Światło 01: Dziewczynka z Plemienia Wody [Avatar: Legenda Aanga]

← Prolog: Czarny Śnieg

Księga I: Ogień

Rozdział 1: Dziewczynka z Plemienia Wody

            Pałac Narodu Ognia stanowił skomplikowaną, dziwaczną plątaninę korytarzy, komnat i tajnych przejść, o których ktoś taki jak ja nawet nie powinien wiedzieć. Gubiłam się w nim bez przerwy, mimo, że królowa Ursa cierpliwie pokazywała mi drogę od chwili, gdy po raz pierwszy stanęłam w progach architektonicznego cudu będącego najlepszym świadectwem o potędze Kraju Ognia. Był gigantyczny, pełen przepychu, elegancji; ciężkie mury zdawały się być wieczne, stać na swoim miejscu od zawsze. Pałac przerażał i zachwycał zarazem.

            - Och, nie bój się głuptasie! – zbeształa mnie królowa Ursa, gdy po raz pierwszy prowadziła mnie czerwonym, ciemnym korytarzem. – W gruncie rzeczy, to całkiem miłe miejsce.

            W odpowiedzi pokiwałam tempo głową, bo nie byłam w stanie odpowiedzieć ani trzeźwo myśleć. Królowa mówiła, a ja szłam za nią w milczeniu, bojąc się oddychać. Gdy wreszcie otworzyła przede mną drzwi, nie wiedziałam, co zrobić. Pchnęła mnie lekko do środka, do pachnącego, pięknego pokoju. Pierwszy raz widziałam tyle drogocennych przedmiotów zgromadzonych w jednym miejscu, a była to zaledwie namiastka tego, co posiadała rodzina królewska.

            Gapiłam się na wielkie, czerwone łoże z baldachimem i setkami mięciutkich, wyszywanych poduszek; na pozłacaną toaletkę z wielkim lustrem i tajemniczymi szufladkami pełnymi spinek i koralików; na dywan tak miękki, że bałam się po nim chodzić, przekonana, że mogę go zniszczyć; na ogień ćwierkający wesoło w kominku. Wszystko było tak obłędnie piękne, a jednocześnie przeraźliwie obce.

            Królowa Ursa wyrwała mnie ze strasznego, ciemnego miejsca, które – jak dowiedziałam się dopiero wiele miesięcy później – było celą więzienną na statku Najeźdźców z Północy, i wprowadziła w świat aksamitów, wykwintnego jedzenia, złota i klejnotów. Nie wiem, czy była  k r ó l o w ą  z tytułu, ale z pewnością była nią z serca.

            Nie wierzyłam, że ktoś tak dobry, tak kochany, tak pomocny mógł być z Narodu Ognia. Słyszałam o nich wszystko, co najgorsze. Wywołali wojnę, napadali na naszą wioskę, grabili, niszcząc cały nasz dorobek kulturowy. Królowa była zupełnie inna.

            Uważałam ją za największą przyjaciółkę. W chwili, gdy od kilkunastu godzin tkwiłam zamknięta w obrzydliwej, przerażającej celi, ona zjawiła się i wyciągnęła do mnie dłoń, prosząc – prosząc, a nie każąc – żebym za nią poszła. Wyprowadziła mnie na pokład, na świeże powietrze. Pamiętam, że od wschodu wiała bryza przesiąknięta zapachem soli i ryb, a słońce świeciło tak jasno, że nie mogłam na nie patrzeć, bo bolały mnie oczy. Każda barwa wydawała mi się niesamowicie żywa, jaskrawa i nieziemska.

            Królowa objęła mnie szczupłym ramieniem i uśmiechnęła się.

            - Nie myśl o tym – poradziła mi ciepłym, matczynym głosem, widząc, że z trwogą patrzę na klapę. Wydawała mi się, że spod pokładu wyzierała ciemność i zło, że jeśli tam wrócę, już się nie wydostanę, pozostanę uwięziona w zimnej norze, w obrzydliwej ciemnicy, gdzie nawet powietrze jest paskudne.

            Nie mniej niż dwie godziny później byłam już umyta i przebrana w czystą, ciepłą sukienkę w czerwonym kolorze. Wydawała mi się dziwaczna, zbyt zwiewna, trochę za bardzo wymyślna. Brakowało mi szorstkiego, ciepłego futra, takiego, jakie wyrabiane są w moim plemieniu. Ściskałam w ręce malutki, niebieski naszyjnik podarowany przez mamę dawno temu; był łącznikiem pomiędzy mną a Południem.

            Jakaś służąca poprowadziła mnie krętym korytarzem do ogromnej, rozświetlonej sali. Była to największa uczta, jaką widziałam w swoim krótkim, dziecięcym życiu. Na stołach tak długich, że pomieściłyby całą armię biesiadników, stało zaledwie pięć nakryć. Jedno czekało na mnie, tuż przy boku królowej Ursy. Służba kręciła się po w tę i z powrotem, roznosząc półmiski z przysmakami z całego świata. Wazy z zupą były tak wielkie, że matki mogłyby w nich kąpać małe dzieci. Rozdziawiłam usta i obserwowałam świat rodziny królewskiej, nie bardzo wiedząc, czy mogę w niego wkroczyć.

            - Co się gapisz! Kto to w ogóle jest, mamo?

            Azula już wtedy była wyjątkowo arogancka; od dziecka miała skłonność do wywyższania się i rozstawianie wszystkich po kątach, zachowywała się, jakby była największą panią. I rzeczywiście, była nią. Jako księżniczka miała prawo do wszystkiego. Dziwne, że za ładną, niewinną buzią kryła się tak złośliwa pannica bez cienia skrupułów.

            - Azula! – królowa Ursa spiorunowała dziewczynkę wzrokiem. – Zmień ton, moja damo. To jest Katara. Będzie z nami mieszkać.

            Nie wiem, która z nas bardziej zdziwiła się tymi słowami. Azula zamrugała i spojrzała na mnie jak na dziwadło. Nie pasowałam do towarzystwa wyższych sfer Narodu Ognia, byłam prostą dziewczyną z Południa, wyuczoną innych prawd i innych świętości niż ona. Nie chciała mnie tu.

            Ja miałam wielkie łzy w oczach. Królowa Ursa była zaskoczona, zapewne spodziewała się, że z radością wejdę w ten cudowny, bogaty świat. Nie chciałam wykwintnych dań i pięknych sukienek, jeśli przy mnie nie było mamy, taty i Sokki. Zamrugałam, wycierając oczy z łez. Gdy żołnierze Narodu Ognia wpadli do wioski i wyciągnęli mnie z chaty, byłam pewna, że nigdy więcej ich nie zobaczę. Królowa przywróciła mi nadzieję, bo uwierzyłam – chociaż nie miałam do tego żadnego powodu – że odeśle mnie z powrotem do mojego plemienia. Do Południowego Plemienia Wody.

            - Co ta wieśniaczka będzie tu robić? – burknęła Azula, unosząc jedną brew, ale królowa Ursa była zajęta pocieszaniem mnie i próbami powstrzymania strumieni łez. Dziewczynka przewróciła oczami i zajęła się porcją ryżu, mrucząc coś o beksach. Ona nigdy nie płakała, bo płacz był oznaką słabości.

            Chciałam wrócić do domu. Bardzo, bardzo chciałam wrócić do mamy, do taty. Znów zagrać z Sokką w berka albo urządzić największa na świecie bitwę na śnieżki. Królowa kiwała głową, ocierając mi łzy, ale nie potrafiła obiecać, że kiedykolwiek jeszcze ujrzę zaśnieżony horyzont południa.

            Potrzebowałam wiele czasu, by zrozumieć, jak wiele dla mnie zrobiła. Mimo, że byłam magiem wody, zdołała przekonać kogo trzeba, że dziecko nie powinno gnić w więzieniu. Nie wiem, kim – a może czym – byłabym dzisiaj, gdyby nie jej pomoc. Dała mi schronienie w pałacu wbrew woli Władcy Ognia Azulona i swojego męża, Ozaia. Nie wiem, jak tego dokonała, ale będę jej dłużniczką do końca życia.

            - Może kiedyś… Kiedyś wrócisz do domu – powiedziała wymijająco, sadzając mnie blisko siebie. Usłyszałam w tych słowach obietnicę i kurczowo trzymałam się tego kiedyś. Kiedyś. Kiedyś. Wierzyłam, że kiedyś w końcu nadejdzie.

            - Mamo! Zobacz, co namalowałem!

            Chłopięcy, wesoły głos rozległ się na sali, a po chwili w drzwiach pojawił się chłopiec z kartką w rękach. Był tak uderzająco podobny do Azuli, ale jedynie z wyglądu. Zachowywał się inaczej; owszem, biła od niego pewność siebie właściwa potomkom królewskim, ale nikim nie gardził, nikogo nie nienawidził, był dzieckiem szczęśliwym i wesołym.

            - Rychło w czas, Zuko – królowa Ursa posłała mu najcieplejszy ze swoich uśmiechów. – Już kolacja.

            Podbiegł do niej i rozłożył na kolanach papier, pokazując jakiś bardzo skomplikowany i pracochłonny malunek. Ze swojego miejsca nie mogłam niczego dostrzec, ale na twarzy królowej malowało się wzruszenie i miłość tak ogromna, że mogłaby zbawić cały świat.

            Chłopiec roześmiał się, gdy pogładziła go po głowie i wtedy mnie zobaczył. Musiałam wyglądać żałośnie z czerwonymi, zapuchniętymi oczami i zasmarkanym nosem. Przyjrzał mi się, nie bardzo wiedząc, co tu robię i jak powinien się zachować.

            - Kto to jest, mamo?

            - Katara. Będzie z nami mieszkać. Proszę, bądźcie dla niej mili – powiedziała, kładąc nacisk na ostatnią częścią. Miałam wrażenie, że kieruje uwagę głównie do Azuli, ale to Zuko pokiwał poważnie głową.

            - Ale czemu ona płacze?

            Ursa uśmiechnęła się smutno.

            - Jest daleko od domu, Zuko, bardzo, bardzo daleko. Boi się i czuje się nieszczęśliwa. Będzie potrzebowała tu przyjaciół. Mogę na ciebie liczyć?

            Zuko pokiwał ochoczo głową i uśmiechnął się do mnie szeroko. Poczułam się trochę lepiej, ale nie potrafiłam przestać buczeć. Kiedyś, musiałam się trzymać obiecanego przez królową Ursę kiedyś. Przecież to kiedyś musi nadejść, prawda? Pociągnęłam nosem ostatni raz.

            - Tata z nami nie je? – spytała zdziwiona Azula.

            - Nie, jest dzisiaj zajęty – odparła królowa Ursa, niespecjalnie poruszona brakiem męża na kolacji.

            Minęło kilka długich dni, które spędziłam sama w swojej komnacie. Rzadko wychodziłam, a moim jedynym gościem była królowa Ursa. Z jednej strony wciąż gnębiło mnie poczucie samotności, a z drugiej powtarzałam sobie, że muszę wziąć się w garść i poczekać aż nadejdzie obiecane kiedyś. W końcu odważyłam się wyjść z pokoju i zwiedzieć wielki Pałac Ognia.

            Wszystko było tu całkiem inne niż na Południe. Gładkie, marmurowe ściany, czerwone zasłony, złote posągi – wszystko mnie zachwycało i zdumiewało. Coraz bardziej tęskniłam za prostotą, za swojskością moich własnych kątów, za ludźmi, którzy byli tacy jak ja.

            Służba – najpewniej na polecenie królowej Ursy – traktowała mnie z szacunkiem, ale większość z nich patrzyło na mnie ze zdziwieniem, podejrzliwie. Byłam obca i nie powinno mnie tu być. Ja sama zastanawiałam się – pewnie równie intensywnie jak oni – co właściwie tu robię.

            Powoli docierało do mnie, że jestem na terenie wrogów. Byłam wtedy zaledwie dzieckiem i świat interesował mnie w niewielkim stopniu, bo śniegowe bitwy wydawały się ciekawsze, ale wiedziałam, że trwa okrutna, wyniszczająca wojna. W ostatnich latach moje plemię było coraz rzadziej nękane przez Naród Ognia, ale wciąż pozostali wrogami. Mieszkałam wśród wrogów, jadłam z jednej misji z wrogami, jedna z wrogów mnie ocaliła…

            Gubiłam się w tym wszystkim, a poczucie bezradności i nierozumienia denerwowało mnie i zniechęcało. Wiedziałam tylko tyle, że chcę do domu. Jedynym, co mnie uspokajało, była słodka obietnica królowej Ursy. Ach, jaka będzie niespodzianka dla mamy i taty, gdy znowu stanę na lodowym lądzie i znów będziemy razem! Nie mogąc się doczekać tej chwili, zaczęłam sobie wyobrażać ich szczęśliwe, poruszone twarze. Przeszłam koło wielkiej czerwonej tkaniny z wyszytą historią Narodu Ognia i miałam zawracać.

            - Katara, prawda?

            Przechodziłam koło wielkiego filara, gdy zagadnął do mnie chłopiec. Zuko! Nosił czerwony, prosty kostium, wysokie buty, a włosy miał związane w kucyk. Onieśmielona spuściłam głowę, nie bardzo wiedząc, jak powinnam się zachować.

            - Nie bój się mnie – ciągnął tym samym wesołym tonem.

            Odważyłam się spojrzeć mu prosto w twarz. Wciąż się śmiał.

            - Wszystko gra. Chodź, pokażę ci Pałac. I ogród. I może stajnie.

            Sama nie wiem, czemu, ale śmiało za nim ruszyłam. Był niewiele starszy ode mnie i chyba nawiązała się między nami jakaś nić porozumienia, nie przyjaźń, ale coś podobnego, wynikającego z prośby królowej Ursy. Skinęłam głową i pobiegłam za nim przez pałacowe korytarze.

            Dam sobie radę! Dam radę, a pewnego dnia nadejdzie moje kiedyś.