Serca Lód cz.3: Jack Mróz i księżniczka Elsa (Strażnicy Marzeń/Kraina Lodu)

            Elsa cofnęła się dwa kroki, zasłaniając zamarzniętymi palcami usta. Wpatrywała się w srebrnowłosego czarodzieja, gorączkowo próbując wymyślić, co robić: uciekać, krzyczeć czy się tłumaczyć. Wszyscy najbliżsi wiedzieli, że potrafi bawić się lodem, ale ktoś obcy mógł uznać ją za wariatkę albo wiedźmę. Zagryzła mocno wargi.

            - To pobawimy się? – bąknęła Ania. Patrzyła to na czarodzieja, to na siostrę, czując jak atmosfera gęstnieje. Powoli ogarniała ją panika. Było coś onieśmielającego w przestraszonej twarzy Elsy i zdumieniu chłopca. – Bawimy się? Tak czy nie?

            - Anka, nie teraz – Elsa wyprostowała się dumnie. – Przepraszam za ten incydent – powiedziała z największym spokojem, na jaki było ją stać.

            - Incydent? – szepnął czarodziej.

            - Ona ma na myśli czary – wyjaśniła uprzejmie Anna.

            - Myślę, że powinien pan już iść.

            Czarodziej nagle odzyskał rezon. Poderwał się na równe nogi, jakby pchał go wiatr i zakręcił swoją oszronioną laską.

            - Bo co?

            - Bo zawołam straże.

            - Sama sobie nie poradzisz?

            Elsa zacisnęła pięści. Obcy śmiał wyzywać ją na pojedynek!

            - Znikaj stąd, Anka! – syknęła przez zęby. Siostra poznała ten ton: Elsa używała go rzadko, tylko wtedy, gdy coś naprawdę ją rozwścieczyło: kiedy zabrała jej ulubioną lalkę albo rozlała sok marchewkowy na nowe koronki do sukienki. Schowała się na fontanną.

            Elsa machnęła ręką. Nauczy już tego wandala manier! Nic ją nie obchodziła opinia wiedźmy, przeklętej albo wariatki – niech mówią, co chcą. Z ziemi wyrosły olbrzymie sople, które każdego by unieruchomiły, ale tamten był szybszy – poderwał się do lotu, machnął laską i… Elsa poczuła, że z nieba sypią płatki zimnego śniegu.

            Prawie opadła na kolana.

            - Czary! – szepnęła Anka, wybiegając zza fontanny. – Takie jak twoje! Czary!

            Zakręciła się dookoła, klaskając w ręce i śmiejąc się głośno. Wystawiła język i czekała, aż jakiś płatek spadnie prosto na nią.

            - Jak…? – Elsa zbliżyła się do niego i przyjrzała się badawczo.

            - A jak ty? – spytał, kucając przed dziewczynką.

            - Tak po prostu – bąknęła nieśmiało. – Nie wiedziałam, że ktoś jeszcze potrafi…

            - Czarować? – podsunął czarodziej. – To niezła frajda, co?

            Elsa rozpromieniła się i wyrzuciła ramiona w górę. Zanim chłopak zdołał się zorientować, na jego głowę runęła zaspa śniegu. Ryknął śmiechem, wygrzebując się z białej góry.

            - Ty łobuziaro! To ja jestem tutaj od robienia żartów!

            - Teraz masz konkurencję! – prychnęła i wzniosła wysoko królewską główkę.

            - Zróbmy bitwę! – Anka podskoczyła, podbiegła do nich i złapała za rękę najpierw siostrę, a potem czarodzieja. – Na śnieżki!

            Elsa uśmiechnęła się ślicznie.

            - Jestem księżniczka Elsa z Arendelle, a to moja młodsza siostra – dygnęła tak, jak uczyła ją mama.

            Czarodziej zgiął kolano, jak przystało przed członkiem rodziny królewskiej.

            - Jestem Jack Mróz – uśmiechnął się szeroko.

            Jack padł bez sił na dziedziniec i wyciągnął się w słońcu. Obok niego runęła Elsa, zwijając się ze śmiechu. Oboje byli zgrzani, czerwoni i cali w białym puchu. Nagle, z wielkim piskiem, skoczyła na niego Anka, turlając się i chichocząc.

            Jack nigdy wcześniej nie miał takiej frajdy z czarowania. Po raz pierwszy spotkał kogoś podobnego, kogoś, kto dzielił jego dar. Nie miał pojęcia, skąd małolata miała swoje zdolności, czy została obdarzona przez Księżyc czy może taka się urodziła, ale wiedział na pewno: znalazł bratnią duszę.

            - Ania! Elsa! – po dziedzińcu poniósł się krzyk młodej kobiety. Jack rozejrzał się niespokojnie.

            - To mama! – Anka zsunęła się z jego brzucha. – Przyjdziesz jutro się pobawić? – spytała, wbijając w niego proszące spojrzenie wielkich, słodkich oczu. – Z tobą jest dużo weselej!

            - Mi też jest z wami weselej! – zaśmiał się Jack, złapał dziewczynkę i podrzucił do góry, jakby nic nie ważyła.

            - To ja idę! Powiem mamie, że zaraz przyjdziesz – krzyknęła rezolutnie i pognała wprost na szeroką werandę boczną.

            Elsa podniosła się, otrzepała sukienkę i spojrzała nieśmiało na Jacka.

            - Kim jesteś, Jacku Mrozie?

            - Mówiłem już, że czarodziejem – wzruszył ramionami, ale oczy mu się śmiały.

            Dziewczynka utkwiła oczy w czubkach niebieskich pantofelków.

            - Myślałam, że tylko ja… że jestem jedyną taką. Że tylko ja jedna jestem inna.

            - Człowiek czuje się trochę samotny, co? – Jack westchnął cicho. Przez całe stulecia zdążył się przyzwyczaić do smutnego uczucia, że jest inny od wszystkich, niepasujący element, w który nikt nie wierzy i którego nikt nie dostrzega. – Ale teraz nie będziesz sama! Nauczę cię wszystkiego, co umiem! Będziemy się razem bawić!

            - Jak przyjaciele? – szepnęła z nadzieją Elsa.

            - Jak najlepsi!

            Elsa przytuliła się mocno do jego nóg, sięgała mu ledwie do bioder. Pochylił się i wziął ją na ręce.

            - Dzisiaj w nocy pójdę do moich przyjaciół, ale jutro wrócę.

            - Pokażę ci, jakiego bałwana potrafię zrobić.

            - Nie mogę się doczekać – Jack wybuchnął śmiechem.

            Elsa zeskoczyła z jego ramion i ukłoniła się, jakby nagle przypomniała sobie, że jest księżniczką, pomachała i odbiegła w podskokach.

            Jack patrzył za nią przez chwilę, a potem odwrócił się i pozwolił, by wiatr go porwał i wyrzucił wprost w niebo. Beztrosko pofrunął ponad miastem, wymachując laską.

            Bez trudu odnalazł polanę na środku zielonego, wiosennego lata. Opadł spokojnie na ziemię, płosząc dwie jaskółki i bez wahania wbiegł w tajemnicy portal, który zaledwie dwanaście godzin wcześniej przeniósł go do cudownej krainy.

            Zakręciło mu się w głowie, przekoziołkował bezwładnie i runął ciężko na lodowaty, przemarznięty chodnik miasta. Jack jęknął głucho; poprzednim razem lądowania była przyjemniejsze.

            - Jack?! – usłyszał zdumiony głos Zębowej Wróżki.

            Podniósł ciężką głowę i ujrzał starych przyjaciół: Zająca Wielkanocnego i Zębuszka.

            - Jeszcze tu jesteście? – uśmiechnął się szeroko. – Ooo, to takie słodkie, że się martwicie i na mnie czekacie! Ale ty, Zając, nie masz roboty w Wielkanoc? Masz czas sterczeć tu cały dzień aż wrócę?

            Zębuszka podfrunęła do niego i przyłożyła mu tęczową dłoń do czoła.

            - Jack, nie było cię jakieś pół minuty – szepnęła cicho. – Jesteś pewien, że wszystko z tobą dobrze?

  
         
*
Trzymajcie za mnie kciuki, błagam. Jeden dzień za mną, zostały przyrodnicze, matma i angielski....