Gonitwa I (Gwiezdne Wojny)

         Zakapturzony rycerz Jedi, Anakin Skywalker, wszedł do kantyny bezszelestnie, nie zwracając na siebie uwagi przemytników i bandziorów. Natychmiast poczuł niewyjaśniony lęk, ale odepchnął od siebie uczucia innych, pozostając obojętny na brud zapchlonego baru zapomnianego przez Republikę i każdy szanujący się świat.

                Moc była przepełniona nerwowym oczekiwaniem. Zdawało się, że coś, coś bardzo niedobrego, miało wkrótce nadejść i zgnieść pozorną błogość panującą w kantynie. Niepokój napływał ze wszystkich stron i z każdą chwilą stawał się coraz silniejszy. Jednocześnie mieszał się z niezrozumiałą ekscytacją, prawdopodobnie wynikającą z nadmiaru koreliańskiego ale w krwi przemytników. Prawdopodobnie napięta atmosfera wynikała ze zbliżającej się wizyty jakiegoś groźniejszego klienta, który najpewniej będzie wymuszał haracz od innych.

         Przez lata nauki Anakin nauczył się ignorować wrażenia w Mocy, a jednak tym razem niepokój pozostał.

         Rozejrzał się po pomieszczeniu, wdychając słodki zapach alkoholi. Towarzystwo upchnięte przy stołach i na podłodze stanowiło esencję najgorszych w całej galaktyce. Poharatani, wytatuowani, zapluci, wulgarni i rozgoryczeni własnym życiem.

          Większość ze zgromadzonych miała pewnie wyroki śmierci w kilku systemach i najpewniej przysłużyłby się Republice, gdyby zajął się ich pojmaniem, ale w tej chwili kierował się nie obowiązkami rycerza Jedi, ale własnym egoizmem i potrzebą ratowania bliskich.

         Zielonoskóry Rodianin o małych, zapadniętych ślepiach spojrzał na niego krzywo i Anakin przez chwilę był pewien, że zaatakuje albo zwróci na niego uwagę innych rzezimieszków. Mechanicznie położył dłoń na rękojeści miecza świetlnego, ale dziwak jedynie zaczepnie się uśmiechnął i odszedł, zniknąwszy za filarem. Anakin zmarszczył brwi, a jednak nie ruszył w ślad za przemytnikiem; zamiast tego skoncentrował się i poszukał w Mocy znajomej osóbki.

         Sięgnął ku swojemu padawanowi, próbując przelać w serce Ashoki Tano jak najwięcej ciepłych myśli i pocieszenia. Odpowiedziała mu cisza, tak, jak poprzednim razem. I jeszcze poprzednim. Nieważne, jak bardzo się starał, jak bardzo próbował złapać z nią chociaż najsłabszy kontakt, ona stale pozostawała milcząca.

         Zasiadł przy jednym z czystszych stolików, prosząc o menkoro. Pewnie wyglądał na jednego z przyjezdnych piratów albo pospolitego uciekiniera. Zgarbiona sylwetka i ponure spojrzenie skutecznie odgoniły wszelkich natrętów, którym przyszłyby do głowy targi albo wymiany.

         Smarku.

         I znowu cisza, a przecież tutaj urywał się trop. Wszystkie poszlaki prowadziły właśnie do tego miejsca. Według relacji świadków, tutaj widziano ukradziony przez Ashokę statek. Owszem, zniszczony i nadpalony po nieudolnym lądowaniu statek rzeczywiście odpoczywał w hangarze, ale samej Torgutanki nigdzie nie było.

         Zanim usłyszał kroki, wyczuł zakłócenie w Mocy, wielką pogardę i niechęć.

         - Nok capo Jedi! Hreeda Jedi! (1)

         Odwrócił się w stronę zaczepnisia i rozpoznał Rodianina, który śmiało przyglądał mu się zaraz po wejściu do kantyny. Chociaż nie zrozumiał ani słowa z dziwnego języka,  bez trudu wyczuł ogromny gniew i już wiedział, że jego sekretne poszukiwania padawanki  skończą się kłopotami.

         Pragnąc uniknąć walki i zamieszania, wstał i już miał wyminąć Rodianina, gdy ten złapał go za rękę i wycelował niewielkim blasterem w głowę.

          - Hej...!

         - Oona goota?(2) – warknął i popchnął z powrotem w stronę stolika. Anakin spróbował wpłynąć na niego Mocą, zachęcić, by przepuścił go i pozwolił odejść, ale Rodianin, chociaż niewrażliwy na Moc, był silny umysłem i nie pozwolił stłumić własnej woli. Prychnął ze złością i znów burknął coś niezrozumiałego.

         - Spokojnie – Anakin westchnął. Mógł pozbyć się natręta szybko i sprawnie, ale wolał nie chwalić się mieczem świetlnym w miejscu pełnym szumowin. Może lepiej spróbować nawiązać kontakt i dowiedzieć się czegoś o Ashoce Tano. – Znasz Basic? – zapytał ostrożnie. Im szybciej znajdą wspólny język, a najprościej było użyć tego, który obowiązywał w całej galaktyce i był najbardziej powszechny, tym szybciej uda mu się wyciągnąć jakiekolwiek informacje.

         Rodianin zrozumiał z całą pewnością, bo uniósł głowę, ale nic nie odpowiedział. Za to nie opuścił blastera i wciąż celową w jego głowę. Anakin nabrał ochoty odcięcia mu lufy jednym machnięciem miecza, ale powstrzymał się. Czuł przez Moc, że przeciwnik na kogoś czego i podejrzewał, że znajomość tej osoby może mu pomoc.

         - Zostaw Jedi w spokoju!

         - Fna ho koru gep! Ka noota! – zaprotestował Rodianin, a nie doczekawszy się odpowiedzi, powtórzył głośniej, tak, że pobliski Barabel odwrócił uwagę od swojego soku juna i półprzytomnymi, zaspanymi oczami przyjrzał się całemu zajściu. Zaraz jednak głowa opadła mu na ramię i chyba przysnął, zmożony alkoholem.

         - A idź mi stąd! – tłusta, wielka Twi’lekanka podeszła bliżej i pogroziła rozmówcy. – Puszczaj gada i znikaj!

         - Ka noota! – powtórzył jeszcze raz Rodianin i przycisnął mocniej blaster. Anakin zaczynał mieć dość; sięgnął dyskretnie ku mieczowi i już miał się wyswobodzić, gdy zrezygnowana i rozgniewana Twi’lekanka rzuciła w stronę przemytnika kilka republikańskich kredytów.

         Rodianin wykrzywił twarz, spojrzał jeszcze raz na Anakina, ale wsunął blaster do kabury i odsunął się dwa kroki do tyłu. Przepuścił olbrzymią Twi’lekankę i usunął się w cień. Wciąż obserwował rycerza, trzymając rękę na broni.

         - Dzięki – Anakin wyprostował się i już miał odejść, ale wyczuł, że Twi’lekanka jest tą, na którą Rodianin tak niecierpliwie czekał i której obawiali się wszyscy zgromadzeni. Niepokój w Mocy zafalował, a kilku przemytników znikło. – Co on mówił?

         - Prawdę – odparła. – Mówił, że szukasz zemsty. Ale nie masz powodu, bo jeszcze nic się nie wydarzyło.

         Anakin zmarszczył brwi, nie zrozumiawszy, o czym kobieta bredziła. Ta z kolei poczuła zdziwienie, uniosła lekku w pytającym geście i upewniła się:

         - Jedi Skywalker? – Twi’lekanka wydęła lekko usta i spojrzała na niego spod przymkniętych powiek, wodząc językiem po wargach.

         Twi’lekanki zasłynęły w całej galaktyce jako wspaniałe tancerki i niewolnice, głownie ze względu na swoje ciała i niesamowitą urodę. Ta jednak była dokładnym przeciwieństwem stereotypu.  Sprawiała wrażenie ciężkiej i niskiej, członki miała krótkie i potężne, silnie umięśnione, była poteżna i gruba, a jej lekku poruszały się groźnie. Nie zrezygnowała ze skromnego stroju; Anakin mógł prześledzić wzrokiem każdą żyłkę na jej piersiach.

         - To ja – skinął głową, czując, że intuicja nie zawiodła go i tym razem. Podejrzewał, że kimkolwiek byli ci ludzie, mieli coś wspólnego z porwaniem Ashoki Tano. Właściwie, zniknięciem, bo w jej pokoju nie znaleziona śladów walki. Z drugiej strony, nie zostawiła słowa wyjaśnienia, więc mógł śmiało założyć, że ktoś próbował położył łapska na jego padawanie.

         - Spodziewałam się ciebie – przyznała, kręcąc zalotnie biodrami.

         Młodszemu, głupszemu Anakinowi gest wydałby się słodki i pochlebny, ale teraz jedynie obrzydził, przypominając, że niewolnictwo zabija w człowieku najnaturalniejsze i najdelikatniejsze zachowania, pozostawiając wulgarność i świadomość, iż należy wykorzystać wszystko, by przetrwać. Nawet jeśli trzeba się przy tym stłamsić.

         - Niby skąd? Jestem przejazdem – odparł swobodnie, szukając w Mocy czegokolwiek. Twi’lekanka, podobnie jak Rodianin, pozostała niewrażliwa, a jednak wiedział, że nie powinien nawet próbował „sztuczek Jedi”, bo i tak nie podziałają.

         - Taaak? – Twi’lekanka przeciągała każdą samogłoskę, coraz to zawyżając głos, aż przechodził do piskliwego jęku. Cmoknęła i przeszła kilka kroków, zatrzymując się dopiero przy jego plecach. Anakin natychmiast poczuł odór ale. Najprawdopodobniej samica była pijana, a przy okazji: bardziej niebezpieczna niż na trzeźwo. – A ja myślałam, że szukasz małej Togrutanki.

         Anakin napiął wszystkie mięśnie. Oczywiście, że wiedziała, gdzie może być Ashoka, pewnie nawet spodziewali się, go przyjedzie. Dał się zwabić w pułapkę, ale miał teraz dojść rozwagi by wyjść cało z opresji i jeszcze zachować przy życiu padawankę.

         - Takie dzieciątko – dodała, ocierając się o niego ramieniem. – Bezbronne dzieciątko!

         - Gdzie jest Ashoka? – zapytał twardo, pozwalając by gniew i strach wzięły nad nim górę. Wiedział, że powinien odetchnąć, skoncentrować się i spróbować pokojowo zająć się sprawą, tak, jak czynili to Jedi, strażnicy pokoju, jednak pozwolił, by wściekłość zalała jego serce i uczyniła go silniejszym.

         - O, więc jednak nie przejazdem – zarzuciła lekku i zachichotała. Domyślał się, że nawet dla kogoś pozbawionego Mocy, jego gniew był wyczuwalny i, przy świadomości własnej przewagi, także żałosny.

         - Gdzie jest Ashoka?

         - Jedi Tano ma się dobrze – szepnęła, cmokając jeszcze głośniej. – Jest uparta, ale ma się dobrze – wyciągnęła rękę i Anakin dostrzegł znajomy miecz świetlny swojego padawana. Źrenice rozszerzyły mu się ze zdenerwowania; miecz świetlny był przedłużeniem ręki, naturalną bronią, najlepszą dla każdego Jedi. Ashoka nigdy nie oddałaby broni, tego mógł być pewien.

         - Gdzie jest? – powtórzył ostrzej. Twi’lekanka nagle otworzyła rękojeść pewnym ruchem, jakby już wcześniej miała kontakt z bronią Jedi, i wyciągnęła adegański kryształ ogniskujący.

         - Jedi Tano jest na razie bezpieczna, ale nam potrzebna – przemówiła cicho, kręcąc kryształem między palcami. – I dopóki nie będziesz się wtrącał, nadal będzie, ale jeśli nie przestaniesz... – zakręciła ostatni raz i upuściła kryształ. Roztrzaskał się na ziemi, rozpryskując na kilkaset drobniutkich elementów.

         Anakin nie czekał dłużej. Włączył miecz i błyskawicznie się zamachnął, ale nikogo nie było. Twi’lekanka rozpłynęła się w powietrzu, nie pozostawiła po sobie nawet zapachu ale, jedynie dziwne poczucie zagrożenia. Rozejrzał się w poszukiwaniu Rodianina, ale po nim też nie było śladu. Z wściekłością zacisnął dłoń na rękojeści miecza.

         Znajdę cię, cholero jedna, pomyślał. Choćbym miał przeszukać całą galaktykę.

(1) Odważny, uparty Jedi! Mściwy Jedi!

(2) Wybierasz się gdzieś?

(3) Nie bądź śmieszna! Pieniądze!

_______________________________________________

Pierwsza część fanfiction do Wojen Klonów. 

Miałam pisać one-shota z Jainą i z Jag'iem (dobrze odmieniam...?), ale będzie musiał poczekać... Taka krótka seria związana z czasami, gdy Ahsoka nosiła swój padawański warkocz. A tak, tytuł ulegnie zmianie jak wymyślę coś sensowniejszego.