Burza cz.4: Dante Vale (Huntik/Revolution, Zhante)

         Być może natura obdarowała Dantego Vale’a jakąś dziwną charyzmą, skoro tylu ludzi za nim szło i swego rodzaju odwagą, która coraz częściej zdawała mi się być brawurą, ale zdecydowanie poskąpiła mu podejrzliwości. Już po kilku godzinach w jego towarzystwie stwierdziłam, że jest ufny jak dziecko.

         Na dodatek - sama w to nie wierzę - proponuje mi swoją pomoc, nie zainteresowawszy się ani moimi zamiarami, ani przeszłością. Chciał rozmawiać, mówił o sobie i pytał, jakby naprawdę chciał wiedzieć. Kiedy nerwowo przygryzałam wargę, bo zwyczajnie nie wiedziałam, co mówić, on taktownie kiwał głową, jakby chciał uszanować moją prywatność.

         - Nie musisz mówić, jeśli nie chcesz.

         Sama nie wiem, czy jest na tylu głupi, by nie sprawdzać nowo poznanych ludzi, czy może na tyle podstępny, że już przejrzał moją grę i celowo prowadzi mnie do swojej bazy, by wyciągnąć informacje. Wzdrygam się lekko na samo wspomnienie przesłuchań, których świadkiem byłam w czasie swojej służby w Milicji. Pamiętam, jak bezlitośni oprawcy szurali ostrzami po ciałach skatowanych ofiar, zadając ten sam nudny zestaw pytań. Kto, dlaczego, jak, kiedy, z kim, gdzie szukać. A potem kulka, ale to rzadko, bo naboje są na wagę złota. Istnieją bardziej opłacalne metody, jak topienie.

         - Dlaczego? – spytałam kiedyś starszego przełożonego, nie rozumiejąc okrucieństwa przesłuchujących. Chyba Klausa. To on przyjął mnie i nauczył, jak poruszać się w bezwzględnym świecie Milicji. Z kim rozmawiać, jak chodzić, co mówić, żeby wreszcie zaczęto mnie szanować.

         Spojrzał na mnie i pokiwał głową.

         - Zasłużyli, Zhalio. To samozwańcy, którzy niszczą nasz porządek – odparł cicho.

         Taka odpowiedź całkowicie mi wystarczyło. My, Milicja pod przywództwem Sebastiana Monroe, stworzyliśmy ułożony, sprawiedliwy świat. Wystarczyło się tylko dostosować. Ich wolność, ich ideały, ich prawdy wydawały mi się wtedy idiotyzmami głupich buntowników.

         Nasz porządek. Jak bardzo wierzyłam w ten nasz porządek! Później stał się wyłącznie czymś dotyczącym Milicji w czarnych mundurach. Zdaję się, że teraz znów jestem jego częścią. Przywracam ład, by samozwańcy tacy jak Dante Vale nie burzyli świata, który już powoli zaczyna funkcjonować w jakimś – wymuszonym strachem, ale wciąż – pokoju.

         - Dobrze, że cię spotkałem – uśmiecha się, gdy coraz bardziej kierujemy się na zachód. – Wyszedłem tylko na polowanie, a chyba uchroniłem sarenkę przed innymi myśliwymi.

         Zdążyłam się zorientować, że szuka jakiegoś kontaktu ze mną. Doceniam to, ale wcale nie potrzebuję prowadzonej na siłę konwersacji. Zresztą, sama też bym sobie poradziła, nawet z przestrzeloną nogą.

         - Ale niczego nie upolowałeś – zauważam od niechcenia.

         - Słuszna uwaga – błyska zębami w szerokim uśmiechu. – Trudno.

         Im dłużej idziemy, tym bardziej dokucza mi zraniona noga. Stanowczo odmówiłam, żeby mnie niósł. Gdybym czymkolwiek się zdradziła, nie mogłabym uciec, skoro trzymałby mnie w ramionach. Nie mogłam zacząć od przegranej pozycji. Mimo moich najszczerszych chęci, ból zwyciężył i kulałam.

         - Może jednak ci pomogę? – Dante Vale zbliżył się do mnie i wyciągnął ramię, by mnie przygarnąć. Wystarczyło, żebym odskoczyła, a już zatrzymał się w pół ruchu.

         - Dam radę – odpowiadam hardo.

         Pokazanie własnej siły ma jeszcze jeden cel – rebeliancki nie szukają słabeuszy, ale ludzi twardych i mężnych, których nie złamie byle rana. Chcę mu zaimponować, by w końcu, gdy całkowicie go do siebie przekonam – co może nie być takie trudne – zaproponował mi miejsce w swoim oddziale. A gdy będzie po wszystkim, wrócę do mojej normalności.

         Przez bandaż powoli zaczyna przedzierać się czerwona maź. Nigdy nie lubiłam widoku krwi, a zwłaszcza  s w o j e j  krwi. Ludzie, którzy na nią patrzą, mają w oczach albo obrzydzenie, albo iskry psychopatów. I należy zaznaczyć, że w Milicji szalenie częste jest to drugie.

         - Słuchaj, cenię twoją niezależność, ale... – zaczyna z niemal namacalną troską w głosie.

         - Nie! – ucinam.

         Dante unosi ręce.

         - W porządku, Zosiu-Samosiu.

         Unoszę brwi, ale nie odwzajemniam uśmiechu. Nie wiem, kto z naszej dwójki jest dziwniejszy. Walnięta baba z Milicji z zadaniem wytropienia oddziału buntowników czy głupiutki „rebeliancik” z kuszą, który lata po lasach i ratuje damy z opresji. Po raz pierwszym w życiu, odkąd dorosłam, jestem damą z opresji i potrzebuję kogokolwiek, by utrzymać się na powierzchni.

         - Naprawdę sobie poradzę – powtarzam twardo ze swego rodzaju irytacją, ale gdy ponownie wyciąga rękę, wspieram się na nim całym ciężarem i pozwalam, by mnie prowadził. Słabość mnie zwycięża i gdzieś w środku palę się ze wstydu.

         Jednocześnie... Nigdy nie sądziłam, że ciepło cudzego ciała może być tak uspokajające.

         - Potrzebujesz pomocy lekarza – stwierdza poważnie. Kiwam głową, czując, że rana zaczyna piec. Chyba znowu się otworzyła. Chodzenie o własnym siłach nie była najrozsądniejszym wyjściem. – Niedaleko mam... przyjaciół – mrugnął do mnie porozumiewawczo. Rozumiem doskonale.

         Skończony idiota właśnie chce prowadzić zupełnie obcą osobę do rebeliantów!

         Gdybym mogła mieć jakiś kontakt z agentami majora, zlikwidowalibyśmy całą ich komórkę w mniej niż godzinę. Gdyby... Tymczasem piękna okazja przechodzi mi koło nosa. Póki co, muszę czekać na spotkanie z jakimś oddziałem milicyjnym, by przekazać raport przez osoby trzecie.

         - W porządku... Ja nie chcę robić kłopotu – mruczę przez zęby, ale nie mam nic przeciwko, żeby wziął mnie na ręce. Jestem zmęczona; w jednym dniu zdarzyło się więcej niż w przeciągu ostatnich trzech miesięcy mojego nudnego życia. Jeszcze rano rozmawiałam z Meggie...

         Właśnie, Meggie. Odkąd odeszłam z Milicji była jedyną osobą, o której myślałam. Budziłam się rano i najpierw zastanawiałam się, czy znowu nie zalewa się łzami, szlochając za zaginionymi synami. Pilnowałam jej, a ona dbała o mnie. Teraz ją zostawiłam. Straciła Bena i straciła Danny’ego – kochanka i przybranego syna. Charlie, dla której była macochą, nigdy nie była wsparciem dla nikogo. Serce mi się ściska, gdy myślę o Meggie. Nie wyobrażam sobie, żeby wzięła teraz sprawy w swoje ręce...

         Zagryzam wargi i obiecuję sobie, że gdy załatwię sprawę Dantego Vale’a wrócę do niej i ułożymy sobie życie od nowa.

         - Nie robisz kłopotu! – kręci głową, wciąż niosąc mnie przez las. Przez chwilę nie wiem o czym mówi, zatopiona we własnych zmartwieniach. Twarz ma lekko spoconą, ale nie zdradza się sapaniem ani westchnieniami.

         - Wszystkich tak ratujesz? – pytam trochę szorstko, co na pewno nie działa z korzyścią na moje zadanie. Powinnam być wdzięczna – tak zareagowałaby normalna osoba. Ja chyba nie jestem normalna. Spogląda na mnie ze zdziwieniem. Z jego perspektywy wyglądam pewnie jak tonący, który konsekwentnie odrzuca koło ratunkowe.

         – Jeśli ktoś potrzebuje... Pomagam – odpowiada z rozbrajającą prostatą. - Tylko razem przetrwamy, rozumiesz? Rebelianci muszą się umacniać wzajemnie, pomagać sobie... By w końcu obalić Sebastiana Monroe’a.

         Mówi z takim przekonaniem, że jestem gotowa złamać przysięgę daną majorowi i iść za nim na koniec świata. Skoro potrafi mówić o swoich ideałach z takim uwielbieniem, znaczy, że naprawdę w nie wierzy. Ludzie potrzebują kogoś takiego na przywódcę. Gdzieś z tyłu głowy plącze mi się myśl, że może rzeczywiście stanowi realne zagrożenia dla obecnego porządku.

         - Dlaczego z nimi jesteś? – pytam cichutko. Mija chwila, zanim gryzę się w język. Nie ma już „oni – rebelianci”, jesteśmy „my”. On i ja w słusznej sprawie. Chyba mam dziś szczęście, bo wcale nie zwraca uwagi na moje pytanie, tylko od razu odpowiada:

         - Pewnie z tego samego powodu co ty.

         Też chce rozszyfrować szajkę postrzelonych napaleńców biegających z kuszami po lasach i napadających na małe oddziały Milicji?

         - Mam dość tego syfu – przyznaje cicho. Patrzy w przód niewidzących spojrzeniem, zamyślony i smutny. Mam wrażenie, że zaraz potknie się o gałąź i oboje runiemy na ziemie. – Chciałbym móc żyć... godnie. Być równy Milicjantowi i rolnikowi. Chciałbym spać spokojnie w normalnym społeczeństwie. Tak jak dawniej.

         Zaczynam się zastanawiać, ile może mieć lat. Przez brodę wygląda na dużo starszego i poważniejszego. Może trzydzieści? Jest niewiele starszy ode mnie.

         - Nie możesz pamiętać jak było dawniej – protestuje, kręcąc głową.

         - Pamiętam – odparł szczerze. – Pamiętam, że nie musiałem się bać, że oddział Milicjantów mnie ucapi tylko za nieoddanie danin w terminach.

         Nie odzywamy się do siebie przez dłuższy czas. Kładę głowę na jego piersi i słyszę, jak wzdycha z rozbawieniem. Tak, jestem słaba i potrzebuję silnego przewodnika, niech tak myśli. Z raportów wiedziałam, że zawsze wyciągał rękę do szpiegów, przyjmując do oddziału i pomagając się zaaklimatyzować. Inna sprawa, że większość demaskował błyskawicznie, a jedynie połowa zdołała wrócić, reszta przepadła bez śladu. Żaden z nich nie miał tak silnej motywacji jak ja.

         Poza tym, niektórzy donosiciele opisywali go jako opiekuńczego i ciepłego. Cicho liczę, że teraz mnie weźmie pod swoje skrzydła i poprowadzi prosto do bazy Rebeliantów.

         - Miałam brata – mruczę po dłuższej chwili. – Zabrali go i przeszkolili na Milicjanta... W tych ich cholernych szkołach... – jąkam się i tworzę nieskładną opowieść, ale on – zamiast dostrzec moje krętactwo – mocniej mnie tuli, jakby spowiadała się z najcięższej przeszłości. – Próbowałam go odbić, ale nic... Więcej go nie widziałam. I to dla niego walczę... Żeby nikogo już nie zabrali.

         - Wywalczymy to – obiecuje Dante, przejęty głupią opowiastką. – Obalimy Sebastiana Monroe’a, a potem przywrócimy energię.

         Niewydarzony głupek, myślę, ale uśmiecham się szeroko i trochę sztucznie. Myśl o energii wydaje się być tak szalona, że żaden zwyczajny człowiek nawet nie zastanawia się, czy kiedykolwiek jeszcze się pojawi. Przez kilka miesięcy po zaciemnieniu mówiliśmy, że to przejściowe, że wkrótce minie – z czasem zrozumieliśmy, że to jedynie czcze gadanie.

         Mimo to, kiwam głową, wciąż się uśmiechając.
____________________________