Serca Lód cz.1: Przejście (Strażnicy Marzeń/Kraina Lodu)

         Z każda minutą robiło się coraz ciemniej, na ziemię powoli zapadała kurtyna zmierzchu, a z każdego kąta i zakamarku ulicy biły złowrogie, ponure cienie. Śnieg sypał gęsto, tłukł w okna, rozpryskiwał się na ziemi, szalał w powietrzu, miotał się w szaleńczym, białym tangu. Wieczór wyjątkowo nieprzyjemny na spacery, a opuszczanie ciepłych domostw wydawało się najgorszym z możliwych pomysłów. Śnieg w takich chwilach nikogo nie cieszył, a jedynie doprowadzał do szewskiej pasji kierowców, którzy musieli jakoś poprowadzić samochód przez oblodzone drogi.

         Śnieżyca w Wielkanoc. Idealnie.

         Kilkoro dzieci z kwaśnymi, niezadowolonymi minami przyglądało się wirującym płatkom z nosami przylepionymi do oszronionych szyb. Niektóre cieszyły się, że jutro z samego rana przed domem postawią podobiznę królika ze śniegu, inne tylko się krzywiły, przygotowane na rychłe nadejście wiosny. Tymczasem natura postanowiła spłatać im figla. Natura albo... Jack Mróz.

         Zając Wielkanocny wyskoczył z tunelu i rozejrzał się po zasypanej ulicy. Wszędzie było biało i nawet, gdyby jakieś dziecko bardzo chciało, nie zdołało by znaleźć żadnego jajka. Być może gdyby spróbowało, jedyne co by zyskało, to uszy odmrożone przez Jacka Mroza.

         Kamienice pochylały się smutno nad białymi ulicami, zupełnie jakby ciężar wyjątkowo śnieżnej Wielkanocy, zniechęcił je do dumnego i prostego prezentowania kunsztu architekta. Zaparły się jednak głęboko w ziemię i żaden podmuch ostrego, lodowatego wiatru nie był w stanie zachwiać potężnych konstrukcji ani przedrzeć się przez grube ściany do ciepłych mieszkań.

         Z daleka gdzieś z końca ulicy dobiegł śmiech. Znajomy, a jednocześnie znienawidzony, cwaniacki śmiech, który doprowadzał zająca do szewskiej pasji. Gdzieś za zakrętem czaił się Jack Mróz, pewnie przysiadł na jakimś murze i robił komuś na złość.

         Zając ruszył pędem, trzymając się cieni rzucanych przed starą kamienicę. Tak jak się spodziewał, Jack przysiadł na dachu blaszanego garażu, zaraz za pniem lipy, i co jakiś czas rzucał w okno śnieżką. Coraz bardziej zirytowana pani domu wygląda z niepokojem, ale nie mogła zobaczyć psotnika, schowanego za drzewem.

         - Jack Mróz – przemówił. Jack podskoczył zdumiony, rozejrzał się i zaraz zobaczył, kto zdecydował się do niego zagadać w mroźny, wiosenny wieczór. Uśmiechnął się szeroko i pomachał, zupełnie ignorując wściekłą minę Zająca. Chyba przywykł, że przy takich numerach tamten ma ochotę rozszarpać go na strzępy, a krwią ozdobić pisanki.

         - O, cześć! No, dawno się nie widzieliśmy, Wielkanoc mamy, to pewnie sporo roboty, co? Jak idzie malowanie jajeczek? – roześmiał się kpiąco, wstając z dachu. Na granatowej kurtce osiadły mu białe płatki śniegu, tworząc fantazyjną, wilgotną mozaikę.

         - Śnieżyca w Wielkanoc? – warknął Zając. – Stary numer.

         - Ale nadal zabawny! – zachichotał Jack, zeskakując z dachu. Bose stopy miękko uderzyły w zaspę, zupełnie jakby nie czuł zimna. – Nie podoba ci się?

         - Wyobraź sobie, że nie – łapy Zająca zacisnęły się niebezpiecznie i Jack wyczuł, że najlepiej będzie, jeśli jak najszybciej zniknie mu z oczu. Wolał nie sprawdzać na własnej skórze, jak twardy i jak celny może być jego bumerang. Ale nie mógł się powstrzymać przed jeszcze jednym figlem...

         Zgarnął trochę śniegu i błyskawicznie uformował niewielką śnieżkę. Zanim Zając zdążył mrugnąć, w jego stronę poleciała lodowata kulka i rozprysnęła się na pyszczku. Zamrugał zdumiony, jakby nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co się przed chwilą stało i przed chwilę stał nieruchomo. Otrzeźwiło go dopiero ucieszone parsknięcie Jacka.

         - Pożałujesz! Pożałujesz! – wybuchnął wściekle, rzucając się pędem za Jackiem, który już wzniósł się w powietrze i poszybował między spadającymi na ziemię płatkami śniegu. Zanosił się przy tym tak głośnym śmiechem, że ledwo udawało mu się zaczerpnąć powietrza w przerwach między salwami rechotu.

         Przemierzył długimi susami uliczkę i wypadł na skrzyżowanie, ale Jack i tak był kilkanaście metrów dalej, obejrzał się i tylko pomachał, by zaraz zanurkować w dół ulicy i zniknąć w białej zamieci. Zająć był blisko zakrętu, gdy o mało nie wpadł na znajome kolorowe, pstre piórka.

         - Ząbek – warknął trochę ostrzej niż zamierzał. Nie było sensu gonić Jacka, pewnie zdążył już gdzieś zniknąć w tej zawiei. Ale jeszcze będzie wiele okazji, by się policzyć. – Jesteś w terenie?

         Przyjazna, zarumieniona twarzyczka Zębowej Wróżki pojaśniała od uśmiechu na widok dobrego przyjaciela. Na kolorowych, złotych, zielonych, purpurowych, pstrych piórkach osiadły jej płatki śniegu, ale zdawała się zupełnie nie przejmować chłodem. Zamachała błyszczącymi skrzydłami i uśmiechnęła się jeszcze szerzej, podrzucając w rękach mały kiełek jakiegoś dzieciaka.

         - Czasem lubię sama popracować – odparła. – Kiepska pogoda trafiła nam się na Wielkanoc, prawda? – westchnęła, obserwując sypiące się gęsto płatki śniegu. Chociaż Zając wiedział, że nie chciała być złośliwa, to i tak zatrząsnął się, próbując pohamować gniew.

         - Była całkiem niezła, dopóki nie wtrącił się Jack Mróz! – burknął, grożąc pięścią łobuzowi. Wróżka tylko uśmiechnęła się ze zrozumieniem i zatrzepotała skrzydełkami. Nigdy nie obwiniała Jacka za figle, zupełnie jakby wciąż był głupim dzieciakiem, a nie pełnoprawnym strażnkiem.

         - Odpuść mu – powiedziała z niemal matczyną ckliwością. – Musi się wyszaleć.

         Zając już miał odpowiedzieć, że szaleje już od kilkunastu dekad, ale nagle przed oczami mignęła mu srebrna czupryna. Jack Mróz zjawił się nie wiadomo skąd, opadł na ziemię, zdyszany i zmęczony, ale czymś podekscytowany z niewiadomego powodu.

         - Po co żeś przylazł? – warknął Zając, który miał wielką ochotę natrzeć go śniegiem tak, żeby popamiętał do końca życia, ze Wielkanoc ma być wiosenna i ciepła.

         - Dobry Wieczór, Jack – zaszczebiotała Wróżka, uśmiechając się najczulej jak tylko umiała. Pewnie miała wielką ochotę sprawdzić, jak tam stan uzębienia ulubionego Strażnika, ale się powstrzymała.

         - Musicie coś zobaczyć! – powiedział Jack z mocą, uderzając kijem w chodnik. Pobiegł ulicą w tylko sobie znaną stronę, przekonany, że pozostałą dwójka ruszy za nim z czystej ciekawości. Zając wywrócił oczami i niechętnie ruszył, poganiany przez Wróżkę.

         Z ciemnym, zasypanym zaułku coś intensywnie błyszczało, rozświetlając mrok nocy. Źródło połyskiwało intensywnie, znacznie wyróżniając się na tle gęstej, zimnej nocy. Oczy ledwo wytrzymywały bijącą jasność, oślepione nienaturalną bielą, a źródło gwałtownie pulsowało, prawie jak serce pompujące krew.

         Wróżka wypuściła ze świstem powietrze, tak samo zdziwiona jak i przerażona. Podleciała bliżej, a jednak zaraz znów się zatrzymała, cofnęła, jakby w obawie, że jasność ją zaatakuje albo wciągnie do środka. Wolała trzymać się za plecami Jacka.

         - Co to jest? – bąknęła, składając dłonie. Palce nerwowo uderzały w nadgarstki, zaciskały się i zaraz znów rozluźniały. Opuszki miała poczerwieniała od mrozu.

         - Nie wiem – Jack pokręcił głową. – Nigdy czegoś takiego nie widziałem.

         - Ja też – Zająć wyciągnął przed siebie bumerang, przekonany, że ten zapewni mu bezpieczeństwo przed niespotykanym światłem. Instynktownie czuł, że to nic złego, bo przecież wszystko, co niedobre, jest zazwyczaj ponure, ciemne, przerażające. A światło było... neutralne.

         - Księżyc mi pokazał – wyjaśnił Jack, kierując spojrzenie na poważna, beznamiętną tarczę. Po raz kolejny pozostawił go bez informacji, wskazał sprawę i nic więcej nie zasygnalizował, prawie jak matka, która po urodzeniu zostawia dziecko na progu, coś w style „teraz radź sobie sam”.

         Jack zbliżył się nieśmiało do światła. Musiał zmrużyć powieki, jasność niesamowicie raziła i uderzała w oczy tak mocno, że musiał aż przysłonić je ręką. Niewiele widział, ale między błyskami dostrzegł niesamowicie zieloną krainę. Wszystko sprawiało wrażenie słonecznego i pięknego, dzikiego i świeżego, jak jakiś nieziemski sen.

         - To chyba przejście – Zając poruszył noskiem i skrzywił się lekko.

         - Przejście? – Jack spojrzał na Zająca, a potem znów na widok rozciągający się na  środku jaśniejąceho portalu. Nigdy nie widział czegoś równie pięknego, ulotnego i tak intensywnie... zielonego. – Idę tam – odezwał się nagle.

         - Co? – Zając popatrzył na niego zdumiony. – Przecież nawet nie wiesz, co tam jest! Może być niebezpiecznie, głupcze.

         - Och, jednak się przejmujesz, jak uroczo – Jack uśmiechnął się kpiąco. – Chce sprawdzić. Tam musi coś być skoro Księżyc mi pokazał! – powiedział, jeszcze raz zadzierając głowę i przyglądając się srebrzystej tarczy. Wierzył mu od chwili, gdy pokazał mu drogę Strażnika.

         - W porządku, Jack – odezwała się Wróżka. – Jesteś pewien?

         - Jestem – odparł rezolutnie, wepchnął dłonie do kieszeni bluzy. – Widzimy się niedługo!

         - Uważaj na siebie! – zdążyła krzyknął Wróżka, zanim zniknął w jaśniejącym portalu. Coś nim szarpnęło, coś zarzuciło, uderzył głową w jakąś niewidzialną ścianę, a od kolorów mieniło mu się w oczach. Niewiele widział i niewiele rozumiał, gdy nagle spadł na zieloną, pachnąca trawę.