Światło 12: Łódź, która nie wypłynie (Avatar: Legenda Aanga)

Zanim przejdę do rozdziału, chciałabym Wam podziękować :) Tym kilku osobom, które wciąż tutaj zaglądają... Wow, naprawdę nie spodziewałam się, że ktoś tu jeszcze został po tak długiej przerwie... Przepraszam, że w ogóle się nie odzywałam. Nie sądziłam, że ktoś jeszcze w ogóle pamięta o tym blogu, a jednak kilka osób się odezwało <3 To cudowne, dziękuję, dziękuję, dziękuję :)

            Południowe Plemię Wody było końcem świata. Wyrzucona na skraj lądu malutka osada, pozbawiona stałego kontaktu w innymi krajami, przypominała zapomniane, lodowe pustkowie. Sokka nie odczuwał tego do momentu, gdy do brzegów jego ziemi dobili Żołnierze Narodu Ognia, Najeźdźcy i zabrali mu ukochaną siostrę. Chociaż był wtedy zaledwie dzieciakiem, pamiętał każdy szczegół, zwłaszcza czarny śnieg, który znienacka posypał się z nieba. Gdy zamykał oczy, bez trudu przywoływał okrągłą buzię Katary, czerwoną od mrozu.

            - Idę szukać mamy – powiedziała mu wtedy.

            Czasem w nocy zastanawiał się, co by było, gdyby ją powstrzymał. Mógł przecież kazać siostrze zostać albo lepiej: iść z nią i bronić rodziny! Nikt go nie winił, ale on sam pluł sobie w brodę – nie był dość silnym bratem, skoro odebrali mu małą Katarę.

            Przez długie sześć lat nie zapomniał o siostrze. Rana bolała, jakby miała się nigdy nie zagoić, ale nauczył się żyć z myślą, że kiedyś ją odnajdzie. Gdy patrzył na zachód, wiedział, że Katara gdzieś tam jest i że na niego czeka. Wolał nie wyobrażać sobie, jak dziewczynka przetrwała; chciał tylko wierzyć, że jeszcze kiedyś się spotkają.

            - Dziecko samo w Narodzie Ognia – rozpaczała matka, gdy Katara zniknęła. – Ja już straciłam swoją córeczkę…

            Sokka nigdy tam nie pomyślał. Jeśli nie mama, przynajmniej on musiał być dzielny. Trzymał się każdego dnia; pracował, uczył się walczyć i polować. I codziennie się śmiał. Czasem miał wrażenie, że gdyby nie przymrużyć oka na świat, zupełnie by zwariował. Kiedy był najbardziej skołowany i przyduszony, wyobrażał sobie chwile, gdy wreszcie odnajdzie siostrę.

            Nigdy nie widział okolicy. Nie umiałby powiedzieć, czy to Biegun, czy Kraj Ognia, czy Królestwo Ziemi. Pamiętał tylko, że Katara stała przed z nim szeroko uśmiechnięta i rozkładała ramiona, szczęśliwa i bezpieczna.

            - Sokka! Sokka! – wołała w jego głowie, a jemu nagle przybywało sił i znów był gotowy się wyprostować i pokonać każdą przeciwność.

            Jeszcze kilka dni, jeszcze kilka tygodni, powtarzał sobie. Planował wyruszyć w daleki świat. Godzinami studiował mapy, chociaż wiedział, że są przestarzałe. Przygotowywał się do swojej wielkiej podróży, chociaż nigdy nie przyznał się ojcu ani matce. Sprowadzi Katarę do domu, niech będą spokojni. Całą i zdrową!

            (Nawet, jeśli minęło tyle lat…)

            Największy kryzys przyszedł, gdy wojownicy z wioski podjęli mobilizacje wojskową. To ojciec, wódz plemienia zadecydował, że pora wyruszyć na front. Już dawno zapowiadał Socce, że przyjdzie czas, gdy trzeba będzie porzucić odległy Biegun i otwarcie stawić czoła wrogowi. Przygotowali skromne okręty, tak nędzne, w porównaniu do potężnych, żelaznych parowców Narodu Ognia.

            - Chcę płynąć z wami – oznajmiał ojcu wielokrotnie, ale odpowiedź zawsze była taka sama:

            - Jesteś jeszcze za młody, żeby ruszać na wojnę, synu. Każdy mężczyzna musi znać swoje miejsce. Ja wypływam na wojnę, ty musisz zostać tutaj, w osadzie, by chronić…

            - Katary nie umiałem ochronić!

            Ojciec posłał mu ponure spojrzenie.

            - Jeżeli Katara gdzieś tam jest… to wierzę, że jeszcze się spotkacie. Czasem pozostaje nam tylko nadzieja, synu.

            I, chociaż obaj byli mężnymi wojownikami, tata przykląkł na jedno kolano i mocno objął Sokkę, jakby ten wciąż był dzieckiem. Przytulił go z całych sił, swoje jedyne ocalałe dziecko. Serce mu pękało, że musi zostawiać rodzinę w imię obowiązku żołnierza. Sokka stał sztywno, ale silne ramiona ojca sprawiły, że coś w środku pękło. Zanim zdążył się powstrzymać, po policzkach płynęły mu ciepłe łzy.

            Popatrzył przez ramię ojca na swoją łódź. Chybotała się przy brzegu, z dala od statków pozostałych wojowników. Chciał ją zabrać na wyprawę wojenną razem z ojcem. Wyobrażał sobie, jak staną ramię w ramię przeciwko Narodowi Ognia i jak odnajdą Katarę.

            A teraz…  Jego łódź miała nigdy nie wypłynąć.

            - Musisz być dzielny – powiedział mu ojciec zanim wypłynął. Sokka pamiętał jego plecy, gdy odchodził ramię w ramię ze swoim wiernym przyjacielem, Bato.

            Przejął obowiązki wodza; to on decydował, jak rozdzielić upolowane mięso i kto jako następny wypływa na połów. Był jeszcze dzieciakiem, nie miał nawet czternastu lat, ale podołał. Osada przetrwała, nawet gdy wszyscy mężowie przepadli na froncie.

            W dniu swoich czternastych urodzin Sokka popatrzył na swoją łódź. Wszyscy chłopcy, którzy stawali się mężczyznami, wypływali na morze i odbywali swój Taniec Kry. Sokka dokładnie pamiętał, jak wuj Bato i ojciec wspominali własne rytuały. Bez tego nikt nie był prawdziwym wojownikiem.

            Patrzył na horyzont, ale nie wypłynął sam.

            Żaden Taniec Kry nie mógł sprawić, że zostanie prawdziwym mężczyzną.

            Dopiero gdy odnajdzie Katarę, zostanie wojownikiem.