Gonitwa IX (Gwiezdne Wojny)

            Ahsoka mieszała łyżką w dziwnej, brudnej wodzie, którą pani domu nazwała zupą, i próbowała zmusić się do spróbowania. Na froncie jadała różne paskudztwa: suszone mięso, bezsmakowe, energetyczne napoje, które miały szybko postawić ją na nogi, kwaśne konserwy. Tym razie zupa stawała jej ością w gardle nie z powodu smaku, ale z powodu otaczającej ją nędzy. Z tyłu głowy wciąż krążyła jej myśl, że bulwy, które pływały w zupie, były kupione za resztkę pieniędzy licznej rodziny.

            - Nie smakuje ci? – spytała Sania smutnym głosem.. Zwykle biegała roześmiana, ale odkąd jej brat pocił się w gorączce, przygasła i snuła się jak duch. Była zmęczona i przestraszona; Ahsoka cierpiała, widząc, jak bardzo problemy wykańczają rodzinę. Wieczory były najgorsze, wtedy wszyscy kończyli pracę i zaczynali myśleć. Myśleć o tym, jak bardzo jest źle. - Czemu nie jesz?

            Ahsoka uniosła wzrok znad miski i zmusiła się do uśmiechu.

            - Jest świetne – odparła, czując, że jej głos wcale nie brzmi przekonująco.

            Każda kolejna minuta bezczynności sprawiała, że czuła się coraz bardziej zła i nieszczęśliwa. Wiedziała – a właściwie miała nadzieję – że jej mistrz, Anakin, gdzieś tam jest. Ta krótka chwila, gdy dostrzegła go w kantynie, zamazywała się w jej umyśle i zaczynała się zastanawiać, czy może zmęczony umysł nie płata jej figli.

            Chciała zachować spokój – zgodnie z kodeksem Jedi, pragnęła być opanowana i pełna chłodu. Być może wtedy udałoby się jej ruszyć do przodu. Serce jej się krajało, gdy widziała, jak pani domu posępnie liczy pieniądze, składa monetę do monety, a chory dzieciak rzuca się w gorączce na łóżku.

            Gdy trafiła to biednej rodziny liczyła, że może uda jej się znaleźć kontakt z miejscowymi i odnaleźć Anakina. Gdyby byli razem, mogliby stąd jak najszybciej odlecieć i zapomnieć o nędznej, smutnej planecie. Im bardziej poznawała małą Sanię, tym bardziej współczuła okradanym przez rząd ludziom i marzyła, by poprawić ich los.

            Mistrz uczył ją, że Jedi są strażnikami pokoju. Na planecie panował pokój, pokój wymuszony rygorem, karami, terrorem. Marzyła, by ukrócić cierpienie obywateli, wzniecić bunt, który objąłby wszystkie nędzne, smutne dzielnice i sprawił, że zyskaliby nową, lepszą władzę.

            - Potrzeba rewolucji – wymsknęło jej się przy śniadaniu. – Potrzeba wielkiego zrywu!

            Pani domu spojrzała na nią zrozpaczonym wzrokiem. Nie uśmiechnęła się ani razu od kiedy jej synek zachorował. Wciąż wpatrywała się we wszystko nieszczęśliwym wzrokiem człowieka na skraju przepaści, prawie nie spała i wychudła tak bardzo, że zaczynała przypominać szkielet.

            - Zrywy kończą się zawsze tak samo. Większe podatki, aresztowania, zmniejszanie racji żywieniowych w fabrykach – wymieniła beznamiętnie, ocierając pot z czoła chorego. – Trzeba zaakceptować świat, jakim jest. Zapamiętaj, że jutro jest lepsze tylko w głowie takich młodzików jak ty. My już wiemy, jak to jest, gdy przelewa się krew za głupie marzenia.

            - Ale wy… musicie wywalczyć swoje godne życie! Przecież żyjecie jak… - urwała, zdając sobie sprawę, że wszystko co ujrzała w ponurych dzielnicach, dla niej jest tragedią i szokiem, ale dla nich – rzeczywistością, z którą trzeba było się pogodzić.

            - Jak co? Przeżyłam tak pięćdziesiąt lat, to przeżyje kilka następnych.

            - Ale twoje dzieci! – Ahsoka niemal uderzyła pięścią w stół. – Powinny żyć  na wolnej, sprawiedliwej planecie!

            - A czym, do diabła, jest wolność? Czy ty, Jedi, jesteś wolna? – pani domu spojrzała na nią rozgoryczona. – Nie jesteś! Jesteś związana swoim marnym kodeksem! Masz obowiązki wobec swojego Zakonu i wobec swojej – tfu! - Republiki!

            Ahsoka zacisnęła zęby i nie odezwała się więcej. Kłótnia sprawiła, że matka Sani w ogóle przestała z nią rozmawiać i tolerowała z wielką niechęcią; Ahsoka czuła, że – choć nie jest wrogiem – sama jej obecność sprowadza na rodzinę zagrożenie. Premier jej szukała – najstarszy brat Sani, Milo, twierdził, że widział listy gończe na mieście.

            Wraz ze zbliżającą się nocą, w Ahsoce rósł niepokój. Obiecała sobie, że zakradnie się do pałacu i zdobędzie lekarstwa – cokolwiek, wystarczył by antybiotyk albo coś zbijającego gorączkę. Rodzina Sani przyjęła ją i nakarmiła, dała dach nad głową. Nie mogła i nie chciała dłużej wykorzystywać ich gościnności. Teraz przyszedł czas na nią – musiała ratować chorego dzieciaka.

            Już kiedyś niańczyła zarażonego bobasa – syn jednego z potężniejszych Huttów omal nie umarł jej w ramionach. Nigdy nie widziała tak marudnego i rozzłoszczonego stworzenia jak chory maluch. Nie mogła pozwolić, żeby brat Sani cierpiał. Każda godzina zwiększała zagrożenie, że… Potrzasnęła głową i skupiła się na czekaniu.

            Ściemniło się powoli. Sania – radosna, podekscytowana Sania – krążyła bez celu po pokoju i przekładała stare papierzyska, plakaty ręcznej roboty, stare ulotki. Ahsoka nie miała śmiałości o nie pytać, ale z urwanych rozmów dowiedziała się, że cała drukarnia należała do ukochanego ojca dziewczynki, który został zabrany za znieważenie organów władzy. Sania czasem wspominała, że to on nauczył ją, że trzeba walczyć o swoje i nigdy nie tracić nadziei. Był jej mentorem, drogowskazem i wielkim przyjacielem. Gdy zniknął, ona przejęła rolę zarażania wszystkich optymizmem.

            - Jedi Ahsoka… Myślisz, że wszystko się ułoży?

            - Na pewno – odparła poważnie Ahsoka. – Na pewno.

            Już ja o to zadbam, dodała w myślach. Miała dość swojej bezczynności i czuła, że rodzi się w niej nowe, zaciekłe uczucie – determinacja. Razem z Anakinem podejmowała się najtrudniejszych, najpaskudniejszych misji; czuła, że da sobie radę. Później powie do mistrza: „Ty jak zwykle się obijałeś, a ja przechytrzyłam wredną premier i uratowałam dzieciakowi życie!”

            Leżała bez ruchu na swoim twardym materacu i nasłuchiwała. Oddechy domowników powoli się wyrównywały i wszyscy zapadali w krótki sen. Dzień na planecie zaczynał się zanim wzeszło słońce i kończył późną nocą. Milo, najstarszy syn, który krzywo patrzył na Ahsokę odkąd przybyła, wrócił do domu zaledwie kilka minut przed spoczynkiem. Był zgrzany i wybrudzony smarem, mruknął tylko do matki, jak bardzo nienawidzi zarządcy fabryki, w której tyrał dzień w dzień.

            - Halo? – szepnęła w ciemność na wszelki wypadek.

            Odpowiedziała jej głucha cisza.

            Wstała powoli, na drżących nogach i bezszelestnie ruszyła w stronę drzwi.

            - A więc jesteś złodziejką? Uciekasz w nocy jak tchórz?

            Zesztywniała i obróciła się przestraszona. Na środku pokoju stał Milo. Zapomniała o nim! Przed kwadransem wrócił do domu z pracy i najpewniej jadł coś w kuchni. Nie słyszała go, bo nie chciał budzić śpiącej rodziny. Westchnęła. Będzie miała jakoś go zagadać; na pewno nie pozwoli jej iść. Nie cierpiał jej do tego stopnia, że zgrzytał zębami, gdy ją mijał. Wmówił sobie, że była zagrożeniem dla bezpieczeństwa jego rodziny. Zagryzła wargę i wyprostowała się.

            - Niczego nie ukradłam, głupku. Mam swoje sprawy.

            - A można wiedzieć, czego takie dziecko będzie szukać na mieście w środku nocy? Bez miecza? Bez butów? Bez niczego? – uniósł brew. Nawet w ciemności widziała jego podejrzliwe spojrzenie.

            - Nie twoja sprawa!

            - Chyba jednak moja – podszedł tak blisko, że czuła zapach jego potu i dymu fabrycznego. Złapał ją za nadgarstek i zacisnął tak mocno, że niemal wykręcił jej rękę. – Co, powiesz pani premier o zakazanych plakatach? O tajnej drukarni? O tym, że mała Sania na nią wrzuca? Chcesz wkopać moją rodzinę i sama dostać trochę kredytów? I myślisz, że ci pozwolę? – z każdym słowem coraz mocniej zacisnął rękę.

            Ahsoka syknęła i wyszarpała nadgarstek.

            - Nie jestem jakimś kapusiem! – wycedziła przez zęby. – Idę po lekarstwa dla małego. To wszystko.

            Milo spojrzał na nią ze zdziwieniem. Jego chłopięca twarz, która trochę za wcześnie poznała, jak to jest, gdy dym szczypie w oczy, a pot spływa po czole po dwunastej godzinie pracy, zastygła w bezruchu. Nie wiedział co powiedzieć; był zbyt zszokowany, by odpowiedzieć Jedi. Nie spodziewał się od niej pomocy i nawet jej nie chciał.

            - O.

            - To może pozwolisz mi iść? – warknęła Ahsoka, potrząsając obolałym nadgarstkiem.

            - Pójdę z tobą, Jedi Tano – dodał cichszym, pokorniejszym tonem. – Pójdę z tobą. To moja rodzina… Mój brat.

            Ahsoka zmarszczyła brwi. Obecność złośliwego chłopaka wcale nie poprawiała jej humoru, ale Milo znał okoliczne dzielnice. Dobrze będzie mieć towarzysza, gdyby zdarzyły się jakieś kłopoty. Pokiwała głową i odwróciła się w stronę drzwi.

            - I… dziękuję, Jedi Tano – dodał szeptem.

            Ahsoka nie mogła się nie uśmiechnąć. Skinęła głową, czując palące zadowolenie. Domyślała się, z jakim trudem przeszło mu to przez gardło. Zawiązali sojusz – krótką, bardzo chłodną umowę. Ona chciała spłacić dług, on – ratować brata.

            - Chodźmy już – rzuciła przez ramię i wyszła w mrok.
__________________
Wróciłam z obozu! Z jednej strony to fajnie położyć sie wreszcie w swoim łóżku, w swojej pościeli, w swoim pokoju (zwłaszcza po ponad trzydziestu godzinach w autokarze), a z drugiej - żal, że trzeba było wrócić, że wszystko, co pozytywne kiedyś się kończy.