Światło 13: Agni Kai (Avatar: Legenda Aanga)

            Przeciskałam się klaustrofobicznym przejściem tak szybko, jak tylko potrafiłam. Jak na złość, trzy razy uderzyłam się o za niski sufit i narobiłam mnóstwo hałasu. Gdy już byłam przy wyjściu, zobaczyłam, że w starej garderobie Królowej Ilah ktoś jest. Przywarłam do ściany i nasłuchiwałam. To była Azula!

            Zacisnęłam zęby i obserwowałam ją kątem oka. Miała nadzwyczaj znudzoną minę. Krążyła po pokoju, od niechcenia przerzucając suknie babki. Minęło tyle czasu, odkąd się poznałyśmy. Byłam wtedy zapłakanym strachajłem, które Królowa Ursa przyprowadziła do Pałacu jak egzotyczne zwierzątka, a ona – wyrachowaną księżniczką bez krzty współczucia. Obie bardzo się zmieniłyśmy – Azula wyrosła na przepiękną kobietę. W porównaniu z nią, zawsze będę pucołowata i okrągła. Zazdrościłam jej porcelanowych kości policzkowych i wysokiego czoła damy.

            Azula przysiadła przez toaletką i rozpuściła wysoki kok. Przygryzłam wargi. Musiałam biec na spotkanie z Zuko, a ona będzie tu siedzieć i pudrować swój paniusiowaty nosek? Ostrożnie przygładziła włosy i zrobiła do lustra bardzo dziwną minę.

            Wydęła usta i ściągnęła brwi. Wypychała policzki językiem, a potem przygryzła wargę, patrząc w odbicie spod rzęs. Prawie się zakrztusiłam, obserwując jej przedstawienie.

            A potem Azula zebrała cześć włosów i przytrzymała je z tyłu włosy, obserwując uważnie swoją twarz. Zamrugałam zaskoczona. Doskonale znałam tą fryzurę. Właśnie tak najczęściej czesała się Królowa Ursa…

            Azula próbowała naśladować mamę.

            Wpatrywała się dłuższy czas w swoje odbicie, ale inne upięcie nie zmieniło twardych rysów twarzy. Azula wciąż była Azulą. Gdy zmarszczyła brwi, wyglądała na jeszcze bardziej srogą. Zniechęca rozpuściła włosy i rzuciła spinką w lustro.

            Wtedy uświadomiłam sobie, że Azula najbardziej brakowało miłości matki. Ursa nigdy nie potrafiła jej naprawdę pokochać, a może Azula nikomu nie pozwoliła się do siebie naprawdę zbliżyć… Bardzo jej wtedy współczułam.

            Wpadłam do komnaty Zuka, ale tam nikogo nie było. Zajrzałam do łaźni, do świetlicy, a nawet do komnaty prywatnego nauczyciela rodziny królewskiej. Zbiegłam krętymi korytarzami do komnaty treningowej, skąd dobiegało ciężkie dyszenie.

            Zuko, pół nagi, uderzał w powietrze, wzniecając ogień tak gorący, że musiałam się cofnąć. Kopnął z furią, a sale przeciął olbrzymi płomień. Zuko był w walce niepowstrzymany – poruszał się z dziką energią, jakby jego ciało pokonało wszystkie blokady. Patrzyłam oniemiała, jak sprawnie posługuje się swoim żywiołem.

            - Po co tyle emocji – strofował go Stryj Iroh, marszcząc ponuro brwi. Po jego minie widziałam, że tak samo jak mi nie podoba mu się pojedynek Agni Kai. – Nie możesz czerpać ze swojego gniewu, tylko ze swoich umiejętności…

            Zuko rozłożył ramiona, a gorejący płomień buchnął jak z paszczy smoka.

            - Jestem gotowy – sapnął. Cały błyszczał od lepkiego potu.

            Iroh pokręcił głową.

            - Agni Kai nie będzie przypominał żadnego treningu ani żadnej twojej dotychczasowej sytuacji – tłumaczył.

            - Nie możesz walczyć! – odezwał się, widząc, że Zuko już szykuje się do zripostowania wuja. Obaj odwrócili się zaskoczeni. – Zuko, to będzie prawdziwy pojedynek, a nie jakieś zabawy…

            - Nie widziałaś, jaki jestem dobry? – obruszył się chłopak. – Pokażę staruchowi!

            - Twoja pewność siebie mnie czasem przeraża bratanku… - stryj przymknął oczy.

            - Ty mnie szkoliłeś – Zuko schylił głowę przed mistrzem. – Teraz potrzebuję tylko, żebyś we mnie uwierzył.

            - Musisz się z tego wycofać! Przeproś generała, nie walcz z nim! Przecież ty nigdy… - błagałam go, pełna najgorszych przeświadczeń.

            - Co z wami? – Zuko strzelił dłonią w powietrzu, a z jego palców strzeliły imponujące iskry. – Jestem gotów do tej walki. Udowodnię to nie tylko ojcu, ale też wam.

            - Zuko! – jęknęłam, chwytając go za ramię. – Boję się o ciebie!

            Zuko uśmiechnął się zawadiacko i pocałował mnie w czoło.

            - Nawet nie musisz mi życzyć powodzenia! I tak wygram!

            Następnego poranka byłam pełna nerwów. Skłamałam Hamie i przełożonej, że bardzo źle się czuję, tak źle, że nie dam rady niczego uprać i w tajemnicy wkradłam się do Pałacu. Bardzo chciałam wierzyć, że Zuko podoła, ale o Agni Kai słyszałam straszne rzeczy. Wczoraj usłyszałam od Zuko, że dla mnie jako kobiety – i do tego nie-maga ognia – to niepojęte i że nie zrozumiem, jakie to ekscytujące.

            Jako służąca nie mogłam oglądać honorowego pojedynku Agni Kai. Na dodatek byłam…. obca. Moja pozycja w Narodzie Ognia wciąż była niejasna. Wzięta jako więzień i zakładnik, potem przyjęta do rodziny królewskiej, wreszcie zdegradowana do roli praczki, ale przede wszystkim: pochodząca z wrogiej nacji. Wielu urzędników krzywo na mnie patrzyło.

            Musiałam dostać się do Komnaty Płomieni niepostrzeżenie. Rzadko się tutaj coś działo. Dziś jednak na trybunach zgromadziła się dostojna publiczność – po strojach rozpoznałam, że to najlepsza śmietanka towarzyska i najwyżej postawiona elita wojskowa. Na ścianach zawisły dumne flagi Narodu Ognia pod którymi buchał gorący ogień. Spróbowałam wtopić się w tłum, zasłaniając włosami twarz.

            W pierwszym rzędzie dostrzegłam ponurą twarz Stryja Iroh, a obok niego Azulę. Oczy jej błyszczały z podekscytowania. Czy w ogóle martwiła się o jedynego brata?

            Na obu końcach areny stanęli przeciwko sobie dwaj mężczyźni. Zuko prężył się dzielnie, stanął po swojej stronie i uprzejmie ukląkł przed walką. Zacisnęłam mocno kciuki. Gdy zadęto w róg, obaj zerwali się na równe nogi, zrzucając z siebie szaty.

            Zuko cofnął się dwa kroki.

            Po przeciwnej stronie nie czekał na niego siwy, brodaty generał, ale Władca Ognia Ozai.

            Tłum wiwatował, jakby to miał być pojedynek stulecia.

            Przełknęłam ślinę. Zuko miał walczyć z Władca Ognia? Miał walczyć z własnym ojcem?

            Obrażając imię Generała, obraziłeś także mnie i cały Naród Ognia! – w uszach brzmiały mi straszne słowa, które wczoraj wyrzucił Ozai w gniewie.

            Zuko padł na kolana i pochylił głowę przed zbliżającym się Władcą Ognia.

            - Proszę cię, ojcze! – zawołał, kryjąc twarz między ramionami. – Nie chciałem cię obrazić, chciałem ratować Naród Ognia! Chodziło mi o dobro Narodu, o dobro żołnierzy! – z każdym słowem jego głos stawał się coraz bardziej rozpaczliwy. – Wybacz mi! Wybacz mi, że się odezwałem! Ojcze!

            Ozai wciąż kroczył, niewzruszony błaganiem syna.

            - Wstań i broń swojego honoru!

            - Ojcze! Nigdy bym cię nie obraził, jestem lojalnym synem…

            - Wstań i walcz, książę Zuko! – Ozai zatrzymał się przed klęczącym synem i zamachnął się, ale nie uderzył. – Nauczysz się szacunku! Cierpienie będzie twoim nauczycielem!

            - Ja… nie będę z tobą walczył…!

            Nie wiedziałam, kiedy popłynęły mi łzy. Nie mogłam na to patrzeć, ukryłam twarz w dłoniach. Nawet nie pamiętam, co było dalej. Musiałam upaść na kolana, bo widziałam jedynie czerwone szaty zgromadzonych. 

            A potem po arenie rozniósł się rozdzierający, pełen bólu krzyk Zuko.