"...żeby z Tobą być" cz.17 (Ben10, Gwevin]

         - Co się dzieje, Gwendolyn?

         Pytanie dotarło do niej jak przez mgłę. Zdawało jej się, że głos – chociaż znajomy – dobiegał z innego świata. Kobieta spojrzała na dziadka, jakby nie zrozumiała pytania. W rzeczywistości była tak zamyślona, że nawet go nie usłyszała. Uśmiechnął się i wciąż czekał na jakiekolwiek słowo wyjaśnienia, ale jedynie pokręciła głową i zmusiła się, żeby odwzajemnić gest.

         - Coś cię martwi? – drążył, dosiadając się do wnuczki. Kanapa skrzypnęła z protestem. Gwendolyn zacisnęła wargi. Oczywiście, że się martwiła! Była chora od swoich kłopotów! Całe noce spędzała na bezsensownych zamęczaniu siebie samej wyrzutami sumienia i szukaniu wyjścia z bagna, w które weszła przez jakąś cholerną naiwność.

         Chociaż ceniła dziadka Maxa, w tej chwili naprawdę chciała, żeby zostawił ją w spokoju i zajął się własnymi sprawami. Jak na złość, wszyscy chcieli wiedzieć, co ją gryzie. Zwłaszcza Kevin Levin, który co prawda nie pytał, ale patrzył tak wymownie, że prawie pękała i już miała zacząć szlochać i tłumaczyć się ze wszystkich trosk. Ben też podejrzewał, że dzieje się coś niedobrego, ale – jako jedyny – uszanował jej prywatność i nie pytał co godzinę, czy aby na pewno wszystko w porządku.

         Nie było w porządku. Całe jej życie było dalekie od porządku.

         Czasem tęskniła za ładem sprzed kilku tygodni. Kiedy wstawała i wiedziała, że dziś będzie takie samo jak wczoraj, a jutro takie samo jak przedwczoraj. Lubiła swoją samotność i lubiła monotonię. Mogła w spokoju tęsknić za Kevinem i wspominać, jak dobrze było im razem.

         Gdy znów się pojawił, mury runęły. Wszystkie zabezpieczenia, które cierpliwie budowała latami, znikły, gdy tylko na powrót postanowił zawrócić jej w głowie, jakby znowu miała szesnaście lat. Wzdrygnęła się. Nagle zaczęły jej przeszkadzać siwe kosmyki w rudej czuprynie i kurze łapki przy oczach. Wbrew sobie, nakładała jakoś więcej tuszu, gdy mieli spędzić razem dzień. A ostatnio spędzali ze sobą prawie całe doby i prawie cały ten czas czuli się niesamowicie niezręcznie.

         Od wyjścia ze szpitala, Kevin zamieszkał razem z dawnym przyjacielem, Benem. Jej siostrzeniec, Ken nie mógł się nadziwić, czemu przyjmują w domu bandytę, ale z czasem zaakceptował obcego i nawet polubił. Z kolei Devlin był w ojca zapatrzony.   Gwendolyn nigdy nie widziała go tak szczęśliwego. Z uwielbieniem słuchał, jak Kevin tłumaczył działania trybików i podzespołów, ciągle o coś wypytywał i wpatrywał się w ojca z uwielbieniem.

         - Gwendolyn, słuchasz mnie? –Westchnęła i spojrzała w pomarszczoną twarz staruszka, na której dziki zapał walczył jeszcze ze smutną jesienią życia.

         - Tak, dziadku – odparła, mimo, że nie miała pojęcia, o czym mówił. – Muszę wyjść.

         Powietrze! Wyszła na balkon i odetchnęła głęboko. Było chłodno i wietrznie, jakby zbierało się na burze. Gwendolyn, która ostatnimi czasy zrobiła się czujna aż do przesady i nawet przesądna, poczuła, że kości zaczynają jej pulsować bólem. Strach strzelił od pięt przez każdy nerw. Miała wrażenie, że niebo zwiastuje nieszczęście.

         - Kevin, wszystko w porządku? – kładzie mu dłoń na pieści i rozplątuje palce, tylko po to, by złączyć jego rękę ze swoją. Uśmiecha się tak, jak kochanka uśmiecha się do kochanka, jak anioł do podopiecznego, jak miłosierdzie do gniewu.

         - Nie lubię... – burczy, ale urywa w pół zdania i odwraca twarz: wściekły, zawstydzony, rozgniewany. Pozwala by odetchnął i przełknął dumę. – Nie lubię krokodyli.

         Ona chichocze ciepło i kiwa głową ze zrozumieniem. Opiera głowę o jego szeroką pięść i patrzy w zamknięte bramy zoo. W porządku. Po prostu więcej tam nie pójdą, skoro on nie lubi. Jest tyle innych miejsc: jutro mogą pójść do kina. We wszystkim da się znaleźć zgodę: są dla siebie stworzeni, idealni.

         - Boję się klaunów – dodaje od siebie.

         - Twój kuzyn jest klaunem.

         - I pająków.

         - W porządku – kiwa głową i oddycha swobodnie. Jakie to piękne mieć osobę, która zna i kocha każdą słabość bez względu na wszystko.

         Wzdrygnęła się i otrząsnęła.

         - Co jest, Gwen?

         Nie musiała się odwracać, by wiedzieć, kto stoi w drzwiach na balkon. Tylko jedna osoba w domu nie uszanowała jej próśb i stale używała tego idiotycznego zdrobnienia, jakby wciąż miała piętnaście lat i nosiła czerwony mundurek. Kevin Levin opierał się nonszalancko o framugę, skrzyżował ręce na piersi i patrzył na nią ze zniecierpliwieniem.

         - A co ma być? – odparła chłodno, nawet na niego nie patrząc. – Wszystko gra.

         - Właśnie widzę – sarknął. – Możesz w końcu powiedzieć, co się do cholery stało? Wszyscy widzą, Gwen. Siedzisz w tych książkach, szukasz czegoś, zdziwaczałaś.

         - Zawsze taka byłam – odgryzła się i już miała go wyminać, ale złapał ją za rękę tak mocno, że prawie syknęła z bólu. Westchnęła. Gdzie te dni, gdy szarpanie nazywała tuleniem, a gryzienie – pocałunkiem?

         - Kiedyś przynajmniej coś czułaś. A teraz, co? Jesteś pusta w środku?

         - Jestem silna – spojrzała mu prosto w twarz i wyszarpała rękę, znikając w środku. W głębi serca wiedziała – i Kevin też wiedział – że była najsłabszą i najbardziej złamaną kobietą na świecie.

         Westchnęła i uderzyła pieśnią w stół. Mimo, że szukała kontaktu z całych sił, nie umiała nic zdziałać. Legerdomena była zamknięta na głucho i Gwendolyn w żaden sposób nie była w stanie odgadnąć zaklęcia, które otworzyłoby bramy. Żeby tylko odkręcić tą cholerna transakcję!

*

         - Kiedy? – Hope dotknęła sinej ręki Ragnaroka czule i delikatnie, tak, jak dotyka się osoby najukochańszej na świece. Złote, podkrążone oczy zwróciły się w jej stronę, ale twarz wziąć wyglądała jak oblicze pomnika wyciosanego z kamienia. Rzeźbiarz musiał być wyjątkowo okrutny: stworzył powiem szerokie, ogromne czoło, rozpłaszczony nos i poharatane skronie, pomarszczone i podrapane. Nie było w całej galaktyce kosmity równie paskudnego: szara skóra, rzadkie, białe pasma i mnóstwo blizn po poparzeniach tak dotkliwych, że dziwne, iż osobnik jeszcze żył.

         - Nie spiesz się – odparł.

         Cudem wyczołgał się z płonącego statku, na wpół martwy i wykończony, zemdlony, ranny, oszalały z bólu. Jedyne, co pamiętał, to chęć zemsty, wziąć odwet, oddać Kevinowi Levinowi za ten podły atak, za to, jak to potraktowano. Początkowo, gdy już się wylizał, chciał go dostać w swoje łapy, pogruchotać kości i zwyczajnie ukatrupić, ale z czasem jego plan stał się bardziej dotkliwi. Niech cierpi. Niech patrzy, jak Ziemia rozpada się na kawałki.

         Zasłynął w świecie jako pogromca gwiazd. Rujnował je, wyciągając całą energię. Jakie to było słodkie! Czuć dzika potęgę, władać mocą, o jakiej zwykli kosmici mogli tylko śnić. Kochał to do szaleństwa, do obłędu. Aż do chwili, gdy Kevin Levin dowiedział się, jak tak naprawdę zginął jego ojciec i zapragnął zemsty. Ragnarok stoczył się na dno, przypominał bardziej nędzarza, mizernego oszusta, niż jedną z najpotężniejszych istot całej wielkiej Galaktyki.

          Niewiele wiedziało, że klucz, który uruchamiał jego statek – zniszczony przez Levina – otwierał także sejf z pociskami. Udało mu się skonstruować urządzenie, które zamykało energię w kapsułach. Potęga umożliwiająca rozłupanie planet na drobinki, niszczenie całych flot... I właśnie zamierzał zrujnować Ziemię.

         - Ale już czas – Hope się skrzywiła, ale wystarczyło, by ostrzegawczo uniósł rękę, a już zamilkła. Nie lubił jej: była tak idiotycznie śmieszna, choć chyba wydawało jej się, że jest wyrafinowana, namiętna i ujmująca. Ale potrzebował wspólnika: kogoś, kto miał siłę – a ona miała całą Legerdomenę! – i kogoś, kto podobnie jak miał powód do zemsty. Ona nienawidziła Tennysonów, on – Levina.

         - Potrzebuję Levina tu. Na moim statku – odezwał się.

         - Żeby znów cię wysadził? – zachichotała i pogłaskała go po dłoni.

         - Żeby patrzył, jak ludzie umierają – zignorował jej śmiech i wstał. – Przyprowadź go tu.

*