Flame Alchemist cz.10: Ludzie listy piszą (FullMetal Alchemist, royai)

         Zima była w tym roku wyjątkowo lodowata. Od listopada mróz trzymał bez przerwy, a śnieg zalegał na drogach, czyniąc rezydencję starego Hawkeye jeszcze bardziej niedostępną niż zwykle. Riza, próbując dostać się do szkoły albo po sprawunki, zapadała się w zaspach i za każdym razem wracała zakatarzona i wściekła. Roy wcale jej się nie dziwił – krótkie, ciemne dni nie sprzyjały mu w nauce i pogarszały humor mistrza, który i bez tego miał paskudne usposobienie. Zresztą, Hawkeye ostatnio stał się jeszcze ostrzejszy i agresywny – nawet Riza przestała się do niego odzywać.

         Roy był wdzięczny, gdy w końcu przyszedł marzec z roztopami, słońcem i pierwszymi liśćmi na drzewach. Dokładnie taka pogoda była, gdy dawno temu przybył do domu Bertholda Hawkeye, by pobierać nauki. Miał wrażenie, że od tamtego czasu minęły wieki.

         Spojrzał w okno na pusty ogród, w którym Riza sprzątała zeszłoroczne liście. Lubił przyglądać się, jak pracuje, bez reszty pochłonięta zajęciem – obojętnie, czy gotowała obiad, rozwiązywała zadania z algebry, czy ścieliła łóżko ojca. Czasem łapał się na głupiej myśli, że jest naprawdę ładna.

         Żal mu było, że niedługo będzie musiał opuścić dom Hawkeye.

         Sięgnął jeszcze raz po list ciotki i przeleciał wzrok po prostych, zgrabnych literach. Pismo ciotki było nienaganne jak cały jej wizerunek.

         Prawdę mówiąc, Roy, spodziewałam się, że wkrótce napiszesz mi coś takiego Nie jestem więc zdziwiona, wręcz przeciwnie – jestem dumna jak nigdy wcześniej. Zawsze byłeś mądry i odważny, a przecież nasz kraj potrzebuje takich ludzi! Powiedziałam już wszystkim przyjaciółkom, że mój Royek zostanie Naczelnikiem Sił Zbrojnych! - Roy nie mógł się nie uśmiechnąć. Cóż za wielkie słowa! – Porozumiałam się już z Dyrektorem Akademii Wojskowej, jest zachwycony i z przyjemnością cię przyjmie.

         Odłożył list i starannie schował do koperty. Na wszelki wypadek schował go do szuflady, żeby Riza niczego nie zauważyła. Jeszcze nie wspomniał jej, że zamierza wyjechać. Znał ją wystarczająco długo, by wiedzieć, że będzie przeciwna, a nie chciał więcej kłótni.

         Riza była jego najlepszą przyjaciółką. Odkąd mistrz Hawkeye zaczął chorować i coraz więcej czasu spędzał zamknięty w czterech ścianach, zbliżyli się do siebie i pomagali nawzajem. Pożyczyła mu cyrkiel, by mógł rysować równe koła transmutacyjne, a on czasem obierał ziemniaki, gdy gotowała zupę.

         Dobrze wiedział, że może jej powiedzieć wszystko, ale zachował dwa sekrety – plan złożenia podania do szkoły wojskowej i przyczynę pożaru sprzed kilku miesięcy. Spacerowali wtedy w drodze do piekarni, a on miał na sobie skradzione rękawiczki mistrza. Klasnął w dłonie i w jednej chwili stare pędy ziemniaków stanęły w płomieniach. Wielokrotnie analizował w pamięci, jak mogło do tego dojść – czy to właśnie była tajemnica alchemii płomienia, którą odkrył mistrz? Odłożył rękawiczki i przysiągł sobie, że nigdy więcej nie będzie ruszał cudzych rzeczy. Riza nie doszukiwała się przyczyn wypadku – nie widziała w tym nic nadnaturalnego, stwierdziła, ze tak się zdarza. I dobrze, pomyślał Roy. Umarłby ze wstydu, gdyby odkryła kradzież.

         Zresztą, Riza też miała swoje tajemnicę, wiec nie miał wyrzutów, że coś przed nią ukrywa. Wciąż nie powiedziała mu, co wytatuowane jest na jej plecach. Kiedyś, na początku swojego pobytu w domu Hawkeye, usłyszał jej szloch. Chociaż wyganiała go i psioczyła, został, by ją pocieszyć. Na jej plecach zobaczył czarny, świeży tatuaż. Nigdy nie poruszali tego tematu, ale był pewien, że odpowiedzialny za to jest jej ojciec. Nie mógł pojąć, jak mistrz – nieważne, jak bardzo zdziczały i pokręcony – mógł skrzywdzić własną córkę.

         W ciągu ostatniego tygodnia dostał jeszcze dwa listy.

         Zgłupiałeś kompletnie! Zawsze wiedziałam, że jesteś kretyn, ale żeby do wojska? – pismo jego siostry, Joany było nierówne, jakby ręka jej drżała. Ze zdenerwowania. – Za mundurem panny sznurem, tak? Wyślą cię gdzieś na obrzeża, a ty dasz się zastrzelić. Koniec historii Wielkiego Generała Mustanga. Albo lepiej – resztę życia spędzisz za biurkiem, zanudzając się na śmierć! Ciotka może się rozpływać, że jej ukochany bratanek będzie generałem, ale wspomnisz moje słowa – będziesz  żałował tej decyzji! Wiesz, że w akademiach wojskowych są sami tyrani? Chcesz być takim tyranem? Zresztą, rób co chcesz! Co mnie to obchodzi! Mój brat zmarnuje sobie życie, ale co tam!

            Joana była prawdziwą pacyfistką, z czego reszta rodziny skrycie się podśmiewała. Nie tyle były to jej poglądy, ile jej nowego chłopaka. Był Ishvarczykiem, jak ona. Poznali się na potańcówce u wspólnej przyjaciółki. Od tamtej pory Joana codziennie zakręcała włosy na wałkach i podkradała ciotce biały puder, za jasny dla jej ciemnej, brązowej cery.

         Ostatni list najbardziej go zaskoczył. Był zamknięty pieczęcią, ze specjalnym stemplem oznaczającym listy na koszt wojska.

         Roy, Twoja ciotka to koszmarna plotkara i całe East City już wie, jaki będzie z ciebie wspaniały żołnierz. – pisał pułkownik Grumman. – Nie zrozum mnie źle, kibicuje ci, ale jej przechwałki trochę mnie bawią. Akademia wojskowa, tak? Dobrze, że taki młody człowiek jak ty chce wesprzeć kraj i wiedz, że rozmawiałam już o tobie z dyrektorem Ferey’em.

         Nie piszę jednak, by zachęcać Cię czy odwodzić od wstąpienia do wojska. Jest coś innego. Chodzi o mojego zięcia, Bertholda. Dla własnego dobra nie mów mu, że zamierzasz zostać Państwowym Alchemikiem. Wyrzuci cię, nie zechce udzielać lekcji i wyklnie od psów wojskowych. Uwierz mi, przyjacielu, ze świecą szukać drugiego takiego przeciwnika Państwowych Alchemików. Uważa ich za niewolników i kretynów.

         Zauważyłeś już pewnie, że moja wnuczka żyje w żałosnych warunkach. Gdyby Berthold przyjął licencje – a pewnie już zorientowałeś się, że jego badania i osiągnięcia dają mu szansę, by takową zdobyć – mieli by więcej pieniędzy niż mogliby wydać. Ale patrz, on odmawia i wyklina wojsko, skazując moją wnuczkę na mieszkanie w tej ruderze.

         Ostrzegam, Roy, zachowaj Akademię Wojskową dla siebie. Oszczędzisz sobie przykrości i nerwów mojemu zięciowi.

         Trzymaj się, chłopcze. Ucałuj moją Rizę.

         - Roy, słuchaj...

         Do pokoju wpadła Riza, jak zwykle bez pukania. Podskoczył i w pośpiechu wcisnął list do tylnej kieszeni spodni. Wolał jeszcze nie wspominać o swoim wyjeździe. Odwrócił się i za wszelką cenę starał się nie wyglądał na człowieka, który coś ukrywa.

         - Co tam chowasz? – spytała prosto z mostu.

         Nie wyszło.

         - Nic takiego.

         Riza zmierzyła go tak podejrzliwym spojrzeniem, że aż zrobiło mu się gorąco. W końcu wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się przyjaźnie.

         - Masz ochotę na spacer?

         Roy odetchnął z ulgą.

         - Z przyjemnością.

         Dyskretnie wysunął list z kieszeni i rzucił pod biurko. Podał Rizie ramię i zamknął za nimi drzwi. Zeszli po schodach najciszej jak mogli, by nie zbudzić mistrza Hawkeye, którego każdy szmer doprowadzał do furii.

         Roy ze smutkiem pomyślał, że to prawdopodobnie jeden z jego ostatnich spacerów przed dołączeniem do szkoły wojskowej. Nie wyobrażał sobie poranka bez śniadania z Rizą i bez przekomarzań.