Kochana Jo (Małe Kobietki, one-shot)

         Już z daleka wyczuł znajoma atmosferę. Mijał kilka potężnych lip, gdy usłyszał, jak mała słodka Beth przygrywa na pianinie. Zatrzymał się w pół kroku i zamarł, przypomniawszy sobie jasne, blade policzki dziewczyny i małe, chude paluszki biegające po klawiszach jak mróweczki. Spojrzał w okno, szukając za szybą dwóch warkoczy i głowy kiwającej w rytm muzyki, ale nikogo nie zauważył. Uśmiechnął się pod nosem. Przywiózł dla niej nowe zeszyty z nutami. Prawie wyobrażał sobie, jak jej oczy zabłysnął na widok kolejnego skarbu, jak – w przypływie niespotykanej u niej śmiałości – rzuci mu się na szyje i ucałuje, a zaraz wycofa się i przytuli do siebie podarunek.

         Rozejrzał się ze wzruszeniem, przypomniawszy sobie niezliczone zabawy i tajemnice, godziny spędzone w tym właśnie ogródku, starą skrzynkę pocztową i sanki, które musiał ciągnąć ku uciesze sióstr March. Znał doskonale przyjemny nieporządek panujący wokół domostwa. Gdzieś w okolicy ławeczki stał koszyk z włóczką zapomniany przez Beth albo Meg. Gdzie indziej znów leżała otwarta książka, a dalej jeszcze dwie – najpewniej należące do kochanej, roztrzepanej Jo.

         Teddy westchnął z uciechy. Przez cały czas nauki tęsknił do skąpanego w słońcu domku Marchów, małego, ciepłego światka, gdzie niemal co wieczór siostry razem z matką zbierają się przy kominku, by wyspowiadać się sobie z całego dnia. Pamiętał, jak do nich przychodził, by całe popołudnia przesiadywać razem z Jo na parnym, dusznym strychu wśród przeróżnych gratów.

         Na sznurze do bielizny wisiały jasne, bialutkie sukienki i koszule, odcinające się na tle wysokich, strzelistych drzew, dających błogosławiony cień w dzień tak ciepły jak ten. Jeden z kotów Beth bezskutecznie próbował dosięgnąć koronki sukienki Amy, wyciągał małe pazury, ale materiał raz po raz umykał, zawieszony zbyt wysoko.

         Nie ma na świecie drugiego tak wspaniale rodzinnego miejsca.

         Dom Marchów wzywał go i zapraszał do środka. Wiedział, że wypadałoby uścisnąć rękę staremu weteranowi wojennemu i ucałować kochaną, poczciwą panią domu, która dawniej była dla niego prawie drugą matką, ale na razie chciał spotkać kogoś innego. Na herbatę u najdroższych sąsiadów jeszcze przyjdzie czas.

         Minął dom z boku, obserwując malującą w ogrodzie Amy. Prawie jej nie poznał! Jakże się zmieniła odkąd wyjechał studiować. Gdzie się podział ten podlotek narzekający na swój za duży nos? Dałby sobie rękę uciąć, że czarująca kobieta w ogrodzie to zupełnie obca osoba.

         Jasne loki opadały jej na twarz i zasłaniały nieobecny uśmiech i niepoważnie zmarszczone brwi. Z takiej odległości nie widział, co powstaje na rozłożonej sztaludze, ale obraz kolorami przypominał letni pejzażyk. Odetchnął głęboko, a wśród zapachu kwitnących lip poczuł rozpuszczalniki i farby.

         Domyślał się, że Amy pewnie będzie go zamęczać pytaniami o wielki świat, o uniwersytet, o sztukę, o kompanów, znajomych studentów i profesorów. Nie miał nic przeciwko opowieściom, a jednak w tej chwili zależało mu na spotkaniu z panną, za którą tęsknił najbardziej.

         Pewnie zszedł zboczem ciągnącym się za domem Marchów, nie zważając, że błoto moczy mu buty i niszczy starannie wypastowaną skórę. Słońce prażyło przyjemnie, rozpraszając w powietrzy błogą atmosferę braku jakichkolwiek przymusów.

         Tak właśnie zapamiętał pobliskie pagórki i dolinki. Pewne rzeczy były po prostu stałe i nawet jeśli cały świat się obracał, ludzie umierali i rodzili się na nowo, one pozostawały niezmienne. Kochał okolice domu Marchów, które od tak wielu lat niosły ze sobą wolność i beztroskę. Zszedł z pagórka i wreszcie ją znalazł.

         Jo siedziała nad strumieniem, pochylona nad kartkami ubrudzonymi kawą i atramentem. Kałamarz ustawiła koło stóp i co chwila pochylała się, by zmoczyć pióro w ciemnej mazi. Jak zawsze, była przy tym tak nieuważna, że bose stopy i cała sukienka pokryły się drobniutkimi plamkami atramentu. Dłonie też miała ufarbowane, a na policzku widniała sina plama pozostawiona po nierozważnym otarciu twarzy dłonią.

         - Nagle, w przypływie... złości? Nie, nie złości. Furii! Tak, genialnie, genialnie. W przypływie furii hrabia rzucił się... – mruczała pod nosem, skrobiąc na kartkach kolejne litery. Nawet nie usłyszała, kiedy się zbliżył.

         - Jo!

         Uniosła głowę, wyrwana ze swojego świata, świata przestępców i dam, bandytów i prawych dobroczyńców, hrabianek i lordów, nieistniejących przyjaciół, ale równie drogich, jak ci rzeczywiści. Wydawała się trochę zdezorientowała, jakby nie rozumiała, kto przerywa jej podróż po świecie wymyślonych opowieści.

         - Teddy!

         Uśmiechnęła się szeroko, nie wierząc własnym oczom. Zanim zdążył coś odkrzyknąć, zerwała się z pieńka i rzuciła pędem przez strumień prosto w jego stronę. Rozchlapywała bosymi stopami wodę i prawie poślizgnęła się na wilgotnym kamieniu, ale nie zatrzymała się ani na chwilę.

         Ruszył jej na spotkanie, pragnąc, by wreszcie wpadła mu w ramiona.

         W chwili, gdy dzieliły ich zaledwie trzy metry, potknęła się po wystający korzeń i runęła jak długa na ziemię. Wybuchł serdecznym śmiechem, znosząc mordercze spojrzenie spod ciemnych loków, które wysunęły się spod siatki.

         - Żyjesz? – wykrztusił między jednym atakiem śmiechu i pomógł jej wstać.

         Mimo, że od chwili, gdy poznał ją na balu całkiem przypadkiem, minęły lata, Jo nadal pozostała tą samą dziewczyną. Pewnie nadal stawała za blisko pieca i przypalała suknie i wciąż niczego nie robiła porządnie, zbyt roztargniona, by pamiętać o rozwadze.

         - Och, Teddy, kiedy przyjechałeś? – spytała ciepło, przytulając się do najlepszego przyjaciela.

         Długie ręce zarzuciła mu na ramiona i wtuliła opaloną twarz w jego włosy. Jego kochana towarzyszka wcale się nie zmieniła i nawet jeśli – trochę wbrew własnej woli – zmieniła się z dzieciaka w prawdziwą kobietę, w głębi siebie wciąż była dziewczynką, która kazała tytułować siebie per Jo jakby była chłopakiem.

         - Mój kochany chłopcze! – oderwała się od niego.

         - Jestem tu zaledwie od godziny – westchnął, biorąc przyjaciółkę za rękę i prowadząc przez łąkę w stronę wysokiego, drewnianego płotu zbitego dawno temu przez pana March. Zaoferował jej swoje ramie, ale nie skorzystała. Ruszyła pierwsza, zostawiając go z głupio wystawioną ręką, wykrzywioną pod dziwnym nienaturalnym kątem. Wywrócił oczami i pognał za nią, zrównując się z nią w zaledwie kilka sekund.

         - Myślałam, że przyjedziesz dopiero wieczorem! – zagadnęła swobodnie.

         - Nie mogłem czekać tak długo – mrugnął do niej porozumiewawczo. – Dość czasu siedziałam na uniwersytecie.

         Jo obdarzyła go przekornym, trochę karcącym spojrzeniem. Wiedział, że dla niej wyjazd byłby ziszczeniem największych marzeń i pewnie niesamowicie zazdrościła mu wszystkich egzaminów, książek i godzin przesiedzianych wśród profesorów.

         - Twój dziadek jest pewnie niesamowicie dumny – westchnęła, zmieniając temat.

         - Wiadomo – Teddy wyszczerzył się zadziornie. – I jeszcze chce, żebym u niego pracował.

         - To źle? – Jo uniosła jedną brew.

         - Przecież doskonale wiesz – chłopiec wzruszył ramionami i oparł się tyłem o stary płot. – Amy rysuje ile wlezie i nikt jej słowa nie powie. Ba, wasza ciotka chce ją wziąć do Europy, żeby się uczyła! Ty sobie piszesz i każdy chce czytać twoje opowiadania. Tylko mnie nikt nie popiera... Ja jeden musze się wyrzec mojej muzyki.

         Jo popatrzyła na niego mądrymi, szarymi oczami i przekrzywiła głowę, rozmyślając nad czymś w milczącym skupieniu.

         - Więc rób, co mówi ci serce – odparła swobodnie. Spojrzał na nią i zamyślił się. Dziwne, że zrezygnowała z dziewczęcych warkoczy na rzecz eleganckich upięć i koczków. Teddy miał powody podejrzewać, że zrobiła to tylko ze względu na prośby i namowy Amy, która od lat próbowała uczynić z rozbrykanej siostry elegantkę. Widział, że pod suknią Jo rysowały się drobne, spiczaste piersi i po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że Jo jest, mimo wszystko, kobietą, nawet jeśli zachowywała się jak nieporadne źrebie. Ręce i nogi miała podejrzanie długie i chude, a ramiona trochę krzywę i śmiesznie wystające.

         Teddy smutno pokręcił głową.

         - Nie mogę, Jo. Nie mogę tak zawieść dziadka. Na razie... Na razie zrobię to, co będę musiał. Ale mam też własny plan na przyszłość.

         - Ach tak? – Jo nie kryła ciekawości. Wieki temu zbudowali swoje „zamki”, zamki, w których będą pianina, stajnie pełen arabów, obrazy i gigantyczne salony. Teddy pamiętał, jak obiecywali sobie wzajemnie, że za dziesięć lat wszyscy będą szczęśliwi i sławni: on planował grać w całej Europie, obrazy Amy miały wisieć w każdej galerii, Meg chciała być szanowaną panią domu i przykładną żoną, a Jo pragnęła zostać najsławniejszą pisarką świata. Westchnął. Nikomu się tak naprawdę nie udało i z żalem stwierdził, że chyba nigdy nie zdoła zostać muzykiem.

         - Laurie, słuchasz mnie w ogóle? – usłyszał koło ucha. – Jaki plan? Chcesz gdzieś pojechać?

         - Nie, kochana Jo – szepnął, zaciskając palce. Przyszedł czas. – Chyba postanowiłem wreszcie gdzieś zostać.

         Patrzył jak twarz Jo pokrywa się delikatnym rumieńcem. Przygryzła wargę i czekała, chociaż najpewniej wiedziała, co zaraz ma nastąpić. Była przecież kobietą najbystrzejszą z bystrych, musiała widzieć, jak na nią patrzył od balu, na którym się poznali, musiała odczytać skrywane uczucia z jego listów, musiała słyszeć, że wieczorami grał tylko dla niej.

         - Teddy... – uciekła gdzieś spojrzeniem, jakby kochać było rzeczą wstydliwą.

         - Jo, słodka, kochana Jo – powiedział stanowczo, biorąc jej poplamione atramentem dłonie i ściskając mocno. Gdy wreszcie odważyła się spojrzeć mu w twarz, zobaczył mieszankę wściekłości i obawy. – Wysłuchaj mnie, proszę. Zakochałem się w tobie od pierwszego wejrzenia.

         Jo wciągnęła ze świstem powietrze. Że też Teddy musiał być tak okropnie głupi! Że też musiał zepsuć wieloletnią przyjaźń jednym, idiotycznym zdaniem. Zadrżała. Teraz już nic nie będzie takie samo, wszystkie lata znajomości prysły zepsute przez jego – pożal się Boże – zauroczenie!

         - Teddy – jęknęła przez zaciśnięte zęby. – Nie proś mnie...! Nie wolno ci...!

         - Jo – westchnął ze śmiechem i nie pozwolił jej na ani jedno słowo więcej. Przywarł ustami do jej suchych, popękanych warg zanim zdążyła jeszcze cokolwiek powiedzieć. Kochał ją od zawsze, od tak dawna, że nawet nie pamiętał czasów, gdy nie było jej w jego życiu. Nieśmiało oddała pocałunek, przełykając gorzko własną dumę i niezależność.

         - Stop – syknęła, odsuwając twarz. Oderwała dłoń od jego ręki i spojrzała mu prosto w twarz: zarumieniona, czerwona z błyszczącymi oczami. Rzadko widywał ją tak wyprowadzoną z równowagi. – Nie możesz, nie pozwoliłam ci, nie chce... To nierozsądne! Niepoważne!

         - Nigdy nie byłem tak poważny, jak teraz, na Boga, Jo! Kocham cię. Kocham cię. Myślę o tobie. Tęsknię. Kocham cię, rozumiesz? – ręce mu drżały, gdy mówił tak szczerze, jak tylko pozwalały mu emocję.

         - Przecież my rozniesiemy dom... Oboje jesteśmy kłótliwy... – właściwie nie rozumiał, czemu Jo szukała takich bzdurnych argumentów. Uśmiechnął się lekko.

         - Ja nie. Chyba, że mnie sprowokujesz.

         - I uparci! Szczególnie ty! – Jo pokręciła energicznie głową. Jednocześnie złapała się za głową, jakby szukała rozpaczliwie sensu i logicznego wytłumaczenia. Ileż razy pisała o kochankach, którym los wreszcie zesłał szczęśliwe zakończenie! Tylko, że teraz ona sama była damą, ale nie potrafiła się cieszyć. Im dłużej patrzyła na Teddy’iego, tym większe ogarniało ją przerażenie.

         - Jo, będę ci ustępował we wszystkim. Obiecuję. Dam ci wszystko, co tylko zechcesz.

         - Nawet nie potrafisz się oświadczyć bez kłótni! – jęknęła.

         Teddy nie mógł powstrzymać chichotu.

         - Jo, dam ci wszystko, co zechcesz. Dom. Rodzinę. Szczęście. Kocham cię, Josephine March – szepnął świadomie używając jej pełnego nazwiska. Uciekła gdzieś wzrokiem, nie wiedząc, gdzie podziać oczy ze wstydu. – Nie będziesz musiała pisać – zanim zdążył ugryźć się w język, Jo już zgromiła go spojrzeniem. Póki co jedynie się pogrążał.

         - Ale Teddy, ja nie wiem, nie potrafię...

         Jo nagle była śmiesznie miękka. Delikatna, uległa i przestraszona, jak nigdy. Teddy uśmiechnął się, pochylił i ucałował drżące wargi Jo ponownie. Tym razem mniej gwałtownie i płomiennie, powoli, cierpliwie i ostrożnie, jakby miała zaraz uciec.

         - Spróbujemy, dobrze? Razem, tak, jak zawsze.

         - Razem – przytaknęła, pozwalając by odgarnął jej lok z czoła. – Razem, Teddy.  

Nie wiem, czy kiedykolwiek
zawiodłam się bardziej niż przy
oglądaniu tego fragmentu
Małych Kobietek.
Oni są dla siebie
stworzeni!

KONIEC

Więc tak... Nie czytałam Dobrych Żon, nad czym bardzo ubolewam, ale ta książka jest chyba nieosiągalna, nigdzie jej nie ma (poważnie!). Historia pisana jest jedynie na podstawie pierwszej części, a więc Małe  Kobietki, i dwóch filmów (starszy jest fajniejszy). Nienawidzę Amy, nienawidzę Amy, nienawidzę Amy. Już nawet nie chodzi o to, żeby Laurie faktycznie był z Jo, bo Profesora też lubię, ale żeby nie był z nią. Nienawidzę Amy. Takie bardziej słodkie i mniej prawdopodobne zakończenie rozmowy Jo i Lauriego.... Nie wyszło do końca tak, jak chciałam, w mojej głowie było lepiej...

Małe kobietki / Spotkanie na balu  / Oświadczyny