Nic do stracenia 4: Wioska Berk (Jak wytresować smoka/Jak wytresować smoka 2)

            Stoik miał zły dzień.

            Właściwie, od trzynastu lat miał same złe dni. Nieważne, co się działo – on i tak był wściekły i zniechęcony. Nie znosił świata odkąd odebrano mu największy, najcenniejszy skarb  - ukochaną żonę i pierworodnego syna.

            Dokładnie pamiętał  koszmarny moment, gdy wpadł do na wpół spalonej chaty i ujrzał odlatującego smoka, który zabił i pożarł dwie osoby najbliższe jego serca. Krzyczał za nim, nawet rzucił się do biegu i pędził tak długo, aż nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Nie miał pojęcia, ile czasu minęło, zanim pobratymcy z Berk go odnaleźli – klęczał w lesie i wył, przeklinając siebie i przeklęte smoki.

            Przez pierwsze miesiące cierpiał tak bardzo, że nawet nie umiał się normalnie funkcjonować. Jego ukochana siostra, Kaszka, dzień w dzień przynosiła mu obiad – czasem bigos, rzadziej rybę albo cienką zupę kartoflaną – i wmuszała przynajmniej kilka łyżek.

            - Jakbym nie miała dość kłopotów z własnymi dzieciakami, to mam jeszcze ciebie na głowie! – gderała, ale gdy podnosił na nią zamglony, nieszczęśliwy wzrok, natychmiast miękła: - No już, Stoik, Valka nie chciałaby, żebyś się tak zamęczał.

            - Jesteś wodzem, do diabła! – przypominał Pyskacz, wtaczając się do chaty wodza jak do swojej. Zatrzasnął metalową nogą drzwi i zasiadł przy stole. – Co to za wódz, co tylko siedzi i siedzi?! Powiedz, Stoik, co to za wódz?

            - Żaden – odparł Stoik grobowym tonem.

            - Nie możesz być żadnym wodzem! Weź się w garść, chłopie, weź się w garść.

            Któregoś dnia zrozumiał, że bez przywódcy osada jest skazana na ruinę. Ludzie zaczynali skakać sobie do gardeł, bo nie mieli nikogo, kto by ich zjednywał. Brakowało twardej ręki, która uczyniłaby ich posłusznymi.

            Berk potrzebowało Stoika, a Stoik potrzebował zajęcia, by nie zwariować z tęsknoty. Pracował jak wół – zaczął odbudowywać wioskę po ostatnim tragicznym pożarze, a potem rozpoczął krucjatę zemsty. Nie zamierzał odpuścić żadnemu smokowi; zorganizował wojowników i zamierzał wytępić każde bydle, co do jednego.

            Tego dnia doszły go wieści, że daleko, na zachodzie wyspy gnieżdżą się smoki.  Jeden z pasterzy pracujących przy wypasie owiec przybiegł przerażony z wiadomością, że widzieli cztery młode smoki. Stoik już szykował topór.

            Zwerbował siedmiu najbardziej zaufanych ludzi z Pyskaczem na czele. Przyjaciel, choć kaleki i z rubasznym poczuciem humoru, był niezastąpiony i Stoik nie wyobrażał sobie bitwy bez jego wsparcia.

            - Wodzu! – usłyszał, gdy szykowali się do wymarszu.

            Z daleka poznał jaśniutką główkę małej Astrid – które nie cierpiała, gdy nazywało się ją małą. Stoik naprawdę ją lubił; była bystra, utalentowana i bardziej zadziorna niż niejeden chłop. Astrid zawsze była poważnym i kłótliwym dzieckiem, ale przy tym była wcale nie głupia. Zawsze domagała się, by pozwolono jej dołączyć do polowania na smoki. Póki co, pomagała w gaszeniu pożarów.

            - Nie, Astrid – zaczął, jak zwykle. – Nie możesz z nami iść, jesteś jeszcze za młoda…

            - Ja nie o tym – ucięła i wskazała ruchem głowy na chudzinę, która wlokła się za nią z oczami szeroko otwartymi ze zdziwienia i zachwytu. – Znalazłam go w lesie, szuka zajęcia.

            Chłopaczyna był mizerny, chuderlawy i rozczochrany. Stoik od razu zauważył, że jest nieprzytomny i rozkojarzony. Gdzie takiego marzyciela do jakiejś roboty?, pomyślał kwaśno. Owce mu uciekną, bo nie przypilnuje, w kuźni jeszcze rękę sobie zmiażdży, bo będzie myślał o niebieskich migdałach.

`           - Ktoś ty? – spytał sucho. Spieszno mu było do wymarszu.

            - Ja? – Chłopiec sprawiał wrażenie, jakby dopiero się przebudził. – Czkawka.

            W tamtym momencie Stoik znienawidził przybysza. Zacisnął żeby i ściągnął brwi; nie chciał już nawet na niego patrzeć. Czkawka? Czkawka? Czkawka? Na bogów, dlaczego ze wszystkich imion świata, nazwali tego chłopca, tak, jak jego syna? Jego zmarłemu synowi.

            - Wodzu, on szuka…

            - To niech szuka! – odkrzyknął Stoik, odwracając się bez wyjaśnień.

            Fuknął i odszedł. Czkawka. Też coś! Na wyspie powiadano, że fantazyjne – to znaczy głupie – imiona odstraszają gnomy, trolle i wszelkie paskudztwa, które mogły się przyplątać do dzieciaka. To Valka zdecydowała, że ich syn będzie miał na imię Czkawka. On chciał Brodzika.

            - Stoik – Pyskacz położył mu ciężką łapę na ramieniu. – Weź tak nie zostawiaj młodego, przecież nie jego wina, że przypomniał ci…

            - Nic mi nie przypomniał! – Stoik strącił dłoń przyjaciela. – Jak chcesz, to bierz go na czeladnika, ale na pierwszy rzut oka widać, że to ciamajda, jakich mało!

            - Hej! – oburzył się obcy, cały czerwony ze wstydu i upokorzenia.

            Pyskacz wydął usta i zlustrował wzrokiem chłopca. Wydał mu się sympatyczny, ot wyrostek z piegami i chudymi ramionami, dobrze mu z oczu patrzyło. Patrzył na Stoika z niechęcią; Pyskacz łatwo się domyślił, że nie przywykł do takiego traktowania.

            - Znasz się na broni? Na jakiejś robocie się w ogóle znasz? – spytał krótko.

            - Coś tam – mruknął Czkawka, drapiąc się po karku.

            - Byłeś kiedyś w kuźni?

            - Nie całkiem.

            - A na kowala się nadajesz?

            - No w sumie.

            Pyskacz uniósł brwi; chłopak zachowywał się, jakby nigdy nie był wśród ludzi.

            - Pyskacz, ruszaj się! – Stoik czekał na czele gromady kilku rosłych wikingów z maczetami i świeżo naostrzonymi włóczniami. – Wyruszamy na polowanie!

            Pyskacz westchnął cicho.

            - Bądź u mnie jutro przed świtem i zobaczymy, z jakiej gliny jesteś zrobiony – rzucił do Czkawki i odszedł.

            Usłyszał jeszcze, jak chłopiec pyta, na co będą polować.

            - Na smoki – odpowiedziała Astrid lodowatym tonem.

            - Na smoki?! – wrzasnął Czkawka tak głośno, że cała osada go usłyszała. 
__________________
Mój Boże, jak gorąco! Po prostu patelnia. 
Niby lubię lato, ale przy takiej temperaturze momentalnie dostaję migreny, a jeszcze wybieram się na festyn rodzinny, gdzie pewnie nie będzie nawet skrawka cienia. Życzcie mi powodzenia w loteriach, może coś wygram? W zeszłym roku wróciłam z temperówką i ołówkiem :)