"...żeby z Tobą być" cz.20 (Ben 10, gwevin)

            Verdona siedziała na wąskim łóżku i bez słowa słuchała historii Gwendolyn, od czasu do czasu wzdychając z niezadowoleniem. Wypiła cztery i trzy czwarte filiżanki herbaty, a zagryzając czekoladowymi ciastkami z żurawiną. Prawie opluła się, gdy Gwendolyn bąknęła coś o pocałunku z Kevinem Levinem – chuliganem, który w jej mniemaniu resztę życia powinien spędzić w więzieniu.

            Z wnuczką łączyła je skomplikowana, wieloletnia przyjaźń. Gwendolyn po opuszczeniu ziemi spędziła kilka tygodni na Anodynie – to był dla nich przełom. Nigdy nie zdołała przekonać jej do porzucenia ziemskiej powłoki, nad czym bardzo ubolewała, ale przynajmniej pokazała jej kosmos – niepojęty, szalony, czasami straszny komos. Próbowała ją naprawić, niestety, bezskutecznie. Rana, jaką zadał jej Kevin Levin, była głęboko i pozornie nieuleczalna. Jedyną osobą, która mogła pomóc Gwendolyn, był właśnie on sam, ale Verdona nie mogła tego wiedzieć, a może nawet nie chciała.

            Verdona stała się powierniczką, najbliższą przyjaciółką. Gwendolyn szła do niej jak do matki – Natalie, jej biologiczna mama, była skarbem, ale – jak zwykła mawiać Verdona – miała niezwykle ciasny umysł, nieprzyjmujący do wiadomości, że świat nie zamyka się na Ziemi.  - Taka z niej nudziara – jęczała z niesmakiem. – Gdzie dobra zabawa?

            - Za wszystko odpowiedzialna jest ta… Czarodziejka. Sprytna kobieta, naprawdę – stwierdziła Verdona z uznaniem. – Niechętnie to mówię, ale ona prowadzi grę, Gwendolyn, na swoich własnych zasadach. A na dodatek nie jesteście nawet graczami – steruje wami jak pionkami.

            - Nieprawda!

            - Chciała kluczyk – dałaś jej kluczyk. Wszystko jak w zegarku, wszystko jak zaplanowała. Gwendolyn, musimy przewidzieć jej następny krok. Ale takie dwie anodytki jak my na pewno sobie poradzą – Verdona mrugnęła porozumiewawczo i dolała sobie herbaty.

            - Jest jeszcze Ben – poprawiła Gwendolyn. – No i Kevin… Ten Ragnarok to jego wróg i jego zemsta.

            - Już raz próbował – zauważyła lodowato Verdona. – I zawalił. Gwendolyn, ten ulicznik to chodząca porażka.

            - Nie mów tak…. – bąknęła żałośnie.

            - Ale tak jest! O ciebie nie potrafił zadbać! O syna też nie potrafi, skoro tyle lat ten dzieciak był ciężarem dla Bena! Przyjmowanie go do domu to szaleństwo! Skąd wiesz, że nie poderżnie wam gardeł…

            - Kevin nikomu nie podrzyna gardeł!

            - Teraz stajesz w jego obronie?! – w oczach Verdony błysnął różowy wściekły błysk. – A kto kilkanaście lat temu cię porzucił! Kto zwariował! Kto okazał się bez sumienia? To głodny szaleniec. Nigdy nie ufaj Osmozjanom.

            - Przestań go obrażać! – ryknęła Gwendolyn, a filiżanki z herbatą zadrżały od tłumionej energii. – Tylko krytykujesz, wciąż masz do wszystkich pretensje! To już było! I to nie jest twoja przeszłość, tylko moja! To moje niewybaczenie i moja wściekłość, a ty zawsze się wtrącasz!

            Verdona wstała z godnością.

            - Chronię cię, Gwendolyno. Ty tego nie widzisz, ale już my wybaczyłaś. Moja Gwendolyn przekonałaby Bena, że Kevin Levin nie zasłużyć na łaskę. Możesz być na niego wściekła i zraniona, ale przyjęłaś go, bo wciąż go kochasz. Głupie to i naiwne, ale prawdziwe. Chronię cię, żebyś nie popełniła błędu, żebyś nie pozwoliła się ponownie skrzywdzić.

            - Kevin żałuje! Nie widzisz tego? Znormalniał! Ale nie jest jak kiedyś, Verdono, i nigdy nie będzie! Nigdy więcej nie waż się mówić, że go kocham, że... Nie kocham go!

            - Kłamiesz, głuptasie. Wiem więcej niż wy – tępi ludzie! Wiem, co masz w głowie. Wiem, że trzymasz jeszcze plastikowy pierścionek zaręczynowy. Wiem, że nigdy nie skasowałaś zdjęcia z waszego ślubu.

            - Przestań! - ryknęła Gwendolyn. Filiżanki z herbatą pękły.

            Nagle na dole rozległ się hałas przewracanego krzesła. Verdona rozejrzała się zdziwiona i pstryknęła palcami. Momentalnie znalazły się na dole przy zszokowanym Benie i równie zaskoczonych chłopakach – Benie i Devlinie.

            Kevin stał przy stole, dysząc ciężko. Zerwał się z taką furią, że krzesło odleciała metr do tyłu. Wpatrywał się w swój telefon i zaciskał na nim ręce tak mocno, że słuchawka prawie pękała.

            - Kevin, co się stało? – spytał w końcu Ben.

            - Co się stało? – powtórzyła kpiąco Verdona. – Znowu świruje! To wariat!

            Kevin wyprostował się i wlepił w Verdonę ponury, obłąkany wzrok. Źrenice miał zwężona, a spojrzenie wściekłe, zabijające. Pobladł i spocił się,  a wargi miał całkiem sine. Gwendolyn widziała go w takim stanie tylko raz, wiele lat temu, tuż przed tym jak…

            - Nie, Verdono, dopiero zacznę świrować.

            - Tato… - Devlin już chciał do niego ruszyć, ale Gwendolyn złapała go i przyciągnęła do siebie, zamykając oczy. Nie chciała patrzeć.

            Kevin ruszył w stronę kontaktu i wyrwał go z łatwością, a zaraz potem sięgnął ręką po poszarpane kable, pochłaniając całą surową, czystą energię prądu. Jęknął głucho, gdy moc przebiegłą mu po żyłach, wprost do serca. Przymknął oczy; nie wiedział nawet, co czuje – jakby lód mroził mu mózg i jednocześnie ogień rozpalał go do białości.

            Surowa energia. Najsilniejszy narkotyk dla Osmozjanina.

            Oderwał dłoń i uśmiechnął się mściwie. Czuł, że głowa pulsuje mu od emocji – był nabuzowany, pobudzony i tak wściekły, że mógłby roznieść wszystko. Jakby wystarczyła mała iskra do wybuchu, moment, i mógłby cały stanąć w płomieniach. Cała skóra mu cierpła, a serce biło tak szybko, jakby miało wyskoczyć z piersi.

            - Zobaczymy, jak teraz zaśpiewasz, Czarodziejko! – syknął i wybiegł z domu, zostawiając oszołomionych przyjaciół.