Nic do stracenia 6: Oferma (Jak wytresować smoka/Jak wytresować smoka 2)

            Czkawka czuł, jak huczy mu w uszach, gdy przekroczył granice wioski Berk. Szedł sztywno, rozglądając się głupkowato. Świtało. Spróbował rozciągnąć ramiona i zachowywać się tak, jak zachowują się tutejsi chłopcy. Jeszcze bardziej zesztywniał. Gdy w jednym z domów otworzyło się okno i wyłoniła się gigantyczna broda, a zaraz za nią wiking, aż podskoczył. Spróbował pomachać, przecież chodzi o to, żeby być miłym, ale broda zupełnie go zignorowała.

            Szedł pod kuźnię, do Pyskacza. Obiecał, że będzie pomagać, ale w głębi serca czuł, że zupełnie się do tego nie nadaje. Nic nie wiedział o wykuwaniu broni. A do tego to miała być broń na smoki. Aż się wzdrygnął. Jak miał spojrzeć w oczu jednemu z podopiecznych matki po całym dniu tłuczenia włóczni do ubijania?

            Bez trudu odnalazł kuźnię. Z komina unosił się brzydki, czarny dym. Czkawka zadarł wysoko głowę, ale chmury gęsto spowijały niebo. Przyszło mu na myśl, czy nad wyspą kręcą się jakieś smoki.

            Zajrzał przez otwór w drzwiach. W środku było ciemno i parno, na rozgrzanym piecu błyskały kawałki wypolerowanego metalu. Niektóre były już gotowe, przypominały groty do włóczni albo do strzał. Ze ścian zwisały wielkie młoty, na widok których Czkawce zrobiło się słabo.

            Prawie palnął się w głowę. Zapragnął zawrócić. On z wikingami? On z brodatymi mięśniakami? Byle szczyl był tutaj dwa razy większy od niego. Przecież złamie kręgosłup, jeśli spróbuje podnieść taki młot!

            - No, jesteś!

            Pyskacz wystawił głowę z okna i machnął do niego serdecznie. Czkawka rozejrzał się panicznie, jakby zastanawiając się, czy już zacząć wiać, ale w końcu przekroczył próg i odetchnął głęboko.

            Stało się. Został (prawie) kowalem w wiosce Berk.

            - Chyba nie jesteś stąd, co? – Pyskacz obrzucił go krótkim spojrzeniem.

            - Aż tak to widać? – Czkawka nerwowo potarł dłonie o uda.

            - Do naszych brakuje ci jakieś siedemdziesiąt kilo! – zarechotał Pyskacz i klepnął młodego w plecy tak, że tamtym prawie zakręciło. – Nie będziesz miał tu łatwo, dzieciaku.

            Czkawka rozmasował obolałe ramię.

            - Chodzi o tamtego… Słoika?

            - Stoika! – huknął Pyskacz. – Wodza to ty szanuj! To nie tylko dobry wiking, ale i mój stary przyjaciel. A jaki wojownik! Na piątą wiosnę swojego życia ukręcił smokowi łeb.

            - I to się chwali? – zapytał z przerażeniem Czkawka, a Pyskacz spojrzał na niego jak na głupiego.

            Wszystko robię źle, jęknął w myśli Czkawka.

            - Chyba mnie nie lubi…

            - Nie to, żeby cię zaraz nie lubił… Pocieszną masz mordę, to i czemu miałby cię nie lubić. Rzecz  w tym, że ociupinę źle mu się kojarzysz.

            - Źle mu się kojarzę? – powtórzył kwaśno Czkawka.

            - Nie miej mu za złe – Pyskacz pochylił się nad piecem i dołożył tyle drewna, że aż buchnęło, gdy żywica się zajęła. Kuźnię wypełniał przyjemny zapach palonego drzewa. – To przez twoje imię?

            - Imię mam nie takie? – obruszył się Czkawka. – No chyba z denka przesada… Nie moja wina przecież.

            - Stoik miał syna o tym imieniu – wyjaśnił cicho Pyskacz. – Nie mówi się tutaj o tym, ale to był dla niego straszny cios. To sprawka smoków.

            Czkawka rozdziawił usta. Syn wodza zabity przez smoki? Wzdrygnął się i spróbował sobie wyobrazić jak to wyglądało. Pewnie tamten był podobny do ojca – wielkie, rudy i krzepki. Też ukręcał smokom łby albo bawił się ich kośćmi już w kołysce. Wikingowie są pamiętliwi, to wiedział na pewno. Jak miał ich przekonać, że smoki wcale nie są takie złe, skoro nad wioską wisiało widmo Martwego Czkawki?

            - To było dawno… ale nam wszystkim wciąż żal dzieciaka – dodał Pyskacz. – Zrób nam wszystkim przysługę i nie pytaj nigdy o Czkawkę.

            - Jaa-a-asne – westchnął właściwy Czkawka. Lepiej być nie mogło. Wkurzał wodza samym swoim nazwiskiem. – Czy to dlatego on jest… taki?

            Pyskacz zmarszczył wielkie, krzaczaste brwi.

            - A myślisz, że taka rana kiedykolwiek się goi? Idź mi przynieś drewna!

            Czkawka, chcąc nie chcąc, powlókł się na tyły kuźni, do drewutni. Gdzieś z tyłu głowy krążyła mu myśl o Tamtym Czkawce. Syn wodza, zapewne bohater, ile mógł mieć lat? Skoro ojciec tak rozpamiętywał jego śmierć, musiał być dzielny na miarę wikinga… Westchnął ciężko. Te waśnie – smoki, wikingowie – zdawały się być tak głębokie, że aż niemożliwe to załagodzenia. A on bardzo chciał tutaj zostać…

            Położył palik na wielkim pniu i sięgnął po siekierę. Była tak wielka, że aż go przeciążyła i niebezpiecznie przechylił się na lewo. Pięknie, po prostu pięknie. Spróbował się zamachnąć, ale nie wycelował i ostrze tylko drasnęło palik, wbijając się głęboko w pieniek. Czkawka zaklął po cichu i spróbował odzyskać siekierę; nic z tego. Weszła na amen. Zaparł się nogami i spróbował ją wyszarpać. Też nic. Tylko się przewrócił i poleciał na plecy.

            Runął tyłem, aż zobaczył dziwnie dużo gwiazd na jasnym niebie. Znienacka usłyszał wolne, kpiące klaskanie. W pierwszej chwili nie wiedział, czy ktoś bije mu brawo, czy może w uszach coś mu się poobijało.

            Odchylił głowę i zobaczył Astrid. Patrzyła na niego jak na niegroźnego idiotę.

            - Ale z ciebie oferma – rzuciła i przeszła mu nad głową.

            Czkawka gapił się z zachwytem na gruby warkocz i ładne nogi. Pomyślał, że nikt nigdy nie powiedział mu czegoś tak kochanego.

            Astrid chwyciła drąg od siekiery i jednym ruchem wyrwała siekierę z pnia.

            - O to chodziło? – sarknęła i podała ją Czkawce. A raczej zawiesiła niebezpiecznie blisko jego gardła. Chłopak przełknął ślinę i uśmiechnął się nieszczerze.

            - Ano o to… A bo ty silna jesteś widzę, nie, no to się chwali, jak kobieta, bo, w lesie nie, tutaj takie odludzie trochę, no to silna kobieta się chwali, co nie, przydaje się – wyrecytował, podnosząc się niezdarnie.

            Astrid zmrużyła oczy.

            - Z ciebie to jednak jest oferma. Ciekawa jestem, jak sobie poradzisz ze smokami – prychnęła i odwróciła się, zarzucając pięknym, złotym warkoczem.

            - Zobaczysz, jestem świetny… ze smokami!

            Astrid odwróciła się i spojrzała na niego spod rzęs. Czkawka aż westchnął. Ależ ona była cudowna!

            - Wiesz, że tutaj, jak nie zabiłeś smoka, to nic nie znaczysz?

            Czkawka aż zamarł.

            - GDZIE DO DREWNO, DO STU DIABŁÓW?

            Astrid uśmiechnęła się pod nosem.

            - Pyskacz jest trochę grubiański, ale idzie się przyzwyczaić.

            - Taaak… Trochę…