Światło 06: Córka (nie)idealna (Avatar: Legenda Aanga)

            Następne miesiące upływały Katarze tak szybko, że nie nadążała ich liczyć. Całe przedpołudnia spędzała z Hamą, która nie tylko okazała się wspaniała nauczycielką, ale także przemiłą osobą. Częstowała ją gulaszem, pozwalała oglądać kilka pamiątek przywiezionych z rodzinnego plemienia, czasami chodziły na spacer.

            - Pracuję w pałacowej stajni – wyjaśniała Hama, urywając płatki żółtemu kwiatu. – Po ucieczce długo ukrywałam się w lasach, a potem stwierdziłam, że najciemniej jest pod latarnią. Żaden mag wody nie zbliżyłby się do Pałacu.

            - Sprytne – stwierdziła wesoło Katara, wieszając się na ramieniu Hamy.

            Stopniowo umiała coraz więcej. Umiała stworzyć strumień wody, zamrozić lub rozmrozić lód, ochronić się przed deszczem, a ostatnio prawie udało jej się wyciągnąć wodę z trawy. Czuła się niemal jak mistrzyni, ale Hama nigdy nie była do końca zadowolona; często kręciła nosem i mówiła, jakby do siebie, „Jeszcze nie jest gotowa”.

            Popołudniem wracała do Pałacu, gdzie już czekał na nią Zuko. Czasami, po treningu, nie miała już nawet siły na zabawę. Królowa Ursa nie zwróciła uwagi na jej dziwne nieobecności; cieszyła się, że Katara bez przerwy się śmieje, pełna życia i pewna jak nigdy przedtem. Rzadziej wypytywała o powrót, co ulżyło Królowej.

            - Gdzie przepadasz na całe dnie? – spytał Zuko, gdy padli zmęczeni na trawnik po długiej bieganinie. Drobna służąca pognała do kuchni po dzbanek soku z liczi.

            - Odwiedzam przyjaciółkę – odparła krótko Katara. Na wszelki wypadek nie wspominał w Pałacu o Hamie, żeby uniknąć niewygodnych pytań i nie przysporzyć jej problemów. – Zresztą, ty masz wtedy lekcje ze swoim nauczycielem.

            - To kretyn – podsumował Zuko. – Wolałbym bawić się z tobą.

            - Azula go lubi – zauważyła Katara.

            - Bo on ją ubóstwia. Mógłby całować ziemie pod jej stopami – stwierdził Zuko z niesmakiem. – Bo ona taka królewska, miła i dobrze wychowana – zaczął przedrzeźniać służalczość starego nauczyciela.

            Katara zachichotała i szturchnęła przyjaciela.

            - Jutro rano przyjdzie Mai, nasza przyjaciółka. I Ty Lee, pamiętasz? Poznałaś ja w cyrku.

            - Ta akrobatka?

            - Będziemy się bawić? Dołącz do nas – poprosił tak ujmująco, że Katara nie mogła się nie uśmiechnąć.

            - Daj spokój – odmówiła, ale zabrzmiało to bardzo niepewnie. – Tam będą same szlachcianki. No wiesz. Księżniczki. Ja nie pasuje.

            Zuko wzruszył ramionami, wstał i otrzepał spodnie.

            - Dla mnie jesteś księżniczką – stwierdził prosto z mostu. – Bardziej od Azuli. Przyjdź, będzie fajnie.

            Katara uśmiechnęła się leciutko, spuszczając wzrok. Czuła, że tym razem będzie musiała przełożyć spotkanie z Hamą.

            Królowa Ursa przygotowała dla mnie nową sukienkę specjalnie na piknik. Była tak odświętna, że bałam się ją założyć, przekonana, że zaraz nadszarpnę złotą koronkę albo się pobrudzę. Azula patrzyła, jak Królowa zaplata mi warkocz z przerażającą nienawiścią, jakby chciała się na mnie rzucić i wyrwać mi wszystkie włosy. Gdy matka na nią zerknęła, odwróciła się napięcie i znikła, prychając wściekle.

            - Nie mam pojęcia, co się z tym dzieckiem dzieje – westchnęła cicho Królowa Ursa.

            W ogrodzie przygotowano prawdziwą ucztę – rozstawiono czerwony namiot, wielkości czterech igloo, a w środku czekały dwa stoły suto zastawiano. Przyglądałam się temu z nieskrywanym zdziwieniem. Na Południu, gdy dzieci chciały się spotkać, po prostu się odwiedzały, nie potrzebowały uświetnień i dekoracji, by dobrze się bawić.

            - Berek! – Zuko trzepnął mnie w plecy znienacka, kiedy wpatrywałam się w namiot. Pisnęłam i rzuciłam się w pogoń, zapominając, że mam na sobie najładniejszą sukienkę ze wszystkich. Był szybki, ale ja sprytniejsza – dopadłam go za następnym drzewem.

            Przewrócił się ze śmiechem i pociągnął mnie za sobą.

            - Wygrałam! – zawołałam.

            - Chciałabyś!

            - Gra się jeszcze nie skończyła – usłyszeliśmy znienacka. Zerwałam się, słysząc znajomy, piskliwy głosik. Ty Lee celowała w nas palcem, uśmiechając się szeroko. – I to ja wygram!

            Zuko zmrużył oczy, nie przestając się szczerzyć. Przyjął wyzwanie.

            - Berek! – klepnął ją w rękę i ruszył w stronę jeziora. Zanim Ty Lee mnie dosięgnęła, rzuciłam się do biegu w drugą stronę. Dziewczynka nie ruszyła za żadnym z nas – wspięła się na drzewo i przeszła po gałęzi, przeskakując na kolejne. Zuko, który zatrzymał się kilkanaście metrów dalej, nawet jej nie widział. Ludzie tak rzadko patrzą w górę.

            Uśmiechnęłam się i już miałam do niego krzyknąć, gdy zobaczyłam kolejną osobę. Przy Królowej Ursie stała elegancka pani w czerwonym kimonie, a przy niej wyprostowana jak struna córka z idealnie równymi włosami. Nie odzywała się, czasem tylko przytakiwała. Nie dołączyła, jak Ty Lee, do zabawy, tylko czekała na pozwolenie matki.

            Nie ośmieliłam się do niej zawołać; wydawała się zbyt odległa, zbyt idealna.

            Ty Lee z gracją tancerki zeskoczyła na dół, wprost na ramiona Zuko, krzycząc, że teraz to ona wygrała. Nawet nie zdążył wyplątać się z jej uścisku, gdy rozległ się ostry krzyk Azuli.

            - Starczy tych głupich popisów – zawołała głosem nieznoszącym sprzeciwu. Z jakiegoś powodu, zarówno Ty Lee jak i Zuko, natychmiast się jej podporządkowali. Ja, chcąc nie chcąc, również. Azula spojrzała na nas z zadowoleniem. – Mai, ty też! Nie stój z boku!

            Dziewczynka z idealnie prostą grzywką bez słowa stanęła przy Zuko. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że nie jest onieśmielona – jest po prostu znudzona. Ożywiła się tylko na moment, gdy Zuko się do niej uśmiechnął.

            - Bawimy się w strącanie jabłek – zarządziła Azula. – Potrzebuję ochotnika – i, nie czekając na odpowiedź, wskazała palcem Mai. Dziewczynka posłusznie stanęła nad stawem i skrzyżowała ręce na piersi.

            Azula zniknęła w dalszej części ogrodu, a po chwili wróciła ze świeżo zerwanym jabłkiem. Stanęła na palcach i ustawiła je na czubku głowy zdezorientowanej Mai.

            - A teraz trzeba zrzucić jabłko. O tak! – krzyknęła i machnęła dłonią.

            W mgnieniu oka płomień wystrzelił z jej wyprostowanych palców i zajął ogonek jabłka. Mai pisnęła głucho, a Ty Lee zamarła z przerażenia.

            Nie było chwili do stracenia; zanim rozsądek zdążył się odezwać, skupiłam się i już niemal wytworzyłam strumień wody, gdy Zuko mnie uprzedził. Rzucił się na Mai i oboje wpadli do stawu.

            Azula wybuchnęła śmiechem, Mai wyglądała, jakby zaraz miała wybuchnąć, a Ty Lee wciąż była oszołomiona. Tylko Zuko trwał bez ruchu, wpatrując się w jeden punkt. Gdy uniósł wzrok i spojrzał mi w oczy, zrozumiałam, że zobaczył – zobaczył moją magię wody.

            Skoro poznał mój sekret, będzie drążył, będzie chciał, bym pokazała mu sztuczki. A wtedy wyda się, że chodzę na lekcje do Hamy, że ona uciekła z więzienia…

            Wciągnęłam ze świstem powietrze.