Nic do stracenia 5: Polowanie na smoki (Jak wytresować smoka/Jak wytresować smoka 2)

            Czkawka próbował rzucić się na wodza i go powstrzymać, ale zanim zdołał cokolwiek zrobić, rośli Wikingowie zastąpili mu drogę i nie pozwolili przejść. Astrid szarpnęła go za rękę i odciągnęła.

            - Nie do wiary, że zaraz na początku podpadłeś Stoikowi!

            Czkawka wzruszył ramionami, oburzony i skołowany. Jak to polować na smoki?

            Ledwo pamiętał resztę dnia; Astrid chyba pokazała mu wioskę i kilka razy przezwała, gdy jej nie słuchał. Myślami był już gdzie indziej – przytulna wioska Berk wydała mu się nagle rzeźnią. Nie umiał sobie wyobrazić ubijania smoka – na myśl, że ci ludzie mordowali tylko ze strachu, robiło mu się słabo. Astrid pokazała mu kuźnię Pyskacza, a on nawet nie zwrócił na nią uwago. Musiał jak najszybciej porozmawiać z matką.

            - Muszę iść! – zawołał, wybiegając z kuchni.

            - Niby gdzie? – spytała Astrid cierpkim tonem. Czkawka zauważył, że na wszystkich była cięta – a na obcych szczególnie.

            - Ja… - zająknął się, rozpaczliwie próbując wymyślić byle jakie kłamstwo. – Rozbiłem obóz! W lesie!

            - W lesie?

            - Jakąś mile od tamtej polany, gdzie się spotkaliśmy – skłamał. – Ognisko zostawiłem i w ogóle, wiesz, może jakieś dzikie zwierzę czy coś pożre mój prowiant, no, niby już nie podróżuje, nie będę potrzebował prowiantu, bo przecież będę tu, u was, ale wiesz, prowiant to jednak prowiant, może się przydać od czasu do czasu!

            - Prowiant? – powtórzyła chłodno Astrid.

            - No, muszę koniecznie lecieć. Żaden, absolutnie żaden!, doświadczony podróżnik nie zostawia obozu bez opieki!

            - A ty oczywiście jesteś doświadczonym podróżnikiem? – zakpiła Astrid.

            - Będę jutro o świecie! – krzyknął jeszcze Czkawka, pędząc przez świerkowy las.

            Biegł tak szybko, że brakowało mu tchu. Przeskoczył nad leśnym strumieniem i o mało nie wpadł w kłujące osty. Pamiętał drogę; minął znajomą polanę, przemknął między drzewami i… odetchnął z ulgą, widząc, że jego stary przyjaciel wciąż drzemie w cieniu drzew.

            Przez cały szaleńczy bieg wyobrażał sobie włócznie powbijane w łuskowate cielsko, pysk spętany sznurem, połamane skrzydła… Wzdrygnął się na samą myśl

            - Cześć, staruszku – jęknął słabo, a smok dmuchnął mu ciepłym dymem w twarz.

            Czkawka opadł ciężko na ziemię, wyciągnął się i przetarł dłońmi twarz! Polowanie na smoki! W głowie się nie mieści!

            Matka przestrzegała go, że wikingowie nie zawsze rozumieją surowe piękno smoków i że często boją się nieznanego, ale nie spodziewał się, że ktokolwiek śmiałby tknąć smoka..

            Podrapał towarzysza po chropowatej skórze.

            Nie mógł pozwolić, by taka sytuacja dalej trwało – poczuł się odpowiedzialny za wszystkie smoki i za ludzką głupotę. Jutro będzie musiał porozmawiać z wodzem Berk – nieważne, jak wielkim był gburem. Musiał go przekonać, że to agresja budzi agresje. Był rozpalony do działania – jego mama nazywała to marzeniem o zbawieniu świata.

            Tak zależało mu na jak najszybszym powrocie do domu, że przez cały lot niecierpliwie się kręcił i wypatrywał znajomej, oblodzonej wyspy. Zeskoczył z grzbietu smoka i popędził w stronę groty, która służyła im za dom. Jego matka uporała się z wilgocią i grzybem, wydzieliła nawet kilka pomieszczeń, sama wyciosała meble; z nędznej jaskini wyczarowała całkiem udane mieszkanie.

            - Mamo…? – zawołał Czkawka.

            Valka wychyliła się zza skórzanej zasłony, cała ukurzona i zdyszana. Czkawka mógł się założyć, że pracowała w ogrodzie.

            - Gdzieś ty się podziewał? Małe gronkiele spaliły mi siedem grządek!

            Czkawka czasem miał wrażenie, że żyje w wielkim smoczym gospodarstwie.

            - Latałem – odparł wymijająco Czkawka.

            - Gdzie? Tak długo? – matka mechanicznie zadawała pytała, jedną ręką trzymając metalowy kubek z miętą, a drugą przerzucając ścierki w starym kufrze.

            - Straciłem poczucie czasu, przecież wiesz, jak to jest… wiatr we włosach, ta bezgraniczna wolność, takie to wciągające i nie sposób…

            - Coś gadasz od rzeczy, Czkawka.

            - Mamuś, bo.. przelatywałem nad taką wyspą…

            Czkawka mógłby przysiądź, że mama momentalnie zbladła.

            - Jaką wyspą?

            - Wiesz, wyspa, jak wyspa. No, drzewa, ptaszki, mieli mnóstwo owiec. Setki, nie tysiące! Owcza wyspa, prawie, co nie? I całkiem miła wioseczka, parę chat, no, bardzo przyjemnie, mówię ci!

            - Doprawdy?

            - Może byśmy ich odwiedzili? – zaryzykował. Nie zamierzał mówić jej, że sam już odwiedził wioskę. Chciał najpierw wydać, jak zareaguje.- Pokazali im smoki?

            - Co? – Valka spojrzała na niego zdumiona. – Czkawka…!

            - Wciąż się tu chowamy!

            - Ja się przed nikim nie chowam! Nie masz pojęcia, o czym mówisz! Próbuję chronić ciebie… ciebie i smoki!

            - O, nie wiedziałem, że ziejące ogniem olbrzymy potrzebują ochrony! – wypalił ze złością Czkawka. Nawet go nie wysłuchała!

            - Nie zdajesz sobie sprawy, do czego zdolny jest człowiek!

            - Bo ludzie się boją! – Czkawka wyrzucił ramiona w górę i klasnął w ręce. – Mamo, ale gdyby zobaczyli, gdybyś im pokazała… zrozumieliby!

            - Nie zrozumieliby – upierała się Valka. – Uwierz, wiem to.

            Czkawka spojrzał na nią z wyrzutem; zobaczył tylko twarde, nieustępliwe spojrzenie. Zacisnął mocno zęby, odwrócił się i wyszedł bez słowa. Dobrze, że nie przyznał się do swojej wycieczki. Skoro mama robiła awanturę o byle co, to urwałaby mu głowę za spotkanie z wikingami.

            Ale trudno! Z jej pomocą, czy bez, Czkawka i tak zamierzał jutro wrócić do Berk. Z samego rana zostawi mamie skruszony list z przeprosinami i informacją, że musi polatać, by ochłonąć i poleci na spotkanie z Astrid. Zapowiadało się, że naprawdę zostanie kowalem. 
___________________________________
Wyszło krótko, z czego jestem średnio zadowolona, a w następnym rozdziale, jak Czkawka poradzi sobie w Berk :) A już niedługo pojawi się najfajniejsza postać z filmów - Szczerbatek <3
Pozdrawiam!