Gonitwa II (Gwiezdne Wojny)

         Za miękko, uświadomiła sobie jak przez mgłę między jawą a snem, Wciąż balansowała gdzieś na granicy słodkiego, nieprawdziwego świata i rzeczywistością, która zwiastowała swoje nadejście pulsującym bólem w okolicy lewej skroni. Spróbowała znów zapaść w dziwny, odrobinę narkotyczny, stan błogości, ale coś, prawdopodobnie instynkt Jedi, ostrzegł ją przed niebezpieczeństwem.

         Łóżko w jej pokoju było zupełnie inne; twarde i surowe, bo przecież Jedi mieli się zawsze uczyć, że nie są stworzeni do wygód i przywilejów. Tutaj wszędzie otaczało jej coś delikatnego, puchowego, tak lekkiego, że dałaby się pociąć, że odpoczywa właśnie na chmurze.

         Błyskawicznie dotarło do niej, że nie jest już na Coruscant w znanej sobie okolicy, a gdzieś zupełnie indziej. Gdzie, nie było w tej chwili istotne, ważniejsze, jak się tu dostała i jak wrócić i najlepiej skontaktować się z głupim Rycerzykiem, który pewnie nawet nie zauważył, że jej nie ma.

         Jak? Jeszcze wieczorem kuliła się, bezskutecznie próbując zasnąć, że świadomością, że rano mistrz urządzi jej prawdziwe piekło, bo znowu spóźni się na trening. Przez głowę przeleciało jej, że może to podstęp durnego Rycerzyka, żeby sprawdzić, jak sobie poradzi. Oczywiście! Tylko ktoś taki jak Anakin Skywalker wpadłby na podobny pomysł!

         Zdawała sobie sprawę, ile w tym wyjaśnieniu jest niedociągnięć, ale chciała, panicznie chciała, się go trzymać i utwierdzić samą siebie, że wszystko jest tylko grą. W ten sposób dała sobie samej przeczucie, że nie spotka ją nic naprawdę złego – bo to przecież tylko ćwiczenie z jej niereformowalnym Rycerzykiem.

         W duchu poprzysięgła, że nie da mu powodu, żeby znów powtarzał, że jest kiepska i nie radzi sobie w sytuacjach kryzysowych, żeby znów nabijał się z jej głupich błędów i braku myślenia, żeby miał okazję się mądrzyć na każdy temat, chociaż rzadko kiedy miał rację.

         Odepchnęła znużenie i senność, które zdawały jej się odrobinę nienaturalne. na wszelki wypadek nie dając znaku, że już się ocknęła. Mistrz Skywalker wielokrotnie powtarzał, żeby zawsze była ostrożna, a chwilę po tym, jak ja przestrzegł, robił coś wyjątkowo nierozsądnego i głupiego, na co mistrz Obi-Wan Kenobi tylko kręcił głową z dezaprobatą.

         Pokój zdawał się być pusty, nie czuła żadnej żywej istoty, co odrobinę ją zaniepokoiło. Przez myśl przemknęło jej, że mistrz ma jednak trochę spaczone poczucie humoru; zdecydowanie nie podobała jej się nowa forma treningu. Sięgnęła w Moc, szukając obecności Rycerzyka albo kogokolwiek znajomego, ale otaczała ją dziwna pustka, obcość i poczucie odizolowania. Odetchnęła i spróbowała roztoczyć swoją obecność w Mocy jeszcze bardziej, a jednak nic nie zyskała, żadnej sygnału od mistrza. Cholerny głupiec! Mógł ją poinformować, że zamierza zrobić coś nowego, wtedy nie musiałaby się zmagać z dziwnym uczuciem, że to wcale nie jest jakaś tam gierka.

         Odważyła się otworzyć jedno oko, potem drugie. Nieznośna senność stale powracała, mimo, że dotleniała mózg. Prawie na pewno była wywołana celowo, co też nie pasowała do metod Rycerzyka. Gdy spróbowała podnieść się na łokciu, przed oczami stanęła jej jakaś szalona mozaika złożona z komód, zasłoń i dywanów, która zawirowała, zaszalała i dopiero, gdy na moment zacisnęła powieki, meble wróciły na swoje miejsce.

         Niepewnie stanęła na nogach, rozglądając się po pomieszczeniu. W jej mniemaniu, w takim otoczeniu spędzały czas damy, ambasadorki i królowe: wszystko dookoła było miękkie, błogie i delikatne, a jednocześnie przesadzone i wykwintne. Uśmiechnęła się pod nosem, zastanawiając się, gdzie zatarła się granica między wymyślną elegancją a tandetą i kiczem.

         Miecz!

          Prawie zagotowała się ze złości, którą usiłowała zakryć własne przerażenie. Mogła już przestać opowiadać samej sobie o wyjątkowo dziwnym treningu mistrza. Gdyby chciał, by działała nie podręcznikowo w nowym otoczeniu jako Jedi, nie zabrałby jej miecza świetlnego. Była na obcym terytorium, zdana sama na siebie, bez kontaktu z mistrzem i Radą.

         Odetchnęła, wykonawszy serię ćwiczeń koncentrujących i jeszcze raz spróbowała zbadać otoczenie. Dopiero po chwili dotarło do niej, że powinna najpierw ufać najnaturalniejszemu zmysłowi: oczom. Zbyt wiele czasu minęło, a ona dopiero zorientowała się, że  z pomieszczenia nie ma wyjścia. Po prostu – wszędzie ściany, ale nigdzie włazu ani chociaż głupiego okna.

         Zrobiło jej się gorąco. Zamknięta w pięknej celi, była całkiem bezbronna i otumaniona, najłatwiejszy cel jaki można sobie wyobrazić. Tylko wciąż nie rozumiała: po co, do cholery?

         Stukot obcasów dobiegł z daleka i powoli stawał się coraz głośniejszy. Rzuciła się na łóżko, starając się wyglądać na jak najbardziej nieprzytomną

         - Tamten Jedi nie odleciał – odezwał się niski, skrzekliwy głos, przemawiający w obcym języku. Brzmiał trochę jak gardłowy śmiech wyniszczonego przez życie przemytnika i dobiegał z bliska. – Mściwy! Będzie nadal szukał tamtej porwanej!

         Ahsoka zesztywniała. Porwana? Mogła się tylko domyślać znaczenia słów, ale w czasie swojej pierwszej misji miała okazję oswoić się z językiem Huttów, a poza tym w Akademii przykładano, by byli w każdy padawan znał podstawy porozumiewania się  przynajmniej na poziomie komunikacyjnym.

         Usłyszała cichy świst i do pokoju wpadło ciepłe powietrze, przesycone zapachem słodkiego soku z juuna i gorzkim dymem, prawdopodobnie papierosowym. Ponownie poszukała rozwiązania w mocy i tym razem poczuła obecność jakieś kobiety, prawdopodobnie bardzo silnej i masywnej. Zebrała w sobie siłę, zacisnęła pięści i była gotowa do walki.

         Zerwała się z łóżka błyskawicznie i uderzyła obcym o ścianę. Potrzebowała jednej trzeciej sekundy, by stwierdzić, że ogromna Twi’lekanka leży w nienaturalnej pozycji, brocząc krwią i raczej nieprędko się obudzi. Zaraz potem dostrzegła odwiniętą zasłonę; tamtędy musiała wejść i tam mogła szukać wolności.

         Zostawiwszy nieprzytomną Twi’lekankę samą z jej raną, ruszyła w stronę wyjścia. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że właściwie jest bosa, a buty, podobnie jak miecz, pas i komunikator, przepadły bez śladu. Nie mając wyjścia, popędziła boso.

         Na zewnątrz było dużo cieplej. Gryzące powietrze zdawało się pozostawać nieruchome, jakby nikt nie wietrzył korytarzy od lat. Rozejrzała się, ale wszędzie było pusto, co, wbrew pozorom, raczej ją zaniepokoiło. Lewo czy prawo? Odetchnęła, powstrzymując atak kaszlu, i poszukała odpowiedzi w Mocy, przecież tam zawsze kryło się rozwiązanie. Ruszyła.

         Podłoga parzyła stopy żywym ogniem, wydawało się, że pędzi po rozżarzonych węglach albo świeżych, jeszcze nie ostygniętych popiołach. Nie miała nawet czym oddychać, bo gorzkie powietrze jedynie drażniło gardło i wywoływało kolejne ataki kaszlu.

         Korytarz urwała się nagle, bez żadnego oznaczenia. Wylądowała za barem w jakimś obskurnym kosmoporcie, gdzie zebrały się najgorsze szumowiny z całej galaktyki. Nie wzbudziła niczyjego zainteresowania, całe towarzystwo przywykło, że ludzie wbiegają i uciekają czym prędzej z różnych powodów, których lepiej nie znać. Kilku podejrzliwie zerknęło na jej bose stopy i zaczerwienione od wysiłku policzki, ale żaden się nie odezwał.

         - Proszę ale – mruknęła cicho Ahsoka, omijając bar i siadając na jednym z pobliskich stołków. W duchu zastanawiała się, czy po raz kolejny nie robiła tego, za co Anakin stale ją beształ (i zaraz sam tak się zachowywał). Działała bez żadnego planu, wpadła w obce bagno i, pozbawiona miecza, stanowiła łatwy cel. Być może tamta Twi’lekanka mogłaby jej pomóc i wcale nie szukała zwady. Z drugiej strony, mówiła o porwaniu i to dosyć dosadnie.

         Co by zrobił Rycerzyk?, westchnęła w duchu. Anakin Skywalker, jakkolwiek nierozsądny, gniewny i porywczy, wciąż był dla niej największych wzorem. Jego słowa znaczyło czasem więcej niż zawiła przepowiednia mistrza Yody. Czuła, że ma w nim poplecznika, człowieka, przyjaciela, ojca, towarzysza, spowiednika i gorąco wierzyła, że kiedyś będzie mogła się z nim równać.

         Rzuciła okiem na salę i skoncentrowała się na Mocy, szukając słabych umysłów. Zdawała sobie sprawę, że dla doświadczonego Jedi żaden ze zgromadzonych nie byłby problemem, bez trudu zmusiłby do wyznania prawd każdego Łowce, ale ona była tylko padawanem. Westchnęła ciężko. Najgorsza była ta paskudna bezsilność, kumpela, którą poznała już przy pierwszych swoich zadaniach. Czasem nawet mając święcący pręt jarzeniowy nie była w stanie sobie poradzić, a co dopiero teraz, zdana na łaskę obcych?

         Pociągnęła nosem i dopiła jednym haustem alkohol. Nie czas na smutki, nie czas na skargi i modlitwy, zbeształa się w myślach. Ufając Mocy, swojemu jedynemu sojusznikowi w obecnej sytuacji, ruszyła w stronę roześmianego, upojonego pijacką atmosferą baru, Barebala.

         - Witaj – Ahsoka skłoniła się lekko i zaraz przeklęła własną głupotę. Nie miała pojęcia, jak witają się łowcy nagród i gangsterzy, ale na pewno nie zginają się przed sobą, jak mieli to w zwyczaju rycerze Jedi. Barabel skrzywił się nieufnie i obrzucił Togrutankę podejrzliwym spojrzeniem.

         - On cię nie zna – burknął. Był ogromny, prawie trzy razy większy od Ashoki. Gdy tylko do niego podeszła, wszystkie ciemnozielone łuski na jego karku zjeżyły się groźnie. Rycerzyk przestrzegł ją, żeby nigdy, przenigdy, nie zadzierała z tymi gadami. Byli tak samo agresywni, jak nieprzewidywalni.

         - Poproszę dwa razy ale – Ahsoka pomachała do barmana, mając nadzieję, ze hojnością udobrucha rozgniewanego jaszczura. Prawdą było, że nie miała przy sobie nawet złamanego kredytu, ale na razie nie to było jej największym zmartwieniem. Tamten znów na nią łypnął.

         - On chce sok z juuna.

         - W porządku – skinęła głową. – Możemy porozmawiać?

         - O czym chcesz rozmawiać? – Barabel uderzył ogonem o posadzkę tak głośno, że aż podskoczyła. Zarechotał paskudnie, chuchając jej w twarz gorzkim oddechem. – Strachliwe dziecko. On nie rozumie, czego tu szukasz.

         - Niczego, handluje znaczy szukam kogoś, szukam Jedi, tak Jedi! Chcę za niego nagrodę. – Ahsoka prawie palnęła się w głowę. Co ja plotę? – Widziałeś go może?

         Barabel sięgnął ręką po przyniesiony sok juuna i pociągnął spory łyk. Ahsoka zatarła w duchu ręce, sądziła, że, gdy będzie senny i nietrzeźwy, z łatwością dowie się, co to za planeta i jak się stąd wydostać, nie wzbudzając podejrzeń.

         - Był tu Jedi. On go widział – przyznał. Ahsoka zmarszczyła brwi, nie spodziewała się podobnej odpowiedzi. – Cyria z nim gadała. Skolderker? Skydermer?

         - Skywalker – wypaliła Ahsoka. Oczy błyszczały jej od nagłej wilgoci nadziei i pewności siebie. Skoro mistrz tutaj był, cała sytuacja nagle wydała się o wiele jaśniejsza i prostsza.

         - Może i tak – Barabel wzruszył ramionami. – To nie jego sprawa.

         - Kto to jest Cyria? – Ahsoka ledwo skończyła mówić, a już poczuła zmianę w nastawieniu jaszczura. Jej wścibskość wydała mu się odrobinę podejrzana i nienaturalna; wiedziała, że w tej chwili wszelkie rozmowy się skończyły.

         - Odejdź stąd – burknął Barabel. – On nic nie wie!

         - Proszę, musisz mi powiedzieć! – zaprotestowała Ahsoka i w tej samej chwili koło jej głowy świsnęła ogromna pieść. Barabel chybił celowo albo alkohol zmiażdżył jego celność i widzenie, nieważne, dlaczego, ale tylko cudem uniknęła roztrzaskania czaszki. Odskoczyła, błyskawicznie wzywając na pomoc Moc. - Powiedz mi, kim jest Cyria.

         - Cyria – jęknął Barabel, czując, że w jego umyśle panoszy się coś nowego. Zacisnął pięść, a wszystkie łuski na jego głowie stały dęba. Wycharczał coś niezrozumiałego. – Jego boli! Przestań! Cyrii tu nie ma!

         - Gdzie jest? – Ahsoka nacisnęła mocniej. – Powiedz mi, gdzie jest.

         - Zniknęła, poszła tam – jaszczur miał wrażenie, że jego czaszka zaraz pęknie na miliony kawałków, rozsadzona przez nową obecność w jego głowie: silniejszą od niego. Próbował ją przezwyciężyć, ale bezskutecznie – cofała się, ale zawsze wracała i czytała w nim jak w otwartej księdze. – Poszła do Królowej! – wrzasnął i stracił oddech, roztrzęsiony i przerażony.

         Ahsoka puściła, pozwalając Barabelowi opaść na stół. Osunął się jak nieżywy, dysząc ciężko. Jednocześnie zbierał w sobie siły, Ahsoka zauważyła, że jego ogon uniósł się delikatnie, jakby chciał się zamachnąć i ściąć ją z nóg. Mogła zakładać, ze gdy padnie na ziemi, rzuci się i udusi ją za grzebanie w mózgu, ale wolała nie sprawdzać na samej sobie.

         Oddaliła się czym prędzej i wtedy zobaczyła znajomą postać w kącie. Zamarła, przekonana, że zmęczony umysł płata jej figle, a jednak – mimo przetarcia oczu – mężczyzna nie zniknął.

         Na widok Anakina Skywalkera uśmiechnęła się słabo, wzruszona i przejęta. Rozmawiał z jakimś mężczyzną, twarz miał zaciętą i gniewną, bez trudu poczuła jego troskę i strach, strach o nią. Już miała się rzucić w jego stronę, zawołać i dziękować, że ją znalazł, gdy ktoś szarpnął ją i przyciągnął do siebie. Próbowała się szarpać, ale ktoś zatkał jej usta i zmusił do podejścia do ściany. Usłyszała syk otwieranego włazu i zaraz została wepchnięta w jakiś ciemny korytarzyk. Uderzyła skronią o ścianę.

         - Mistrzu – zdołała wyszeptać, a potem ciemność zamroczyła jej umysł.

_________________________________________________

Cześć. Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, strasznie mi miło. Z góry przepraszam, jeśli gdzieś zaplątała się cholerne „Ashoka”. Nie mam pojęcia, czemu tak mi się utrwaliło w głowie, ale ciężko to teraz ogarnąć, dziękuję Play Game za zwrócenie uwagi, starałam się pousuwać, ale jakby gdzieś się zaplątało, to przepraszam.