policzki zaróżowiły jej się od zdenerwowania. – Ja go nie wyczuwam!

            Verdona odwróciła się na pięcie i stanęła oko w oko z wnuczką.

            - Czułabyś, gdybyś ochłonęła. Masz w sobie taką burzę emocji, że można zwariować!

            Gwendolyn cofnęła się i zagryzła mocno wargi. Ucisk w żołądku tylko się nasilił, a jej zaschło w gardle. Doskonale wiedziała, że babcia ma rację – musiała pozbyć się uczuciowego zamieszania, przerażenia, strachu, smutku, by móc wykorzystać swoją manę.

            Gdybym zapytał, czy pójdziesz ze mną na kolację, co byś odpowiedziała? – Kevin spogląda na nią niepewnie, jakby obliczał prawdopodobieństwo, że zostanie odrzucony.

            - Zapytaj, to się dowiesz, Kevin – puszcza do niego perskie oko, ale nie odpowiada jednoznacznie. Bez nuty niepewności nie ma zabawy.

            - Pani mąż jest poszukiwany za niszczenie mienia Hydraulików i nielegalne wykorzystanie technologii siódmego stopnia, co, według paragrafu siedemnastego ustawy o użyciu broni w Układzie Słonecznym, jest nielegalne i karane – oznajmia android chłodnym, mechanicznym głosem na przesłuchaniu. - Co ma pani do powiedzenia na ten temat?

            - Jesteśmy małżeństwem – zrywa się z łóżka i rozgląda się po hotelowym pokoiku pełnym żółtych róż. Mruga oczami tak szybko, jakby nie była w stanie uwierzyć w szaleństwo poprzedniej nocy.

            Kevin śmieje się i obejmuje ją ramieniem, przyciągając na swoją stronę łóżka.

            - Razem do końca, Gwen.

            Kevin Levin zamknięty w Wielkiej Nicości – głosi tytuł raportu. Gwendolyn – już nie Gwen, tylko Gwendolyn – wpatruje się w niego kilka długich minut, po czym  wyłącza komputer. Resztę dnia bezmyślnie wpatruje się w sufit i powtarza sobie, że go nienawidzi, choć wcale w to nie wierzy.

            Wyleguje się na ławce, wystawiając twarz do słońca. Wydaje się, że każdy promień jest tylko dla nich, żeby dodać blasku szczęściu młodym.

            - Gwen.

            Otwiera oczy i widzi, że Kevin stoi przed nią dziwnie spięty i wyprostowany. Wyciąga przed siebie pięść kurczowo zaciśniętą na tandetnym, plastikowym pierścionku z automatu dla sześciolatek.

            - Wyjdziesz za mnie?

            Fala emocji odpłynęła lekko, pozostawiając wolny i szeroki umysł, czuły na każde drgnienie many. Dotarły do niej formuły zaklęć otaczające i blokujące korytarze, mostek i ładownie, które wcześniej były tylko nieprzeniknioną mgłą magii, a także triumfująca obecność Ragnaroka i czyjaś wściekłość – szalona, udręczona wściekłość.

            - Kevin tu jest! – krzyknęła.

            - Oczywiście, że jest! Gwendolyn, musimy sforsować to wejście – zarządziła Verdona, ale wnuczka skupiła się już tylko na jednym: na odnalezieniu Kevina. Był tak blisko, że niemal widziała jego rozjuszoną twarz, zaciśnięte żeby i błyszczące, czarne oczy.

            - Gwendolyn, nie czas na to! – Verdona złapała ją za ramię i potrzasnęła. – Ugrh, głupia ludzka powłoka! Za bardzo mnie ogranicza!

            Błysnęło, a szczupłe, kobiece ciało młodej dziewczyny zsunęło się na podłogę jak ściągnięte ubranie. Verdona zarzuciła lśniącym, białym ogonem, ukazując im w pełni okazałości ciemnofioletowego, kosmicznego ciała Anodytki. Ben musiał zmrużyć, bo różowa poświata go oślepiła.

            - Muszę mu pomóc! – zawołała Gwendolyn, nie zwracając uwagi na przemianę Verdony. – Dasz radę z tym wejściem, babciu! Nie możemy go zostawić!

            - On jakoś nie miał oporów, by CIEBIE zostawić – obruszyła się Verdona, ale nie zdołała zatrzymać wnuczki, bo Gwendolyn odbiła w ledwo, w wąski korytarz. Verdona zamachnęła wściekle ogonem. – Pozwalasz na to? – warknęła do Bena, ale on tylko odpalił Omnitrix.

            - Gwen zajmie się Kevinem, a my resztą – zadecydował.  – Co tam właściwie jest, babciu?

            - Coś tak potężnego, że zmiecie waszą planetkę w trymiga, jeśli się nie ruszysz!

_____________________

Miało być w niedzielę, ale za długo zeszło mi się z kuciem fizyki (tak bardzo nie cierpię drgań! czemu nie możemy ograniczyć się do wzorów na prędkość, drogę i czas? tamto miało sens!). Jest dzisiaj, ale za to 1/3 następnego rozdziału powstała na dzisiejszej fizyce :) 

Dzięki za przeczytanie :*