Światło 10: Królowa Ursa odchodzi (Avatar: Legenda Aanga)

            Tamtej nocy w ogóle nie spałam. Włóczyłam się po Pałacu i rozpaczliwie szukałam rozwiązania, ale nie miałam pojęcia, u kogo szukać pomocy. Azula by mnie wykpiła, gdybym do niej poszła. Wciąż słyszałam jej okrutne słowa Tata go zabije. Nie potrafiłam odgadnąć, czy naprawdę się nie przejęła, czy nie uwierzyła w prawdziwość słów Władcy Ognia. Hama, gdybym poprosiła ją o radę, powiedziałaby mi, że bardzo dobrze, że szczeniak zdechnie. Jeden dziedzic mniej to większa szansa na wybicie szkodników i zakończenie wojny. Czasem myślałam, że ona też bywa okrutna. A Królowa Ursa? Jak miałabym oczerniać jej męża? Nie śmiałabym. Zostałam sama z najstraszniejszą tajemnicą, jaką kiedykolwiek usłyszałam.

            Schowałam się w swojej komnacie i zastanawiałam się, czy nie zakraść się do Zuka i  nie zmusić go, żeby ze mną uciekł. Chociaż pomysł był szalony, wtedy wydawał mi się całkiem możliwy do zrealizowania. Nawet nie wiedziałam, jak miałabym wyjaśnić Zuko, że własny ojciec chce… chce go… Przełknęłam głośno ślinę. Robiło mi się niedobrze na samą myśl. Ale moglibyśmy uciec. Moglibyśmy!

            Wkradlibyśmy się na statek i popłynęli do domu. Do prawdziwego domu. Na Biegun Północy. Wytarłam wilgotne oczy. Już sama nie wiedziałam, ile minęło odkąd opuściłam dom. Zuko zawsze powtarzał, że kiedyś mnie tam zabierze – a może nasze Kiedyś właśnie nadeszło? Marzyłam o powrocie od tak dawna. Upłynęło zbyt wiele czasu od mojego porwania, z trudem przypominałam sobie, jak wyglądało nasze małe igloo. Zapominałam.

            Powrót do domu byłby dla mnie spełnieniem marzeń, a dla Zuka – ocaleniem. Dalibyśmy sobie radę. Mogłam sobie wyobrazić, jak Zuko zaprzyjaźnia się z Sokką; jak mama cieszy się, że wróciłam do domu; jak we trójkę idziemy łapać pingwiny.

            Musiało się udać!

            Nagle drzwi do mojej komnaty skrzypnęły i do środka wsunęła się postać w czerwonym, długim płaszczu. Prawie krzyknęłam z przerażenia, gdy obcy ściągnął kaptur i ukazał twarz – znajomą, piękną twarz Królowej Ursy.

            - Cicho, Kataro! – szepnęła, widząc, że otwieram usta.

            W jej smutnych, ciężkich oczach kryła się wielka rozpacz i ponure przygnębienie. Zrozumiałam, że już wiedziała. Uklęknęła przede mną i spojrzała mi głęboko w oczy.

            - Kataro, widzimy się po raz ostatni. Dzisiejszej nocy muszę odejść - powiedziała cicho.

            - Co?! – oburzyłam się. – Nie, Królowo! Nie, nie, nie kiedy Zuko… Bo Azulon… Ból po stracie pierworodnego… I Ozai – jąkałam się, nie mogąc znaleźć odpowiednich słów.

            - Wiem – Królowa Ursa spuściła oczy. – Ochroniłam mojego syna.

            - Jak?

            Pokręciła głową, jakby nie była w stanie wydusić ani słowa więcej.

            - Zrobiłam wszystko, żeby go ochronić!

            - To znaczy co? Królowo!

            - Kataro, musisz mnie bardzo uważnie posłuchać. Tylko tobie jednej mogę tutaj zaufać. Nie jesteś już dzieckiem, które zabrałam z tego obskurnego więzienia. Jesteś mądrą, piękną i silną dziewczyną. Obiecałam ci, że wrócisz do domu, ale nie będę mogła dotrzymać tej obietnicy.

            Moje Kiedyś nigdy nie nastąpi.

            - Ale i tak proszę cię, chociaż nie powinnam, żebyś ochroniła mojego syna. Zostań tutaj, tak długo, jak będziesz mogła – wyszeptała ze łzami w oczach. – Zostań i nie dopuść, żeby…

            - Obiecuję, Królowo, obiecuję! – przysięgłam, zanim Ursa całkiem się rozpłakała.

            - Muszę zostawić go samego. Mojego ukochanego syna.

            - Dlaczego? – spytała cicho.

            - Zrobiłam coś strasznego, Kataro, czego być może teraz nie zrozumiesz. To była cena za życie mojego syna. Kiedyś dowiesz się, że na tym świecie jedno życie kosztuje inne życie.

            Zamknęła oczy i oddychała głęboko.

            - Pożegnałam się już z Zuko, ale nie mogę mu powiedzieć… Nie zrozumiałby, że muszę go porzucić. I miałby rację! Bo jaka matka porzuca swoje dziecko! – wyjęczała z ogromnym bólem.

            Pociągnęła nosem i potrząsnęła ramionami.

            - Czy mogę ci powierzyć swojego syna, Kataro?

            Skinęłam głową, w obawie, że głos mnie zdradzi; zadrży i nie zdołam wykrztusić słowa. Królowa Ursa podniosła się z kolan, otrzepała pelerynę i zarzuciła kaptur na głowę. Uśmiechnęła się do mnie po raz ostatni i powiedziała:

            - Już nigdy więcej się nie spotkamy, Kataro. Nie mów nikomu o tej rozmowie.

            - Nie powiem – rzuciłam w ciemność, gdy zniknęła za drzwiami.

            Wpatrywałam się w drzwi, za którymi zniknęła i nie mogłam zrozumieć, czemu odeszła. Moja pierwsza przyjaciółka i największa sojuszniczka z Narodu Ognia. Czułam się opuszczona i przestraszona; wciąż nie wiedziałam, co będzie ze mną i z Zuko.

            O świecie usłyszałam krzyki na korytarzach.

            - Mamo! Mamo…?! – nawoływał Zuko. Nie odważyłam się wyjść i z nim porozmawiać, ale słyszałam, że spotkał się z Azulą. – Gdzie mama? – dopytywał.

            Rozległ się przykry śmiech Azuli.

            - Nikt nie wie. Ale wczoraj umarł nasz dziadek – powiedziała bez krztyny emocji. Zastanawiałam się, czy cokolwiek może ją ruszyć.

            - To nie jest śmieszne! Ty… Ty jesteś chora! I oddaj mi mój sztylet!

            Słyszałam stłumione odgłosy szarpaniny, ciche przekleństwo Zuko i śmiech Azuli.

            - A kto mnie zmusi? – zachichotała. – Może mama? Jej już nie ma, Zuko.

            - Kłamiesz! – ryknął, a potem rozległy się szybkie kroki. Uciekł.