Światło 00: Czarny śnieg [Avatar: Legenda Aanga]

Księga I: Ogień

Prolog: Czarny śnieg

       Śnieżka poszybowała nad prowizoryczną barykadą akurat w chwili, gdy nad murem pojawiła się zarumieniona od zimna i emocji głowa kilkuletniego Sokki. Kulka trafiła prosto w jego nos, przewracając dzieciaka. Upadł prosto w zaspę, słysząc triumfalny śmiech siostry, Katary.

        Chłopiec zaczerwienił się jeszcze bardziej, rozzłoszczony i sięgnął po swoją tajną broń. Ogromna kula śniegowa miała zaraz wylądować na głowie dziewczynki. Och tak, pożałuje wcześniejszego ataku! Ze śmiechem rzucił się na uciekającą z piskiem siostrę, która w mig pojęła swoje położenie.
         Wtedy zaczął padać czarny śnieg.

        Czarny śnieg.

        Sokka spojrzał w niebo ze strachem. Słyszał opowieści wojowników, którzy już wcześniej widzieli czarny śnieg i dobrze pamiętał, co on oznacza. Przybycie Narodu ognia! Poszukał wzrokiem ojca, czując, że przy nim będzie bezpieczny. Mógł mieć dziarską minę i starał się pokazać siostrze, że jest już dzielny i będzie ją chronił, ale w głębi serca truchlał ze strachu. Wojownicy już wyciągnęli ostre dzidy i biegli na brzeg, gdzie w lodowy brzeg ich terenów wbijały się statki Narodu Ognia.

        Czarny śnieg – symbol najazdu wroga! Sprawiał, że przestraszone matki kryły się wraz z dziećmi do domów, staruszkowie rozpoczynali modły do duchów wody, a wojownicy nie myśleli o niczym innym jak o walce. Sokka widział go pierwszy raz w czasie swojego krótkiego życia, a jednak wysłuchał wielu opowieści od doświadczonych rybaków.

        Katara stłumiła pełen lęku jęk, przykładając drobne rączki w oblepionych śniegiem rękawiczkach do twarzy. Porzucając leżącą na Ziemi szmacianą lalkę, rzuciła się do szaleńczego biegu, potykając się o zaspy i doły w śniegu.

        - Idę szukać mamy! – krzyknęła tylko na odchodne, znikając za zakrętem.

        Sokka zacisnął dziecięce wargi i pobiegł za wysokim mężczyzną, podążającym na brzegu. Był przecież mężczyzną i zamierzał bronić swojej wioski, nawet jeśli nie osiągnął jeszcze wieku męskiego.

        Potem wszystko działo się tak szybko, że jego młode serce nie zdążyło nawet zdać sobie sprawy, jak niebezpieczny może być Narodu Ognia, gdy już wyruszali w drogę powrotną. Stał z tyłu, ojciec zabronił mu się nawet zbliżać i patrzył, jak kolejno zeskakują na oblodzony ląd, a w ich dłoniach zapala się dziki, groźny ogień. Ktoś zaskowyczał, oparzony wrogim płomieniem, inny próbował krzykiem podnieść morale walczących. Właśnie w tym wrzasku bojowym Sokka odnalazł jakiś rodzaj odwagi, wyprostował się i ciskał odłamkami lodu w żołnierzy, gotów ich wszystkich wypędzić w rodzinnej wioski.

        Wówczas rozegrał się największy koszmar, jaki mógł sobie wyobrazić. Usłyszał szloch matki, który zbliżał się coraz szybciej, zupełnie jakby podbiegała bardzo blisko nich. Nigdy nie słyszał niczego równie żałosnego błagania. Nim zdążył zrozumieć, co mama bełkotała przez łzy, usłyszał drugi płacz. Przerażony, dziecięcy, samotny. Odwrócił się w chwili, gdy żołnierz z Narodu Ognia mijał go bez cienia zainteresowania, niosąc na rękach jego siostrę.

        Jego matka, Kia, upadła na kolana za żołnierzem i zapłakała:

        - Oddaj moją córkę...! Potworze! Oddaj moją córkę~!

        Szloch przerodził się w najstraszniejszy z krzyków. Sokka patrzył zdumiony na mamę, nie rozumiejąc, co się właściwie dzieje, ale wiedział jedno: ktoś próbował odebrać mu jego jedyną siostrę. Nim ktokolwiek zdołał mrugnął, rzucił się na żołnierza z odłamkiem lodu, starając się wbić broń w osłonę na oczy – tam zbroja była najsłabsza.

        Wróg odrzucił go zirytowany. Katara próbowała mu się wyrwać, ale przecież była zaledwie kilkuletnią dziewczynką, niezdatną do żadnej bohaterskiej ucieczki. Piszczała tylko, gdy zabrano ją na pokład, a statki odpłynęły, tak szybko jak się pojawiły.

        Próbowano ją odbić. Ojciec bez wahania rzucił się z włócznią, chcąc wbić ostrze w nieczułe serce potwora, a jednak jakiś mag ognia uprzedził atak i wystrzelił płomieniem. Mężczyzna padł na ziemię, skręcając się z bólu. Na jego futrze pojawiła się wypalona dziura, odsłaniająca czerwoną skórę.

        Zniknęli.

        Tamtego dnia w młodym sercu Sokki zrodziła się nienawiść. Nienawiść, którą pielęgnował przez wiele lat. Odebrali mu najukochańsza siostrę, najwierniejsza towarzyszkę zabaw, najszczerszą powierniczkę. Poprzysięgnął sobie, że kiedyś zemści się na okrutnikach, którzy ją porwali.

        - Popłynę za nimi – wyjęczał ojciec, nadludzkim wysiłkiem przezwyciężając ból. Dużo więcej cierpienia od oparzenia przysparzała mu bezsilność. – Znajdę ją!

        - Głupcze – starszy wojownik zaklął poirytowany. – Nie dogonisz statku łodzią, a w twoim stanie i tak jej nie odbijesz!

        Matka nieskładnie wyjaśniła, że poszukiwali ostatniego maga wody w wiosce, a więc jego siostry. Chociaż próbowała wmówić mu, że w wiosce, nie ma już żadnych „obdarzonych talentem”, to Katara, widząc matkę w tarapatach, natychmiast ujawniła swoje zdolności, chciała pokonać żołnierza.

        Ostatni raz widział siostrę, znikającą na pokładzie wrogiego statku. Patrzyła swoimi wielkimi, zapłakanymi oczami na oddalającą się wioskę ze świadomością, że jej życie skończyło się zanim się naprawdę zaczęło. Po tamtym dniu kilka dni widać było ślady brudnego, czarnego śniegu na idealnie białych zaspach, a jednak wkrótce zniknęły pokryte kolejną warstwą, a po tamtym ataku pozostała tylko pustka i nienawiść w sercu Sokki.
 ____________________________________
TAK BARDZO NIENAWIDZĘ WYMYŚLANIA TYTUŁÓW! Ssie, ssie, ssie.