Łowcy cz.14: Piwnica z pirackimi skarbami (Huntik)

            Dolores siedziała w restauracji Epicure w ósmej dzielnicy Paryża. Była trochę onieśmielona elegancją i wykwintnością; nawet krzesła były w królewskim stylu. Kiedyś jadała w takich miejscach co niedzielę, ale przez ostatnie lata nie miała ani okazji, ani pieniędzy. Zamówiła makaron faszerowany czarnymi truflami i karczochami i czekała, od czasu do czasu popijając wodę z lodem. Żałowała, że nie wzięła czegoś mocniejszego. Dłonie drżały jej ze zdenerwowania.

            Carla Vale zostawiła ją na lodzie bez żadnych wskazówek. Powiedziała tylko, że musi wydobyć od swoich rodziców wszystkie informacje o nowym projekcie Organizacji. Dolores nie miała wyjścia; posłusznie się podporządkowała, przybrała płaczliwy ton i zadzwoniła do matki, błagając o spotkanie.

            - Skruszona córka? – zdziwiła się Carla, gdy Dolores zdawała relację z rozmowy. – Całkiem nieźle, Lola. Widać, jaka z ciebie oszustka. Kłamiesz jak z nut. Własną mamusię.

            Dolores musiała zacisnąć oczy i policzyć do trzech, by nie wygarnąć Carli.

            Matka zjawiła się piętnaście minut po dziesiątej. Umówiły się na wyjątkowo wczesny lunch. Dolores, gdy tylko ujrzała ją w drzwiach, zerwała się i pobiegła ją uściskać, zapominając o swoim zadaniu. Mama pachniała lawendowymi perfumami i przytulała tak mocno, że Dolores znów poczuła się jak w domu.

            - Lola!

            Usiadły razem, wciąż trzymając się za rękę. Mama wpatrywała się w nią ze wzruszeniem, pociągając nosem. Bez przerwy mówiła, jakby musiały nadrobić ostatnich kilka lat. Dolores milczała. Teraz była zdrajczynią nie tylko wobec przyjaciół, Dantego, Lorcana, ale też wobec własnej mamy.

            - Mogę wrócić do domu? – szepnęła cichutko.

            - Kochanie! – mama zarzuciła jej ręce na ramiona. Była w wyjątkowo płaczliwym nastroju. Dolores ją rozumiała; też by płakała i cieszyła się ze spotkania, gdyby jej powrót był prawdziwy i szczery. Zacisnęła zęby. – Zawsze możesz wrócić!

            - A tata? – zaryzykowała Dolores, sprawdzając, czy mama wie o incydencie z Malagii.

            - Tata zrozumie – ucięła akurat w chwili, gdy kelner zbliżył się do stolika z parującym półmiskiem.

            - Omiŝ – Dante rozłożył ręce jak prawdziwy przewodnik, ukazując zatłoczone, wąskie uliczki miasteczka, nad którym górowały pozostałości pirackiego zamku. – Miasto, gdzie jest więcej turystów niż mieszkańców.

            Zhalia instynktownie przysunęła torebkę bliżej siebie; w tłumie łatwo o lepkie ręce.

            - Co będziemy robić, Dante? – spytała Sophie.

            - Widzicie, tamtą twierdzę? – Dante wyciągnął palec w stronę ruin w górze. – To twierdza Mirabella. Wiele lat stacjonowali tu piraci. Ba, legenda mówi, że piractwo się tutaj n a r o d z i ł o! Piraci kontrolowali stąd całe wybrzeże. Grabili weneckie statki kiedy tylko mieli ochotę. Fundacja, po analizie historycznych dokumentów, doszła do wniosku, że ich dowódca mógł być Łowcą i wykorzystywać Tytana do utrzymania swojej pozycji.

            - A my musimy go złapać – dokończył podekscytowany Lok. – Super!

            Dante skinął głową z uśmiechem.

            - Guggenheim twierdzi, że Tytan był strażnikiem pirackich skarbów – dodał.

            - Ale… - zawahała się Sophie. – Przecież tutaj codziennie roi się od turystów. Jakim cudem Tytan wciąż by tu żył… Ktoś by go zauważył!

            - To właśnie nasza zagadka – odezwał się schrypnięty głos Cherita z plecaka Dantego, a zaraz potem wychyliła się białą główka. Jakaś starsza Japonka z turystycznym przewodnikiem obejrzała się zaskoczona.

            - Cicho, Cherit! Nie rób zamieszania – skarciła go Sophie. – Idziemy na zamek?

            - Teraz? – Zhalia uniosła brwi, odzywając się po raz pierwszy od przyjazdu. – Niewiele możemy zrobić, gdy wszędzie jest masa ludzi. Zaczekamy do nocy.

            - Ale… - Sophie chciała jeszcze coś powiedzieć, ale przerwał jej Dante.

            - Racja – przytaknął. – Teraz mamy chwilę dla siebie. Drużyno, co powiesz na chorwacką pizzę?

            - Na jakąkolwiek pizzę - zawsze tak! – zawołał Lok.

            - Dla mnie bez krewetek – zaśmiał się Cherit. Dante już ruszył w pierwszą uliczkę po lewej.

            Dochodziła druga, gdy twierdza opustoszała. Po ulicach Omiŝa wciąż kręcili się opaleni turyści, na niewielkim placu jakaś jazzowa artystka dawała kameralny koncert, a przy kawiarnianych stolikach siedziało roześmiane towarzystwo, popijając rakije. Wspięli się po szerokich kamiennych schodach, na swojej drodze napotykając jedynie wyliniałego kota z uciętym lewym uchem.

            - Jaka cisza – szepnął Lok, gdy przełazili przez szlaban ucinający drogę do twierdzy.

            - Grobowa – odparła Zhalia całkiem poważnie.

            Lok się wzdrygnął.

            Schody pięły się w górę i w górę, czasem zbaczając na szersze tarasy widokowe. Sophie zatrzymała się tylko raz, by spojrzeć na rozświetlony port przy rzece Cetinie i aż wstrzymała oddech z zachwytu.

            W twierdzy było kilka pięter z drewnianymi, suchymi schodami, a ostatnie kończyło się stromą drabinę na najwyższy punkt widokowy. Dante obszedł konstrukcję dookoła dwukrotnie, a potem wskazał na sczerniałe drewno na kamiennej posadzce.

            - Co to jest? – zapytał Cherit, wylatując z plecaka. Z dala od ludzi mógł swobodnie się pokazywać. Dante chwycił krawędź drewna i szarpnął. Nie chciało ustąpić, ale gdy Lok mu pomógł, w końcu puściło, ukazując czarną dziurę.

            - Och – wyrwało się Sophie.

            Zhalia pochyliła się i pociągnęła nosem. Pachniało wilgocią i grzybem.

            - Piwnica z pirackimi skarbami, hm? – spojrzała na Dantego z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

            - Chcecie tam wejść? – przeraził się Lok. – Nie wiadomo, co jest na dole!

            - Krokodyle. I żmije. I pijawki – odpowiedziała Zhalia. Dante uśmiechnął się pod nosem, szukając w plecaku latarki. Poświecił na dno szybu; zdawało mu się, że podłoga jest trzy metry niżej.

            Kucnął, oparł się rękami o kamień i skoczył. Wylądował z pluskiem na mokrym, śliskim kamieniu. Wzdrygnął się, gdy but zahaczył o coś glutowatego i wstrętnego.

            - Skaczcie! – krzyknął. – Na dole czysto!

            Pierwsza zsunęła się Sophie; za nią Zhalia, pod którą ugięła się noga i dla równowagi musiała klęknąć w brudnej wodzie; Lok, którego przed upadkiem na plecy uratował Cherit. Dante oświetlił ściany wąskiego korytarza.

            - Idźcie blisko ściany, jeden za drugim – zarządził, ruszając przodem.

            - Fuj – jęknęła Sophie. – Grzyb!

            Nagle usłyszeli koszmarny ryk: głośny, łamiący, potworny, nieludzki, jakby tysiące warknięć zlało się w jeden przerażający głos. Cherit sfrunął za ramię Loka, Dante uniósł wysoko latarkę, a Zhalia i Sophie sięgnęły po amulety z tytanami.