"...żeby z Tobą być" cz.14 (Ben10, Gwevin]

         Gwendolyn spojrzała na gościa z mieszanką wstrętu i strachu. Czarodziejka opierała się nonszalancko o ścianę, skrzyżowała ręce na piersi i nieprzerwanie uśmiechała się złośliwie, zupełnie jakby miała świadomość swojej przewagi.

         - Czarodziejka – sapnęła Gwendolyn, unosząc się na łokciach. Nadal czuła paskudny ból pleców, prawie nie mogła się poruszyć. Spojrzała na rywalkę hardo, napinając mięśnie twarzy. – Ciągle uciekasz, nie masz odwagi walczyć na poważnie!

         - Daję wam fory – odparła słodko kobieta, siadając na łóżku. Gwendolyn natychmiast poczuła słodką woń jej perfum. – Gdyby nie to, ty, twój kochaś i jego synuś już dawno byście zdechli. Swoją drogą, to trochę popieprzona sytuacja, nie uważasz?

         Gwendolyn odwróciła ze złością wzrok. Mi to mówisz?, warknęła w myślach. Jej były partner z przeszłością kryminalną i jego syn, którego na dodatek zaczęła traktować jak własnego mieli jakieś niezałatwione porachunki z jednym z najgroźniejszych kosmitów w tym układzie. A pomyśleć, że zanim przybyła na ziemie miała całkiem poukładane życie.

          Zastanawiała się, co powinna w tej chwili zrobić. Czarodziejka była zaledwie kilkanaście metrów od niej, czuła jej zapach, z łatwością mogła ją zmiażdżyć maną... I na odwrót. Zresztą, wyglądało, że nie szukała zwady, a przyszła porozmawiać.

         - W każdym razie, Gwennie, kiedyś miałaś ładniejsze dłonie, wiesz?  – Czarodziejka przejechała paznokciem po ręce przeciwniczki. Gwendolyn w mgnieniu oka odepchnęła dłoń rywalki od siebie, jakby dotknęła czegoś obrzydliwego.

         - Przyszłaś rozmawiać o moich rękach? – spytała chłodno, poprawiając się na poduszkach.

         - Gwennie, jesteśmy z tej samej krwi, obie mamy ten sam talent, po co te nerwy? Nie możemy porozmawiać?

         - Zdecyduj się, H o p e – Gwendolyn poczuła palącą satysfakcję, widząc, że oczy Czarodziejki niebezpiecznie się zwężyły. – Albo z nami walczysz, albo chcesz rozmawiać.

          - Gwennie, robię ci łaskę – odparła, nie zmieniając tonu. Założyła nogę na nogę i pochyliła się nad kobietą tak, ze ta czuła jej słodki oddech na nosie. – Mogę cię teraz zabić jednym zaklęciem, a jednak nadal tu jesteś.

         - Obejdę się bez twojej łaski – warknęła Gwen, a jej ręka zabłysła maną. – Chodź, walcz ze mną i zobaczymy, kto jest naprawdę silny – dodała hardo, chociaż czuła, że wraz z użyciem mocy cała energia ją opuszcza i ledwo ma siłę utrzymać się w pozycji siedzącej.

         - Skarbie – Czarodziejka zacisnęła dłoń na jej nadgarstku tak mocno, że Gwendolyn prawie pisnęła. – Nie rzucaj się tak! Twój kochaś też się tak rzuca. Posłuchaj mnie tylko przez chwilę, a potem rób co chcesz.

         Gwendolyn wyszarpała rękę z uścisku Czarodziejki i spojrzała na nią pełnym pogardy spojrzeniem, na co ta się tylko uśmiechnęła. Nienawidziła tego uśmiechu, takiego pewnego siebie, pogardliwego, pełnego wyższości nad całym światem. Doprowadzał ją do szału! A najgorsze było to, że miało prawa się wywyższać, bo parokrotnie pokonała ich z miażdżącą przewagą.

         - Mam dla ciebie prosty układ, Gwennie – szepnęła Czarodziejka.

         - Nie chcę wchodzić w żadne pieprzone układy ani z tobą, ani z Ragnarokiem! – odparła błyskawicznie Gwendolyn.

         - Dziewczyno, trochę spokojniej – Czarodziejka pokręciła głową z dezaprobatą. – Daj nam klucz, który gdzieś ma twój kochaś, a zostawimy was w spokoju.

         Gwendolyn popatrzyła na nią zdumiona. Pamiętała doskonale cały ten „klucz”. Odblokowywał działanie statku Ragnaroka, dzięki któremu mógł pobierać energię ze słońc i wykorzystywać ją dla siebie. Tylko po co im klucz, skoro statek wybuchł? Kevin Levin na pewno gdzieś go ukrył, ale nie miała pojęcia, gdzie. Nie chciał rozmawiać o tamtym wypadku ani z nią, ani z Benem, ani z matką.

         - Statku już nie ma – zauważyła. – Nie ma czym pobrać energii.

         - Och, Gwennie, nie o to chodzi – odparła Czarodziejka. – Po prostu potrzebujemy klucza! Jeden klucz za wasz spokój! I masz rację, statku już nie ma, więc Ragnarok nie pobierze energii z żadnego słońca i nie unicestwi życia na, na przykład, Ziemi.

         Gwendolyn zmarszczyła brwi. Podstęp! To na pewno był podstęp! Zbyt długo znała Czarodziejkę, żeby wierzyć, że po prostu chce kluczyk i przestanie kombinować jak zniszczyć jej życie. A jednak gdzieś w głębi siebie marzyła, że jeśli się zgodzi, to zapewni wszystkim najbliższym spokój przynajmniej na jakiś czas.

         - Klucz – powtórzyła Czarodziejka.

         W tym samym momencie drzwi do sali otworzyły się z hukiem, a do środka wkroczył Kevin Levin. Myślała, że go operują, ale najwyraźniej trzymał się całkiem nieźle, bo poza licznymi siniakami i bandażami nie sprawiał wrażenia szczególnie uszkodzonego. I przynajmniej potrafił utrzymać się na nogach, w przeciwieństwie do niej.

         - Czarodziejka – syknął przez zęby, w mgnieniu oka ogarniając sytuacje. Przez jedną krótką sekundę spojrzał na Gwendolyn, i chociaż trwało to zaledwie chwilę, i tak na nowo rozgorzał w nim żal, ból, złość i to cholerne uczucie straty.

         - Kevin Levin – Czarodziejka podniosła się z łóżka Gwendolyn i popatrzyła na niego z szerokim, pogardliwym uśmiechem. – Właśnie o tobie rozmawiałyśmy, wyobraź sobie.

         Uniósł brwi, ale jego twarz nadal pozostała wykrzywiona w paskudnym grymasie gniewu. Dopiero teraz Gwendolyn zobaczyła, że jedną ręką podpierał się o szafkę, a zaciska zęby nie ze złości – ale z bólu.

         - Złożyłam Gwennie pewną propozycję – dodała, podchodząc do niego bliżej. W mgnieniu oka złapał jeden ze stojących pod ścianą stojaków na kroplówki i wchłonął metal, tworząc wokół ramienia metalową osłonę. – A może i ty przystaniesz?

         - Nie wchodzę w układy z bandytami – odparł sucho, przemieniając swoją dłoń w miecz. Czarodziejka cofnęła się o krok, jakby w obawie, że zaraz się zamachnie i zaatakuje.

         - Tylko posłuchaj – poprosiła przymilnie, mrużąc oczy. Gdyby Kevin nie znał jej tak długo, uległby temu spojrzeniu, tej urodzie, tym piersiom, temu głosowi. Zdążył się wiele razy przekonać, że to tylko gra, a jeśli raz w nią wejdzie, to skończy jako przegrany.

         - Wynoś się stąd po dobroci albo pożałujesz – warknął, postępując dwa kroki do przodu. Spojrzał ponad jej ramieniem i mrugnął do Gwendolyn, zrozumiała bez żadnego słowa. Jej ręka zabłysła maną i była gotowa do ataku.

         - Kevin, mam bardzo korzystną ofertę – powtórzyła trochę ostrzej.

         - Spieprzaj stąd – burknął i już atakował. Zamachnął się, ale odskoczyła. Zanim zdążyła wypowiedzieć zaklęcie, przygwoździł ją do ściany. Szarpała się i próbowała wywinąć, ale na próżno – trzymał ją z całych sił. Nagle poczuł paskudne ciepło na całym ciele, a zaraz potem jakaś dziwna moc odrzuciła go kilka metrów do tyłu. Zatrzymał się na ścianie, dysząc ciężko.

         - Walka ze mną to błąd, Kevinie Levinie! – powiedziała dumnie. Nagle dostała w plecy silnym pociskiem many. Gwendolyn weszła do akcji, hm? Upadła na jedno kolano, ale zacisnęła zęby i oddała ze zdwojoną siłą. Kobieta krzyknęła, ale zdążyła się uchylić.

         - Pomyśl nad moja propozycją, Gwennie – powiedziała, mrugając porozumiewawczo. Wspięła się na parapet, otworzyła szeroko i wyskoczyła. Gwendolyn w mgnieniu oka dopadła parapetu, ale jej już nie było – zupełnie jakby się rozpłynęła.

         - Wchodzisz w układy z wrogiem? Do reszty zwariowałaś? – Kevin spojrzał na nią ze złością, skrzyżował ręce na piersi i czekał na wyjaśnienia.

         - Nie wchodzę w żadne układy – odparła chłodno. – Zresztą, nie mów mi, kto tu zwariował. Na mózg ci padło!? Atakujesz wroga zupełnie nieprzygotowany!

         - Broniłem cię, do cholery – warknął. – Leżałaś na tym łóżku jak ostatnia ofiara, a ona w każdej chwili mogła cię zabić!

         - Przyszła się dogadać! L e v i n, jesteśmy dorośli! Nie musimy się ciągle bić jak durne dzieciaki! – zaprotestowała, stając z nim twarzą w twarz.

         - Właśnie, jesteśmy dorośli – podkreślił. – Może wypadało by w końcu przestać patrzeć naiwnie na cały świat? „O, przyszła porozmawiać, pogadamy sobie, och jak będzie miło, jeszcze herbatki brakuje” – dodał wysokim, przesłodzonym tonem.

         - Dorośli ludzie nie rzucają się z pięściami na każdego napotkanego! – pokręciła głową, nagle zdając sobie sprawę, że kłócą się jak dawniej, jakby nic się nie zmieniło. I gdyby nie minęły te lata, gdyby nie mieli tyle za sobą, gdyby nie mieli do siebie tyle żalu, pewnie przez resztą dnia kochaliby się do utraty tchu, gryźli i śmiali jak nienormalni.

         - Tęskniłem za tym – mruknął chłodno, zupełnie jakby odgadywał jej myśli. Jednocześnie miała wrażenia, jakby jego oczy zaczęły się śmiać.

         - Ja też  - westchnęła wbrew wszelkiemu rozsądkowi. Pod wpływem jego czarnych oczu natychmiast stopniały wszystkie bariery, które budowała w sobie przez lata. Zapomniała o absurdzie całej tej sytuacji, zapomniała, że się już dawno rozwiedli, zapomniała, że on ma syna, zapomniała, jak bardzo przez niego cierpiała.

         Wpił się w jej usta zupełnie niespodziewanie, przyciągnął ją do siebie, gryzł i całował, dziko, namiętnie, tęskno. Zanurzył rękę w rudych włosach, drugą przejechał po plecach tak, że aż się wzdrygnęła. Stała zdumiona, a potem – łykając łzy – oddała pocałunek.

         - Gwen, co się do cholery porobiło, że... – szepnął, gdy wreszcie się od siebie oderwali. Przytulał ją do siebie, pochylił się i swoje czoło oparł o jej.

         - G w e n d o l y n – poprawiła nagle ostro.

         - Daj spokój. Dla mnie jesteś G w e n – odparł. Zacisnęła oczy i odepchnęła go od siebie. Nie była w stanie dłużej na niego patrzeć, chociaż jeszcze przed chwilą całowała go tak cudownie, tak zwierzęco, tak niesamowicie.

         - G w e n d o l y n, do cholery – sapnęła, patrząc przez otwarte okno. – I już nie jestem dla ciebie! – dodała twardym tonem i dopiero pod koniec głos na moment jej się załamał. Zdała sobie sprawę, że to był tylko chwilowy skok i lot i gdyby pozwoliła mu mówić, gdyby jeszcze raz pozwoliła na coś takiego, gdyby pozwoliła sobie uwierzyć, że może być jak dawniej, to upadek byłby jeszcze boleśniejszy. To nic nie znaczyło, powtórzyła w myślach. To cień dawnych błędów. Bała się znowu zaangażować

         W tym samym momencie do środka wszedł Ben z plastikowym kubkiem kawy z automatu. Na widok dwójki przyjaciół uśmiechnął się wesoło, stawiając kubek na jednej z szafek. Zupełnie nie zauważył, że Kevin patrzy na Gwendolyn w jakiś dziwny, smutny sposób, a ona stoi do niego tyłem i oddycha podejrzanie ciężko. 

         - Nie powinieneś być na Sali wybudzeń, Kevin? – spytał, klepiąc kompana po ramieniu. Zupełnie zignorował wściekłą, wykrzywioną twarz. – Lekarze się wkurzą! Gwendolyn, przyniosłem ci kawę. Kevin, ty też? Mogę skoczyć po jeszcze jedną.

         - Nie – odparł zimno. – Właśnie wychodziłem.

         - Zajrzyj to Devlina – dodał Ben, łapiąc go za rękę. – On na ciebie czeka.