Światło 14: Uzdrowicielka (Avatar: Legenda Aanga)

            Nie mam pojęcia, jak dotarłam do mieszkania Hamy. Szlochałam, podtrzymując się ścian. Nawet nie widziałam, gdzie idę, po omacku odnajdywałam gładki mur otaczający pomieszczenia służby. Wpadłam do środka jak burza i dopadłam siedziska przy piecu.

            W uszach rozbrzmiewał mi straszny krzyk Zuko. Jeszcze długo miałam go słyszeć w najgorszych koszmarach – powracające echo tragedii. Nie zdążyłam się z nim zobaczyć; na trybunach zapanowało takie zamieszanie, że nie mogłam przedostać się na arenę. Ponad ramieniem jakiegoś człowieka widziałam, jak straże pochylają się nad trzęsącym się Zuko i delikatnie zabierają go na noszach. Ozai stał niewzruszony i obserwował, jak jego syn wije się z bólu. Nie widziałam jego twarzy, ale mogłabym przysiąc, że wyrażała mściwą satysfakcję.

            Stryj Iroh złapał mnie pod ramię i wyciągnął z areny. Gdybym zbyt długo się tam kręciła, wzbudziłabym podejrzenia. Nie odezwał się słowem, tylko prowadził mnie poza komnaty rodziny królewskiej.

            - Stryju… - szeptałam przerażona. – Zuko… Zuko! Co mu się stało? Przecież… On! Stryju, Ozai go… Przecież Zuko błagał, jak, ja, stryju Iroh! Musimy coś zrobić! – zanosiłam się, zachłystując się powietrzem. Miałam wrażenie, że udławię się od własnej śliny i łez.

            Iroh postawił mnie pod ścianą i przykucnął przede mną. Pochylił głowę tak, bym nie widziała jego twarzy i oddychał bardzo powoli.

            - To było straszne… - wyjąkałam  słabo. – To było takie straszne.

            - Nie wierzę w to, co widziałem – powiedział w końcu stryj Iroh. – Nigdy nie zrozumiem tego, co uczynił mój brat własnemu dziecku.

            - Czy Zuko… przeżyje? – zakryłam usta dłonią. Musiałam zagryźć mocno wargi, żeby nie zacząć znów płakać.

            - Idę teraz do medyków – powiedział twardo Iroh. Widziałam, ile kosztowało go pozorne opanowanie. Ściskał pięści tak mocno, że aż mu kłykcie zbielały. – A ty znikaj, na razie nic nie możesz zrobić dla Zuko.

            Stryj odszedł w stronę lewego skrzydła, a ja zostałam zupełnie sama. Kręciło mi się w głowie. Szłam bardzo powoli, chwiejąc się na nogach. Zuko, Zuko, Zuko, Zuko, mój drogi Zuko! Umysł mnie zawodził; zupełnie nie potrafiłam zrozumieć, co wydarzyło się na arenie.

            Podkuliłam nogi i kiwałam się w przód i w tył, próbując zebrać myśli.

            Gdyby była tutaj Królowa Ursa… Nie dopuściłaby do tej okropnej walki! Nie dałaby zrobić krzywdy swojemu ukochanemu synowi. Przypomniałam sobie naszą ostatnią rozmowę. Spytała mnie wtedy, czy może mi powierzyć Zuko. Zacisnęłam mocno oczy. Czułam się złamana i bezradna.

            Hama weszła do środka, niosąc wielki kosz z praniem.

            - Jesteś! Podobno chorujesz, a cały dzień się gdzieś włóczyć. W Pałacu wielkie zamieszanie – oznajmiła. Zamieszanie! Gdyby wiedziała, co się naprawdę wydarzyło…

            - Zuko jest ranny – wydusiłam między jednym spazmem a drugim.

            - Kto? – prychnęła Hama, sięgając po durszlak z gorącą wodą.

            - Książe Zuko… jest ranny.

            Hama wzruszyła chudymi ramionami, ale gdy tylko na mnie spojrzała, porzuciła pracę i przytuliła mnie ostrożnie. Bez szczególnej wylewności, ale szczerze. Schowałam twarz w jej siwych, cienkich włosach i oddychałam głęboko.

            - Nie powinnaś żałować wrogiego smroda – powiedziała swoim zwyczajem.

            - Ale… ale to mój przyjaciel! Hamo, czy możemy coś zrobić? Cokolwiek?

            Hama puściła mnie i przespacerowała się po małej izbie. Mieszkałyśmy skromnie, ledwie dwa pokoje. Pierwszy nazywałyśmy dziennym, tutaj miałyśmy piec i stół, tutaj jadałyśmy i tutaj przyjmowałyśmy rzadkich gości. Drugi był znacznie mniejszy, ciemny, Hama czasami nazywała go „naszą norą”. Ledwie zmieściłyśmy tam dwa drewniane łóżka i mały kufer na nasze rzeczy.

            - Nie sądzę… - powiedziała powoli, stając przy piecu. W rondlach bulgotała czarna, gęsta masa, przypominająca trochę kremową zupę.

            - Hamo! Proszę! Nie mogę go tak zostawić!

            Hama zacisnęła zasuszone, pomarszczone usta, ale nic nie powiedziała. Krzywo patrzyła na moją przyjaźń z Zuko. Dla niej każdy z Narodu Ognia był okrutnikiem przesiąkniętym do kości złem i wojną. Do rodziny królewskiej pałała szczególnym wstrętem, obwiniając ich za tragedia magów wody z naszego Plemienia. Próbowałam jej wytłumaczyć, że Zuko tak naprawdę jej wspaniałym człowiekiem i nie ma nic wspólnego z jej wyobrażeniem przyszłego Władcy Ognia, ale nic do niej nie przemawiało. Hama była tak zatwardziała w swojej nienawiści, że nic nie mogło zmiękczyć jej starego serca.

            - Jeśli wiesz cokolwiek… - narąbałam powietrza w płuca i chwyciłam ją za łokieć.

            Hama odwróciła się nagle i złapała mnie za rękę. Zanim zdążyłam się wyrwać, przycisnęła moją dłoń do rozgrzanej blachy pieca.

            - Aaach! – krzyknęłam zdumiona, szarpiąc ramie i kopiąc w niemocy. Hama mnie odepchnęła, aż poleciałam na plecy. Ręka piekła niemiłosiernie, całą skórę miałam pokrytą czerwonymi rankami i obrzydliwymi bąblami.

            - Hamo! – zawołałam, nic nie rozumiejąc.

            - Zaraz zobaczymy, czy możemy coś zrobić dla małego zafajdańca.

            Hama postawiła przede mną balię z wodą i popatrzyła wyczekująco. Popatrzyłam na nią zmieszana, ale wsunęłam oparzoną dłoń pod powierzchnie. Znajomy chłód przyjemnie uspokajał i koił… uzdrawiał!

            Zdumiona nowym uczuciem, skupiłam się na brzydkich bąblach. Czułam, jak chłód wody przenika przez skórę, do żył i nerwów, jak delikatnie leczy oparzelinę. Patrzyłam zafascynowana, jak sama siebie uzdrawiam. Woda wokół ręki delikatnie pulsowała, jarząc się zimnym blaskiem.

            - Niesamowite…

            Hama kiwała z uznaniem głową.

            - Niewielu magów wody ma ten dar… Od początku wiedziałam, że jesteś szczególna.

            Popatrzyłam na nią z przejęciem:

            - Myślisz, że będę mogła tak pomóc Zuko?

            - To jedyne, co przychodzi mi do głowy. I to naprawdę żałosne, że będziesz ratowała własnego wroga… - powiedziała surowo Hama, ale w głębi serca czułam, że wcale tak nie myśli. Nawet ona musiała współczuć Zuko. – Nie sądziłam, że podołasz tej technice…

            - To niesamowite! – westchnęłam, obserwując swoją zdrową rękę. – Hamo, ale na drugi raz… możesz nie wpychać mnie do pieca?

            Hama uniosła brwi, ale nic nie powiedziała, wracając do swojego prania.

            - Czy to jest moje dziedzictwo? Ostatnia magia, jakiej miałaś mnie nauczyć? Ten największy sekret? – dopytywałam się.

            - O nie, moje dziecko. Jest jeszcze dużo, dużo więcej.

            Zrozumiałam, że to koniec rozmowy. Drżąc na całym ciele, ruszyłam do komnat Zuko. Byłam pełna dobrej myśli i nadziei.