Serca Lód cz.4: W kątach czai się Mrok (Strażnicy Marzeń/Kraina Lodu)

            - Jakie pół minuty? - Jack zerwał się na równe nogi, strzepnął jej dłoń i niespokojnie zakręcił się wokół własnej osi. – Latałem tak prawie cały dzień, nie żadne pół minuty!

            - Gdzieś ty w ogóle był?! – tupnął Zając Wielkanocny. – Jeśli to kolejna kretyńska sztuczka, to…

            - To nie jest żadna sztuczka! – oburzył się Jack. – Przysięgam! Byłem tam!

            - Ale gdzie? – dopytywała się zatroskana Wróżka Zębuszka z niepokojem fruwając dookoła Jacka. Próbowała wyciągnąć cienkie ramionka, by go uspokoić, ale odsunął się rozgniewany.

            - Tam jest zupełnie inaczej!! To rzeczywiście przejście, nie macie pojęcia! Księżyc nam to pokazał, jestem pewien – Jack gorączkowo szukał słów. – Księżyc mi to pokazał – powiedział wreszcie z mocą.

            - Niby dlaczego tobie? – Zając podejrzliwie poruszył długimi wąsami.

            - Tam wszyscy mnie widzą! – wyszeptał.

            - Może po prostu wierzą w Dziadka Mroza? – Zając wzruszył ramionami.

            Wróżka Zębuszka potrząsnęła tęczowym łebkiem i wylądowała na szczycie laski Jacka z bardzo poważną miną.

            - Jack, rozumiemy, jakie to dla ciebie ważne, żeby czuć wiarę dzieci. I bardzo się cieszymy, że  tam wszyscy, nawet dorośli, tak?, cię widzieli.

            - Nie o to chodzi! Ja tam po prostu byłem! Nie jako bajka dla dzieci, ale jako normalny człowiek. I spotkałem kogoś takiego jak ja.

            - Co to niby znaczy? – fuknął Zając.

            Jack uśmiechnął się na wspomnienie dziewczynki z niesamowitą mocą. Była wyjątkowa; tego był absolutnie pewien. Tak mądrego i bystrego dziecka nie spotkał nigdy wcześniej.

            - Elsa potrafi czarować. Tak jak ja.

            Z zadowoleniem obserwował zaskoczenie na twarzach przyjaciół. Wróżka przymknęła oczy i spojrzała z zamyśleniem w tarczę księżyca.

            - Może Księżyc wysłał cię tam specjalnie dla niej?

*

            Księżniczka Elsa czekała na swojego Czarodzieja następnego dnia i jeszcze następnego. Codziennie siadała na dziedzińcu, tuż przy fontannie i wypatrywała. Początkowo towarzyszyła jej Anna, ale mniejsza szybko się znudziła; Czarodziej pojawił się i przepadł, jak przypadkowy gość.

            Ale Elsa zbyt go pokochała, by tak po prostu zapomnieć. Czasem w snach wyobrażała sobie, że coś ją przerasta i że cała zamarza; zawsze wtedy budziła się spocona i przestraszona. Była pewna, że Czarodziej mógłby ją uspokoić, pocieszyć, zrozumieć bardziej niż ktokolwiek inny! Byli tacy sami. Przysięgał, że będą się razem bawić i że nauczy jej wszystkiego, co sam umiał. Po kilku smutnych dniach Elsa się poddała.

            Czarodziej ją porzucił. Odleciał daleko ze swoją sękatą laską.

            Niechętnie czarowała, chociaż Ania wielokrotnie ją prosiła i namawiała. Była zbyt zraniona. Po raz pierwszy w życiu ktoś ją tak po prostu odrzucił.

            Tamtej tragicznej nocy do późna siedziała na okiennym parapecie w cienkiej koszuli nocnej i wpatrywała się w księżyc. Niebo było wyjątkowo jasne; tuż nad horyzontem skrzyła się przepiękna zorza. Gdy przymykała oczy, zdawało się, że widzi nadlatującego Czarodzieja, który pędzi ku niej, wymachuje swoją laską i krzyczy, że już nigdy więcej się nie spóźni. Ale gdy tylko je otwierała, nikogo już nie było.

            Nagle na sąsiednim łóżku coś podskoczyło; Anka się przebudziła i natychmiast poderwała. Z pościeli wynurzyła się ruda główka.

            - Elsa! Zorza!

            - Wracaj do łóżka – odmruknęła z zamyśleniu siostra.

            - Daj spokój, jak wstaje zorza, to ja też muszę! – Ania zeskoczyła z łóżka i przypadła do okna, wpatrując się w niebo jak zaczarowana. – Bo skoro niebo nie śpi, to trzeeeba się bawić! Koniecznie trzeba!

            - To baw się sama! – Elsa ziewnęła.

            - Sama nie ulepię bałwana! – szepnęła i chwyciła siostrę za falbankę koszuli nocnej. Elsa już chciała ją skrzyczeć, lecz napotkała proszący, rozanielony wzrok Ani. Nie miała serca jej odmówić.

            - No… Niech ci będzie!

            Anka roześmiała się z zachwytem, złapała siostrę za rękę i pociągnęła schodami na dół, do największej sali w pałacu, do sali tronowej, gdzie rodzice udzielali audiencji i wysłuchiwali skarg poddanych. Stał tam tylko tron, więc było mnóstwo miejsca do zabawy! Można było zaczarować całą posadzkę w lodowisko!

            - Czary-mary! – zawołała Ania, wbiegając do sali tronowej.

            Elsa stanęła na środku i zakręciła młynka dłońmi. Blask, którym rozbłysły jej dłonie, był tak jasny, że niemal nieprawdziwy. Wyrzuciła ręce w górę, a sufit wybuchnął światłem od lodowych fajerwerków. Śnieg zaczął lekko prószyć; opadał na ziemię powoli i cicho, skrzący i śliczny. Anka skakała w górę, piszcząc z radości. Próbowała złapać na język jak najwięcej płatków. Elsa nawet nie próbowała jej uciszać – jeśli pobudzi całą służbę, trudno! Może i oni przyjdą się pobawić!

            Tupnęła mocno i nagle całą posadzkę pokrył lód. Ania ledwo mogła złapać równowagę; ślizgała się w swoich wełnianych ciapach, raz po raz zanosząc śmiechem. Koniec końców wylądowała w śnieżnej zaspie. Elsa wyobrażała sobie, jak wściekli będą rodzice, gdy jutro zastaną powódź z roztopionego śniegu.

            Nabrała puchu i zaczęła formować ogromną kulę, a później drugą, trochę mniejsza. Trzecia wyszła zupełnie niekształtna, ale stwierdziła, że bałwan powinien mieć ciekawy wyraz twarzy, a nie taki okrągły, tępawy.

            - Cześć, jestem Olaf – powiedziała grubym, gardłowym głosem. Oczy zrobiła mu palcem, tak samo uśmiech – zostały ciemne dziurki. – Trochę brakuje mi ciepła!

            Ania zeskoczyła z zaspy i z piskiem rzuciła się na Elsę i na Olafa.

            - Kocham cię, Olaf!

            To była najlepsza zabawa, jaką kiedykolwiek zrobiły – urządziły wielką bitwę na śnieżki, ślizgały się jak na prawdziwych łyżwach, turlały się z większych zasp. Elsa ledwo dyszała po takim wariactwie.

            Ania wspinała się na coraz to wyższe zaspy. Elsa patrzyła, jak zsuwa się z nich ze śmiechem i pomyślała, że skakanie jest dużo zabawniejsze od jazdy. Cisnęła śniegiem i tuż pod nogami Anki pojawiła się wielka góra. Gdy mała skoczyła, stworzyła następną. Ania popatrzyła na nią z zachwytem – to było najlepsze co do tej pory robiły!

            - Hopla! – krzyczała uradowana. Czuła się tak, jakby naprawdę latała. – Wyżej, wyżej!

            Elsa z przerażeniem zorientowała się, że Anka skacze szybciej i szybciej; już nawet nie patrzyła, czy ma grunt pod nogami. Pędziła w ciemno…

            - Anka, czekaj! – dłonie Elsy drżały niespokojnie. – Wolniej!

            - Dawaj! – wrzasnęła Ania i skoczyła z góry tak wysokiej, że prawie sięgała sufitu. Elsa wpadła w panikę, krzyknęła i rzuciła się, by ratować siostrę. Wełniany bucik poślizgnął się na lodzie i Elsa poleciała, prawie wybijając sobie zęby. Zdążyła podnieść głowę, by zobaczyć, ze Anka leci na łeb, na szyję! Ledwo zdołała wyciągnąć rękę, by zaczarować śnieg i złagodzić upadek małej… I wtedy chybiła; zamiast trafić w posadzkę, uderzyła Anię.

            Anka runęła na podłogę, nieruchoma i ledwo żywa. Elsa wrzasnęła i pobiegła ku niej, przewracając się i potykając na śliskim, ośnieżonym podłożu. Dysząc ciężko, dopadła siostry. Była blada i cicha, taka… taka zimna! Elsa zamarła, z przerażeniem potrząsając drobnym ciałkiem.

            - Anka, Anka! – zawodziła. Nawet nie zwróciła uwagi, że wśród rudej plątaniny włosów siostry pojawił się biały kosmyk. – Mamo! Tato! – ryknęła ze szlochem. – Jack! Czarodzieju! Jack!

            Płakała nad siostrą i krzyczała z przerażenia. Nie umiała powstrzymać strachu; a im bardziej się bała, tym zimniej robiło się w sali. Pociemniało. W kątach czaił się Mrok.

___________________

W piątek skończyłam gimnazjum. Nie macie pojęcia, jaki to był pracowity rok. Pracowite trzy lata. Średnią mam niezłą, wynik egzaminu jako-taki, dokończyłam wszystkie sprawy, wydałam ostatni numer gazety, której byłam redaktorem naczelnym przez ostatnie dwa lata… Zamknęłam jakiś etap. Bardzo dobry etap.

Rozdział miał być wczoraj, ale miałam problemy z internetem :c 

No i wreszcie wakacje! Wyjeżdżam w drugim tygodniu lipca. A jak Wasze plany? Jak odczucia po zakończeniu roku?