Łowcy cz.16: Skacząca żmija (Huntik)

            - Mamy jakiś plan? – zaniepokoił się Lok, gdy Zhalia przedzierała się przez komnatę w stronę postumentu. Ledwo mógł za nią nadążyć, głównie dlatego, że bez przerwy patrzył na skarby piratów. Wielkie, drewniane skrzynie z żelaznymi okuciami kusiły cenną zawartością.

            - Coś wymyślę – rzuciła Zhalia w pośpiechu.

            - To znaczy nie mamy planu?

            - Za to mamy nadzieję, że nic się nie stanie, jak zabierzemy stamtąd amulet.

            - To tak nie działa! To nigdy tak nie działa! Nie oglądasz filmów przygodowych? Jak kradnie się artefakt, zawsze jest milion pułapek!

            - Jak będzie milion pułapek, to wymyślę plan! – zakończyła głośno Zhalia.

            - Po prostu już się ruszcie! – uciął krótko Cherit, krążąc pod sufitem.

            Wspięła się na postument i zajrzała do szklanej gabloty. W środku leżał czarny, gładki medalion z wyrytym krzyżem i maczugą – symbolami z herbu miasta Omiś. Nie był tak lśniący, złoty jak reszta bogactwa w piwnicach, ale z jakiegoś powodu, to właśnie on przykuwał najwięcej uwagi. Zhalia wciągnęła ze świstem powietrze. Medalion miał w sobie wyjątkowy magnetyzm, przyciągający i hipnotyzujący.

            - No, bierz go! – popędził ją Lok, zdezorientowany nagłą zwłoką.

            Zhalia otrząsnęła się i uderzyła pięścią w szkło. Sekundę później miała tego bardzo, bardzo żałować.

            Spod postumentu wypełzły żmije. Przybywało ich momentalnie, najpierw jedna, ale zaraz było idź dziesięć, dwadzieścia… Zhalia odskoczyła ze wstrętem, a Lok cofnął się kilka kroków z obrzydzeniem.

            - To może teraz wymyślimy jakiś plan? – zawołał z pretensją.

            Żmije były cienkie, szaro-żółte, pokryte zygzakami i ciemniejszymi punktami. Ruszały się bardzo powoli, sunęły po posadzce jak otępiałe, być może przebudzone z długiego snu.

            - Nie ruszę się stąd bez tego amuletu! – zarządziła hardo Zhalia. – Choćbym miała zadeptać to cholerstwo, dostanę go!

            Musiała utrzymać się w drużynie Dantego jak najdłużej – od tego zależało powodzenie jej misji w Fundacji Huntik. Gdyby zawaliła już przy pierwszym teście, mogła się pożegnać z drużyną, ale także z awansem w Organizacji. Nie zamierzała zawieść.

            - Wolny Strzelcu! – ryknął Lok, zrywając z szyi amulet. Przy jego boku stanął wysoki Tytan w granatowej zbroi – gotów do stawienia czoła niebezpieczeństwom. Rozejrzał się zdezorientowany, bo na wysokości oczu nie dostrzegł żadnego zagrożenia.

            Spojrzał pytająca na Loka.

            - Żmije! Podłoga! – wrzasnął zniecierpliwiony Lok, który czuł się coraz gorzej, w miarę jak żmije podpełzały i podpełzały.

            Tytan niezdarnie wyciągnął kopię i zaczął nią dźgać w podłogę. Ostrze tylko trafiało w podłogę, odbijając się z brzdękiem od kamienia. Żmije tylko syczały wściekle, kręcąc się wokół jego nóg.

            - Wciąż ich przybywa! – szepnęła Zhalia zduszonym głosem. Prawie wyobrażała sobie, jak całe jej ciało puchnie od ukąszeń.

            W akcie desperacji, skoczyła do góry skarbów i szarpnęła za ciężki, pozłacany świecznik. Cisnęła nim w najbliższą bestię i wezwała Tytana:

            - Gareon! – wrzasnęła. Tuż przy jej ramieniu pojawiła się mała, chropowata jaszczurka z ciemnymi, zadziornymi oczami. Skoczyła w rój żmij, siorbiąc i sycząc. Rzuciły się na niego, jakby chciały go pożreć.

            - Biegnij, Lok, biegnij! – zawołała, ciskając zaklęciami w jadowite bestie. – Bierz amulet i znikamy!

            Lok zacisnął oczy i – raz kozie śmierć! – popędził przez salę aż na postument. Nawet nie patrzył pod nogi; czuł, jak trampki ślizgają się po wilgotnych, obrzydliwych ciałach. Robiło mu się niedobrze na myśl o jadowitych zębach.

            Nagle, tuż przed jego stopą, wyskoczyła żmija. Dosłownie: wyskoczyła! Ledwo mignęła Lokowi przed oczami, ale zdawało mu się, że zwinęła ogon i prawie się odbiła. Krzyknął, gdy łebek przemknął mu prawie na wysokości bioder.

            - Odczep się! – jęknął, dopadając postumentu. Wsunął rękę przez dziurę w szkle i wyciągnął amulet.

            I, jak za dotknięciem różdżki, wszystkie żmije zamarły, spojrzały na niego i, jakby uznając wyższości, powoli wracały pod postument. Zhalia, blada z przerażenia, opadła na skrzynie z sukniami i odetchnęła głęboko.

            Lok popatrzył na nią zaskoczony.

            - Jak…?

            - Zapieczętowałeś Tytana, więc żmije nie miały już czego bronić… A myślałam, że będzie gorzej.

            - Jeszcze gorzej? – Lok uśmiechnął się krzywo, podrzucając amulet z ręki do ręki.

            Zanim Zhalia zdążyła się podnieść, usłyszeli szybkie kroki biegnących. Dante i Sophie – zdyszani i spoceni po walce – wpadli do środka jak burza.

            - Udało wam się! – zawołał z dumą Dante.

            - Pytasz czy stwierdzasz? – sarknęła Zhalia, ocierając twarz.

            - A co się miało nie udać – prychnął Lok, zadowolony z siebie. – Spójrz, Sophie, zdobyłem ten amulet.

            Dziewczyna nawet na niego nie spojrzała; wzrok miała wbity w odpełzające żmije.

            - To żmije poskoki – powiedziała zduszonym głosem.

            - Co? – Dante podszedł do niej z zainteresowaniem. – Paskudna sprawa – zwrócił się do Loka i Zhalii. – Nieźle sobie poradziliście.

            -  To żmija nosoroga – wyjaśniła Sophie bardzo poważnym tonem profesora. – Jedna z najbardziej jadowitych w Europie, jest piekielnie szybko… Mówi się, że nawet umie skakać.

            Lok skrzywił się z niesmakiem.

            - Tak mi się wydawało, że na mnie skoczyła…

            - Starczy, Sophie, już po wszystkim – uśmiechnął się Dante. – Czasem, jak Łowca pomyśli o ryzyku, to mu się odechciewa pracować.

            - A tobie się nigdy nie odechciewa? – dopytywał Lok.

            - Jak po prostu o tym nie myślę. Pokażcie Tytana – zakomenderował. Z szacunkiem podniósł czarny medalion i obrócił go w dłoniach. – Musimy to natychmiast wysłać do Fundacji Huntik. Drużynie, świetnie sobie poradziliśmy!

            - Gdzie właściwie jest Cherit? – zaniepokoił się Lok, gdy już mieli znikać.

            Mały Tytan wyleciał z jednej ze skrzyń udekorowany jak świąteczna choinka. Na ogonie dźwigał rzędy ciężkich pierścieni, na głowie nosił sznur pereł, który zaplątał mu się wokół uszu, a w dłoniach ściskał bursztynową figurkę żmii.

            Dante wybuchnął śmiechem.

            - To my ryzykujemy życiem, a ty się w złodziejaszka bawisz?

            - Będziemy mieli na pamiątkę – odpyskował Cherit.

            Dolores wyciągnęła rękę w stronę szafki nocnej i po omacku odnalazła telefon komórkowy. Była trzecia czterdzieści dwa – cały dom od dawna spał. Pół nocy nasłuchiwała, czy wszyscy na pewno śpią, aż wreszcie teraz, po cichutku, zsunęła nogi z łóżka, wzięła przenośną pamięć i wyszła na korytarz.

            Kiedyś myślała, że dywany w każdym korytarzu, to tylko fanaberia jej matki. Ale teraz, gdy miękki materiał głuszył jej kroki, zaczęła je doceniać. Zapomniała nawet, jak bardzo się kurzą.

            Drzwi do gabinetu taty były otwarte. Dolores wślizgnęła się do środka. Wszystko było tak jak zapamiętała – po lewej metalowy sejf na ścianie, na prawo wysokie szafy z pułkami i mniejszymi szafkami w środku, a pod oknem ciężkie, dębowe biurko z najcenniejszą rzeczą w domu – komputerem z informacjami o Organizacji.

            Odpaliła laptopa i rozsiadła się na skórzanym fotelu. Zaskrzypiał, a ona zamarła. Następne pół minuty, gdy komputer pracował z monotonnym szumem, siedziała bez ruchu, nasłuchując. Spróbowała się zalogować, ale potrzeba było hasła. Znała się na hackerstwie o tyle, o ile, ale żadnych praktycznych umiejętności nie miała – pozostawało improwizować.

            Tata był tradycjonalistą; wątpiła, żeby na jego prywatnym laptopie zapisane było hasło z literek i cyferek; wybrał by coś łatwego do zapamiętania, coś… coś znaczącego! Wpisała imię mamy, datę urodzenie, potem setki innych kombinacji, ale nic nie skutkowało.

            Kliknęła L, potem O, znowu L i wreszcie A i zgadła hasło. Zacisnęła zęby z wściekłości. Ile by dała, żeby tym razem też się rozczarować! Tata, najbardziej zawiedzionym jej zniknięciem, wciąż…

            - Nienawidzę cię, Carlo Vale – wycedziła przez zęby, brnąc przez prywatne akta Organizacji. Po kolei zgrywała wszystko na pendriva, plując sobie w twarz. Zdrajczyni własnej rodziny!

            Już wyłączała telefon, gdy usłyszała piskliwy krzyk przerażonej mamy.

            - Mój Boże, on umiera! Umiera!

            Rzuciła szybkie spojrzenie, czy w gabinecie nie został żaden ślad jej obecności i popędziła do pokoju rodziców, zatrzaskując za sobą drzwi. Wbiegła do sypialni rodziców.

            Tata krztusił się i prychał, jakby coś go dusiło. Trzymał się rękami za klatkę piersiową, zwijając się z bólu. Był blady i tak samo przerażony, jak krzycząca mama.

            - On ma zawał! – szepnęła Dolores. – Dzwoń po pogotowie!

            To było najdłuższe dziesięć minut w życiu Dolores – ledwo pamiętała, jak matka nerwowo szukała komórki i jak, szlochając, powtarzała adres domu. Dwa razy musiała powtarzać nazwę ulicy. Siedziała przy ojcu cały czas, ściskając go za ręce i modliła się, szybciej, szybciej! Podały mu aspirynę i otworzyły okna, żeby wpuścić jak najwięcej świeżego powietrza.

            - Są! – zawołała słabo mama, gdy przed bramą zamajaczyły światła katerki.

            Dolores zerwała się z miejsca i zbiegła po schodach ku drzwiom frontowym. Ulżyło jej na widok czerwonych uniformów ratowników medycznych. Słabo wskazała na schody:

            - Mój tata… tam!

            W tej samej chwili dostrzegła znajomą twarz. W jednej chwili zrobiło się jej niedobrze. Przed nią stał dawny przyjaciel, Lorcan O'Fray, Łowca Fundacji Hutik i był tak samo zaskoczony spotkaniem, jak ona sama. 

______________________

Po długiej nieobecności na blogu - nowy rozdział. W przyszłym tygodniu opowiadanie o Jak wytresować smoka, a później się zobaczy :) 

Przez to, że miałam poprawki w szkole i kończyłam kurs angielskiego, trochę zaniedbałam czytanie blogów, za co przepraszam, ale lada dzień wszystko skomentuje i przeczytam :) 
Jeny, u was też tak gorąco? 
Pozdrawiam!