Gonitwa VII (Gwiezdne Wojny)

         Pachniało słodko i delikatnie; zupełnie, jakby znajdowały się w wolnych, ukwieconych ogrodach na Naboo, a nie – w jasnej. przestronnej jadalni z wysokim stropem i kotarami na wszystkich ścianach. Padme starała się zapamiętać, za którą zasłoną znajdują się drzwi, ale już po chwili straciła z oczu właściwe miejsce, gdy służący - pojawiający się nie wiadomo skąd - zaczęli wnosić na salę półmiski.

         - Kochanie, dobrze się bawisz? – premier Donar Turia usiadła przy niej i zarzuciła nogę na nogę prezentując zgrabne, opalone kolanka. Padme zmarszczyła brwi; nie potrafiła się pozbyć wrażenia, że kobieta za wszelką cenę stara się zająć cały ich czas błahostkami takimi jak oprowadzenie po pałacu czy idiotyczna kolacje, byle tylko nie mieli czasu zrealizować ich zadań – zarówno tych oficjalnych jak i nieoficjalnych.

         Nawet gdy Obi-Wan za wszelką cenę próbował opuścić budynki premier, chcąc znaleźć Ahsokę gdzieś pomiędzy zabiedzonymi mieszkankami robotników, odmówiła mu i zamiast tego chciała, by przeprowadził trening dla jej żołnierzy.

         Na swój sposób ich uwięziła, inaczej niż Anakina, ale wciąż.

         Padme czuła, że nie może wykonać ani jednego kroku bez wścibskich oczu służących. Chociaż nikt się nie narzucał, podążali za nią krok w krok. Gdy próbowała opuścić pałac, natychmiast ją zatrzymali i oznajmili, że premier chce się spotkać. Padme była wściekła; powoli czuła, że zaczyna jej brakować powietrza. Mimo, że przywykła do obstawy, zawsze miała mniej lub bardziej wolną rękę. Mogła i zawsze robiła to, co sama chciała.

         Teraz poproszona o zjedzenie posiłku w towarzystwie premier, zgodziła się z czystej grzeczności. Siedziały w jednej z sal dla gości, ogromnej i szeroko przyozdobionej z wystawnością, która zahaczała o zwykły kicz.

         Padme wyglądała czarująco; w prostej, brązowej sukni i włosami zaplecionymi w warkocz biegnący dookoła głowy przypominała prawdziwą królową. Gdy zapinała na szyi złoty łańcuszek, pożałowała, że Anakina nie ma w pobliżu. Dla niego mogła się uśmiechać szczerze i prawdziwe, dla niego mogła zrzucać te przesadzone stroje, dla niego mogła budzić się codziennie rano.

         - Dziękuję za gościnne – odparła niezobowiązująco z nieszczerym, sztucznym uśmiechem.

         Turia wyglądała, jakby taka odpowiedź w zupełności ją usatysfakcjonowała. Zresztą, była osobą, która zawsze miała scenariusz rozmowy i tak kierowała pytaniami, by w rezultacie dostać to, czego chciała. Tym razem Padme też odpowiedziała tak, jak premier sobie życzyła.

         Senator skinęła głową i sięgnęła po niewielki półmisek z jakimś egzotycznym mięsem roślinożernego zwierzęcia. Ułamała kawałek i włożyła do ust, ciągle pozostając pod czujnym spojrzeniem premier. Westchnęła. Chyba przyszedł czas, by odbyć w końcu rozmowę o Anakinie.

          – Chciałam porozmawiać o generale Skywalkerze – powiedziała cicho. Obiecała Anakinowi, że wyciągnie go z więzienia za wszelką cenę, ale póki co za każdym razem, gdy chciała stanąć w jego obronie, Turia ze łzami wspominała o poranionej szyi swojej przyjaciółki. Padme miała powoli dość wszystkiego, co związane z tą planetą. I gdyby nie Ahsoka, najchętniej włamałaby się do przeklętego więzienia, zabrała Anakina i odleciała jak najdalej, porzucając zadanie przydzielone przez senat.

         - Ach, tak, generał Skywalker – premier przeciągnęła się ze znudzeniem. – Naprawdę nie rozumiem, czemu jego sprawa tak cię martwi.

         - To zasłużony bohater Republiki i potężny Jedi... – zaczęła Padme służbowym tonem.

         - To niepoczytalny morderca!

         Padme poczuła, że krew napływa jej do policzków. Zacisnęła ze złością pięści, ale zachowała poważny, beznamiętny ton.

         - Nikogo nie zamordował.

         Turia uniosła brwi na taką wysokość, że Padme poczuła się nagle dziwnie mała, smarkata i głupiutka, zupełnie, jakby lata doświadczenia w polityce wyparowały w mgnieniu oka.

         - Chyba nie chcesz powiedzieć, że wojna nie przynosi ofiar.

         Padme odetchnęła głęboko.

         - Chcę tylko prosić o ułaskawienie dla niego. Działał w gniewie i strachu... To niesprawiedliwe osądzać go... Rozumiesz, jego uczennica zniknęła, szukamy jej – Padme przeczesała palcami włosy. A twoi ludzie absolutnie nie pomagają nam jej znaleźć, dodała w myśli. - Przecież każdy czasem popełnia błędy – mówiła niepewnie i trochę nieśmiało. Gdyby działała w sprawie kogoś innego, najpewniej potrafiłaby znaleźć argumenty, być stanowcza i dumna, jak przystało na senatora. Tymczasem, gdy w grę wchodził Anakin, zaczynała tracić kontrole nad sytuacją, trochę w obawie, że zdradzi romans, a trochę dlatego, że odbierała wszystko bardzo osobiście.

         - Gdyby ktoś atakował twoją przyjaciółkę – Turia podniosła głos, jakby chcąc pokazać swoja przewagę w negocjacjach – usprawniłabyś go gniewem?

         Padme zawahała się przez chwilę, a premier mówiła dalej...

         - Nie. Chciałabyś dla niego kary. Za zagrożenie życia. I dobrze wiesz, że ten szaleniec nie powinien chodzić wolno po ulicach, skoro rzuca się na obcych bez powodu!

         Padme odetchnęła, a jej twarz stężała niczym maska. Usta zacisnęła w wąską, cierpką linię, a oczy miała rozgniewana i jednocześnie zdeterminowane. Nieświadoma popatrzyła w twarz premier tym samym spojrzeniem, którym Anakin obdarzał ludzi sprzeciwiających się jego taktykom walki.

         - Anakin... – zanim zdążyła ugryźć się w język, już mówiła o nim jak o dobrym przyjacielu, a nie jak o ochroniarzu. – Anakin bywa trudny, ale rozmawiałam z nim. Żałuje i jest skruszony. Pragnie wybaczenia od ciebie i od twojej przyjaciółki.

         Kłamała w żywe oczy, ale liczyła, że nic jej nie zdradzi. Premier nie była Jedi, chociaż Obi-Wan utrzymywał, że jest na swój sposób wrażliwa na Moc. Gdy rozmawiali o niej kilka godzin temu, jednocześnie obmyślając strategie uwolnienia Anakina, westchnął ciężko i powiedział: „Jest w niej coś paskudnego. Zupełnie, jakby leciała na dno i była przeszczęśliwa, że się stacza.” Padme nie do końca zrozumiała, ale wolała nie drążyć.

         - Pani premier!

         Do środka wpadł jeden ze strażników, zdyszany, czerwony na twarzy i wściekły. Obie kobiety zgodnie podskoczyły, przestraszone nagłym wtargnięciem.

         - Co się dzieje? – premier wstała i gestem zachęciła go, by podszedł bliżej. Mężczyzna skłonił się lekko, chowając blaster do kabury i odetchnął.

         - Jedi Skywalker zniknął.

         Padme stłumiła rozgniewany, zdumiony okrzyk. Przecież obiecał, że  w nic nie będzie się mieszał! Zakryła dłońmi twarz i zmieliła w ustach najohydniejsze znane jej przekleństwa. Czasami zastanawiała się, czy Anakin kiedykolwiek usłucha czyjejkolwiek prośby czy rozkazu. A przecież dałby radę go uwolnić, potrzebowała tylko czasu...

         Ale on i tak musiał postawić na swoim.

         Premier tymczasem pokiwała z niechęcią głową i spojrzała jej prosto w twarz.

         - Jest skruszony, tak, pani senator? – spytała z wyrzutem.

*

       Ahsoka spędziła noc u nowopoznanej rodziny. Kobieta, zwana przez wszystkich mamusią, niechętnie zaproponowała jej nocleg i chociaż odmawiała, nakarmiła i dała przyzwoite, ciepłe ubranie. Ahsoka nie była świadoma, jak bardzo głodna i zmęczona była, dopóki nie otoczył ją rodzinny jarmark zagłuszający nawet wszechobecną biedę. Ze zdumieniem patrzyła, że jak gałęzie zastępują blastery i miecze świetlne, a resztki podartych ubrań zszytych byle jak - lalki. Wieczorem, gdy zrobiło się całkiem zimno, Sania wepchnęła się pod jej koc, oznajmiając, że razem będzie przyjemniej. Drobne, chude ciało dziewczynki przylgnęło do starszej koleżanki. Ahsoka poczuła się jakoś dziwnie; coś w niej drgnęło i nieśmiało objęła malucha, wzruszona i przejęta. Po chwili mała już spała, a ona nie mogła się ruszyć, ułożona w krzywej, niewygodnej pozycji.
         Uśmiechnęła się do śpiącej Sani.

         Nagle w ciemnościach nocy usłyszała ciche kroki, a po chwili ktoś się odezwał.

         - A więc jesteś Jedi?

         Pytanie było raczej oschłe i trochę drwiącego, co ubodło Ahsokę do żywego. Zmarszczyła brwi, odsuwając od siebie Sanię i wstając ze starego materaca. Na środku pokoju stał najstarszy syn rodziny, wysoki, żylasty chłopak o twarzy podłużnej i zawsze wykrzywionej w dziwny, podejrzliwy wyraz. Ahsoka czuła jego niechęć i swego rodzaju pogardę.

         W głębi serca wiedziała, że chłopak musi ją mieć za słabeusza i na dodatek zagrożenie. Pojawiła się w towarzystwie jego młodszej siostry, bosa i przestraszona, nieświadoma nawet, na jakiej planecie się znajduje. Chociaż chciała, by brano ją poważnie, w tej chwili mogła bardziej uchodzić za wandala niż za strażnika pokoju w Galaktyce.

         - Tak, jestem – odparła równie chłodno jak on.

         - Myślałem, że Jedi są... więksi – stwierdził od niechcenia, siadając na starym, chybotliwym krześle zbitym ze znalezionych przypadkiem desek. Wszystkie dzieciaki spały tak mocno, że nawet nie usłyszały skrzypnięcia.

         - Więksi? – powtórzyła urażona Ahsoka i odruchowo wyprostowała się i wypięła pierś do przodu, udając wyższą niż była w rzeczywistości. – Gwarantuje ci, że wzrost nie ma nic wspólnego z rzeczywistą wielkością. A ja dopiero się uczę.

         Nawet w ciemności widziała, że uniósł brew.

         - A więc, gdzie twój mistrz? – spytał celnie. Ahsoka nawet się nie skrzywiła. Chociaż starała się nie myśleć o Anakinie, wierzyła, że znajdzie ją już niedługo. Wtedy, w kantynie, zanim zgarnęli ją strażnicy, widziała go przez kilka sekund i od tamtej chwili kurczowo trzymała się nadziei, że wkrótce się spotkają.

         - Potrafię sobie radzić sama – odparła głośno, odpychając od siebie myśli o mistrzu. Gdy uświadamiała sobie, że jest tak blisko, a jednocześnie tak daleko, czuła się niesamowicie smutna i przygnieciona własnym towarzystwem.

         - Taka małolata?

         Ahsoka zmarszczyła brwi. Szukał zwady, czy jak? Miała wrażenie, że za wszelką cenę chciał ją zdenerwować i póki co, odnosił niezłe wyniki. Zacisnęła pięści. Był od niej sporo wyższy i co najmniej dwa razy większy, szerszy w ramionach. Podejrzewała, że tymi wielkimi łapami małpy mógłby złamać jej chudą rękę na pół.

         - Przejdziesz do rzeczy...? – zawahała się, zdając sobie sprawę, że nawet nie zna imienia chłopaka. Zignorował wymowne milczenie, gdzie każdy by się przedstawił i tylko zacisnął mocniej usta.

         - Nie wiem, jakie masz porachunki z Donar Turią i nie chcę wiedzieć. Ale jeśli z twojego powodu ktoś przyczepi się do  m o j e j  rodziny wydam cię bez żadnym oporów – przestrzegł, stając oko w oko z Ahsoką. Musiała zadrzeć głowę,  by spojrzeć mu w twarz.

         - Takiś potulny? Boisz się? – spytała, naiwnie licząc, że uderzy w jego męską dumę. Chłopak tylko uśmiechnął się bez cienia radości.

         - Po prostu nie szukam kłopotów, Jedi Tano.

         Miał brązowe, bystre oczy, trochę zapuchnięte i podrażnione. Ahsoka mogła jedynie zgadywać, że całe dnie spędzał w jednej z ogromnych fabryk, z których utrzymywała się cała gospodarka planety.

         - Chcesz, żebym zniknęła?

         - Nie wyrzucę dziecka z domu – odparł. Ahsoka zaczerwieniła się ze złości, słysząc to „dziecko” i zagryzła wargi, by się nie powiedzieć za dużo. Miał rację, na razie była całkowicie zdana na łaskę jego rodziny. Chłopak spojrzał na nią wrogo i ciągnął dalej:  – Nie jestem draniem bez serca. Ale za kilka dni... po prostu się stąd wynoś.