Światło 08: List z frontu (Avatar: Legenda Aanga)

            Spędziliśmy na wyspie cudowne dziesięć dni. Dookoła niej rozciągał się ocean tak daleki i szeroki, że przypominał mi rodzinne wody. Potrafiłam spędzić na pływaniu cały dzień, zapuszczałam się tak daleko, że znikałam Królowej Ursie z oczu.

            Czasem, gdy byłam tak daleko, że brzeg stawał się cieniutką linią daleko na horyzoncie, zaczynałam się zastanawiać, co by się stało, gdybym popłynęła dalej. Przecież za każdym oceanem jest drugi brzeg, kolejny ląd, może za tym byłaby… moja ziemia? Zatrzymywałam się, przebierając nogami pod wodą i patrzyłam na bezmiar wód. Woda to mój największy przyjaciel, przecież by mnie nie zdradziła: nie pochłonęłaby mnie ani nie wciągnęła z silne wiry.

            I gdy już miałam wyruszyć w samobójczą podróż do domu, przypominałam sobie mapy, które pokazywał mi Zuko.

            Nasza wyspa, to znaczy Żarząca Wyspa, była przecież wielka – potrzeba by dwóch dni, żeby obejść ją dookoła. Na mapie stanowiła malutki punkcik, który Zuko musiał pokazywać mi dwa razy, żebym w ogóle go zauważyła. A odległość dzieląca mnie od domu, nawet na mapie wydawała się przytłaczająca. Jak mogłam myśleć, że dam radę się tam dostać tylko siłą własnych mięśni?

            Zrezygnowana, zmęczona i pełna zwątpienia wracałam na brzeg i zaszywałam się w swoim pokoju. Królowa Ursa wciąż mi mówiła, że czas leczy rany i że kolejny dzień jest zawsze łagodniejszy. Przestałam jej wierzyć, bo chociaż układało mi się w Narodzie Ognia, to tęsknota za mamą, tatą i Sokką z dnia na dzień była gorsza, zimniejsza. Miałam w sercu sopel, który nie rozpuści się aż do ponownego spotkania.

            Tamtego wieczora, Królowa Ursa zabrała nas do Teatru z Żarzącej Wyspy.

            - Tylko niech nie śpiewają – jęczał Zuko. – Porzygam się jak ta żółta smoczyca znowu będzie miała solowy występ.

            - Zuko! – upomniała go ze śmiechem Królowa Ursa, gdy zajmowaliśmy miejsca w pierwszych rzędach, po czym pochyliła się nade mną: - W zeszłym roku byliśmy na musicalu, Zuko prawie zasnął.

            - Bo takie zawodzenie jest dla bab – uciął Zuko, a my wybuchnęłyśmy śmiechem.

            Nie przyznałam się głośno, że to moja pierwsza wizyta  w teatrze kiedykolwiek. Azula zwyzywałaby mnie od wieśniaczek, Zuko nie mógłby się nadziwić, a Królowa Ursa tłumaczyłaby mi najdrobniejszy szczegół – w dobrej woli, ale i tak czułabym się zawstydzona. Chłonęłam każdy element, a w połowie przedstawienia – nota bene, strasznie nijakiego – zapragnęłam nawet zostać aktorką.

            Sztuka opowiadała o samotnym chłopcu, który odrzucony przez kobietę, postanawia wyruszyć do Świata Duchów i tam odnaleźć ukojenie. Dekoracje były fantastyczne; rośliny wydawały się piękniejsze, dziwniejsze od tych z naszego świata. Prawie pisnęłam, gdy zza szerokiego kartonowego drzewa wyskoczył demon w siwym prześcieradle. Kiedy główny bohater z nim walczył, Zuko też podskakiwał na krześle i wymachiwał wymyślonym mieczem tuż nad głową mężczyzny z następnego rzędu. Azula go zbeształa, żeby nie zachowywał się jak gówniarz.

            Wciąż jeszcze śmiałam się z zakończenia, gdy doszliśmy do domu Lo i Li. Czekały na nas w drzwiach w długich, śliskich szlafrokach, ze zwieszonymi ramionami. Królowa Ursa przyspieszyła, gdy tylko je ujrzała.

            - Co się wydarzyło?

            Lo – albo Li – bez słowa podała jej  biały pergamin z czerwoną pieczęcią Narodu Ognia. Królowa Ursa nawet się na nas nie obejrzała, tylko prędko ruszyła do środka, jeszcze w biegu otwierając list.

            Wszyscy troje popatrzyliśmy po sobie, a potem pobiegliśmy za nią. Instynktownie czuliśmy, że stało się coś bardzo, bardzo niedobrego.

            Taka atmosfera panowała w domu rzadko; tylko wtedy, gdy tacie nie udało na polowaniu i zapowiadał się ciężki czas, gdy Sokka za długo włóczył się z kolegami poza wioską, gdy byłam chora, gdy działo się coś strasznego. Niespokojnie popatrzyłam na Królową Ursę.

            - Lu Ten… - wykrztusiła, opadając ciężko na fotel. – Lu Ten zabity!

            Zuko zaczerpnął gwałtownie powietrza, jakby się zakrztusił. Nieśmiało zbliżył się do matki i wyjął jej list z ręki; czytał, mimo, że dłonie mu drżały, a litery skakały przed oczami. Azula stała z tyłu. Gdy otrząsnęła się już z zaskoczenia, wiadomość przyjęła z niesłychanym spokojem. Popatrzyła najpierw na matkę, potem na list z lodowatą obojętnością.

            Nie wiedziałam, kim jest Lu Ten, ale chorobliwa bladość i pot przerażenia na twarzy Królowej sprawiły, że mnie też ogarnęło przygnębienie. Wycofałam się nieśmiało; Lu Ten nie był moim krewnym, a jego śmierć nie była moją tragedią – nie miałam prawa przeszkadzać Królowej Ursie i jej rodzinie w takiej chwili.

            - Mamo… - Zuko przylgnął do jej ramienia. – To straszne…

            - To zmienia kolejkę do tronu – powiedziała nagle Azula. Twarz Królowej Ursy ściągnęła się w koszmarnym wyrazie gniewu.

            - Jak możesz tak mówić!

            - Teraz tata jest drugi – zauważyła bardzo praktycznym tonem. Jej logika w obliczu śmierci wydawała się nieludzka. Królowa Ursa bezsilnie uniosła dłonie i znów pochyliła się nad listem. Nie czytała głośno; poruszała tylko pobielałymi wargami, jakby nie mogła uwierzyć w straszną prawdę.

            - I co się gapisz? – prychnęła Azula. Przepchnęła się obok mnie i stanęła obok Zuka, dołączając do lektury z czystej ciekawości. Wyszłam na chłodne powietrze, wdychając zapach słonej bryzy.

            Kimkolwiek był Lu Ten, zostawił tutaj swoją rodzinę. Nie miałam pojęcia, jak wyglądał – był młodym chłopcem, a może poważnym generałem? Zostawił tutaj dziecko, żonę, a może nie miał nikogo, bo nie zdążył naprawdę pożyć i założyć rodziny? Kim był dla Królowej Ursy i co go łączyło z rodziną królewską?

            Żadnej z tych rzeczy nie mogłam wiedzieć, ale jednego byłam pewna – jego śmierć nie była cicha ani spokojna, ani zasłużona. Była wynikiem wojny.

            Wojny, na którą wybierał się mój tatuś.

            Nie miałam pojęcia, co się dzieje w osadzie – czy mama jest zdrowa, czy Sokka nadal tak łobuzuje, czy tata i inni mężczyźni wypłynęli na wojnę, tak, jak zapowiadali od wielu miesięcy. Ale pojęłam, że dopóki ten okrutny konflikt trwa, im też grozi nagła śmierć, taka, jaka spotkała Lu Tena.

            A ja nawet nie dostanę ostatniego listu. 

___________________________

Gorąco! 

Jak mijają wakacje? Moje są świetne; załatwiłam już sprawy z liceum, dowiozłam wszystkie dokumenty, teraz mam spokój - byłam parę razy na zakupach z dziewczynami, chodziłam po Lublinie czytając poezję (polecam sprawdzić - Spacer z Czechowiczem!), były wycieczki rowerowe, sprzątanie pokoju, a dziś wyżywałam się kulinarnie, próbując zrobić makaron ze szpinakiem... Nie wyszło, bardzo nie wyszło.